مراحل سندرم دیسترس تنفسی در نوزادان
به منظور مشخص ساختن شدت سندرم پریشانی تنفسی ، این سندرم به چهار مرحله تقسیم شده است. مرحله اول خفیف ترین تصویر بالینی ، مرحله IV شدیدترین را توصیف می کند. از علائم بالینی برای طبقه بندی استفاده نمی شود ، زیرا این علائم در نوزادان جداگانه متفاوت است.
مراحل به طور انحصاری بر اساس یافته های رادیولوژیکی تشخیص داده می شود اشعه ایکس. به طور دقیق تر ، ارزیابی می شود که نسبت آلوئولهایی که قبلاً فرو ریخته اند چقدر است ، که در نتیجه دیگر برای تبادل گاز در دسترس نیستند. از آنجا که مرحله بالاتر به معنای کمتر است ریه بافت هنوز قابل استفاده است ، از نظر آماری نیز پیش آگهی بدتری دارد.
تصویر اشعه ایکس برای تشخیص سندرم پریشانی تنفسی در نوزادان
An اشعه ایکس برای تأیید تشخیص و طبقه بندی بیشتر مراحل بیماری ضروری است و بنابراین در صورت مشکوک بودن به سندرم دیسترس تنفسی باید مصرف شود. البته قرار گرفتن در معرض اشعه نیز باید در نظر گرفته شود. با این حال ، قرار گرفتن در معرض اشعه در مورد اشعه ایکس در حال حاضر نسبتاً کم است ، به طوری که مزایای تأیید تشخیص و درمان هدفمند احتمالی سندرم دیسترس تنفسی معمولاً بیشتر است.
مراحل بر اساس درجه "سایه زنی" طبقه بندی می شوند ، یعنی نسبت ریه بافتی که در آن سفید به نظر می رسد اشعه ایکس تصویر سفیدتر از ریه در تصویر اشعه ایکس ، هرچه بافت در برابر اشعه ایکس نفوذ ناپذیرتر باشد ، زیرا قبلاً حاوی بسیاری از آلوئولهای فروپاشی شده است که بافت را متراکم تر می کند. بالاترین مرحله (IV.) این بیماری بنابراین گاهی اوقات "ریه سفید" نامیده می شود.
علائم مرتبط با سندرم دیسترس تنفسی در کودکان
در سندرم دیسترس تنفسی ، اولین چیزی که به آن توجه می کنید علائمی است که مشخصه دیسترس تنفسی است. این شامل سوراخ های بینی ، سریع است تنفس و لب ها یا غشاهای مخاطی مایل به آبی است. از آنجایی که IRDS در نوزادان نارس شایع تر است ، سایر علائم نارس ممکن است در کودک رخ دهد ، مانند ضعف زیرپوستی بافت چربی، توسعه نیافته سیستم ایمنی بدن یا lanugo مو، به اصطلاح موهای نازک ، که عایق حرارتی قبل از تولد است.
درمان سندرم پریشانی تنفسی در نوزادان
در حالت ایده آل ، درمان IRDS باید در رحم آغاز شود: اگر تولد زودرس قریب الوقوع است ، تولید سورفاکتانت همیشه باید با دارو تحریک شود. این کار توسط دولت انجام می شود گلوكوكورتيكوئيدها، مولکولهای نزدیک به هم کورتیزون. اینها اطمینان می دهند که مقدار کافی سورفکتانت در 48 ساعت تولید می شود.
اغلب این درمان با یک مهار کننده ترکیب می شود انقباضات، اگر انقباضات از قبل شروع شده است. این زمان کافی برای اجازه اثر گلوکوکورتیکوئید را فراهم می کند. اگر از طرف دیگر ، سندرم دیسترس تنفسی در کودک متولد شده تشخیص داده شود ، باید اقدامات فوری خاصی در مرکز تولد مناسب انجام شود: از آنجایی که ریه های کودک همیشه در خطر فروپاشی هستند ، باید فشار در ریه ها حفظ شود. با کمک یک ماسک پرتو که محکم روی صورت می نشیند.
باید اکسیژن کافی به شما داده شود ، اما نه زیاد ، زیرا اکسیژن زیاد برای نوزادان مضر است. همچنین ممکن است در نظر گرفته شود که آیا افزودن سورفکتانت گم شده در موارد جداگانه مفید است یا خیر. سپس به شکل مایع مستقیماً وارد نای می شود ، از آنجا می توان آن را از طریق لوله های برونش به داخل نای توزیع کرد. آلوئول ریوی.
