مدت زمان CRPS
مدت زمان CRPS به نوع بیماری و شدت آن بستگی دارد. به طور کلی ، می توان گفت که اکثر بیماران قادر به کنترل درد پس از درمان موفقیت آمیز ، اگرچه ممکن است محدودیت های جزئی در تحرک و عملکرد قسمت آسیب دیده بدن باقی بماند. هرچه بیماری زودتر تشخیص داده شود و هرچه درمان زودتر آغاز شود ، پیش آگهی بهبودی بهتر است.
ترکیبی از داروهای ضد درد، فیزیوتراپی ، کاردرمانی و درمان روانشناختی نقشی اساسی دارد. با کمک آنها ، الگوهای حرکتی آسیب شناختی و دردناک کاهش می یابد و حساسیت طبیعی بازیابی می شود. با این حال ، در تعداد بسیار کمی از بیماران ، این بیماری می تواند سیر مزمن را طی کند.
در این حالت ، مداوم ، بهبود نمی یابد درد در طول زندگی بیمار ادامه دارد ، و همچنین از دست دادن عملکرد اندام آسیب دیده به طور دائمی وجود دارد. این بیماران در طول زندگی خود به درمان فشرده نیاز دارند. CRPS (منطقه ای پیچیده درد سندرم) در اندام فوقانی اغلب ناشی از شکستگی است.
هر دو روش جراحی و محافظه کارانه می تواند منجر به CRPS شود. CRPS اندام فوقانی اغلب در شکستگی های شعاعی نقش دارد. در اینجا CRPS در 1-2٪ موارد اتفاق می افتد.
با این حال ، این بیماری می تواند با ضربه جزئی نیز رخ دهد. به طور کلی ، اندام فوقانی 4 برابر بیشتر تحت تأثیر CRPS قرار می گیرد. همچنین معمولاً شدت آسیب با درجه CRPS ارتباط ندارد.
با این حال ، به عنوان یک قاعده ، CRPS ناشی از شکستگی پیش آگهی خوبی دارد. به عنوان بیماری های شغلی اندام فوقانی ، این بیماری غالباً بافندگان ، استنوتیپ ها (تایپیست ها تایپیست هستند) و کارگران هوای فشرده را تحت تأثیر قرار می دهد. این منجر به استرس نادرست یا بیش از حد در مفاصل، که می تواند باعث شروع CRPS شود.
در مرحله التهابی ، دست به یک قوام خمیری متورم شده و رنگ آن قرمز-آبی است. علاوه بر این ، درد ایجاد می شود ، که همچنین تحرک آن را مختل می کند مفاصل. در مرحله بعدی دیستروفی ، به اصطلاح رشد کاذب ، آتروفی عضلانی قابل توجهی با از دست دادن استخوان وجود دارد.
اکنون پوست رنگ پریده و به میزان کم تأمین شده است خون. در آخرین مرحله ، از بین رفتن مطلق بافت وجود دارد. این می تواند منجر به سفت شدن آن شود مفاصل در منطقه است.
عارضه CRPS دست ، سندرم دست و شانه است ، زیرا بیماری می تواند به شانه گسترش یابد. سندرم دست و شانه یک تغییر دژنراتیو دردناک با محدودیت های حرکتی در ناحیه مغز است کمربند شانه ای (همچنین periarthritis humeroscapularis نامیده می شود) در ترکیب با سندرم CRPS در این منطقه. این امر همچنین منجر به سفت شدن مفاصل می شود که محدودیت حرکت را بدتر می کند.
علائم کلاسیک CRPS نیز رخ می دهد. علاوه بر این ، این بیماری می تواند به انگشتان دست گسترش یابد و همچنین منجر به سفت شدن مفاصل شود. عوارض بعدی معلولیت های ناشی از CRPS است که بخصوص در دست اتفاق می افتد و می تواند تأثیر بسیار منفی بر زندگی روزمره فرد مبتلا داشته باشد.
برای درمان CRPS در دست ، معمولاً از همان روشهای درمانی به طور کلی برای CRPS استفاده می شود. درمان شامل درد درمانی، فیزیوتراپی و کار درمانی و حمایتی روان درمانی. اگر این اقدامات موفقیت آمیز نباشد ، از روش هایی مانند انسداد عصب یا تحریک عصب استفاده می شود.
اینها مخصوصاً برای استفاده روی دست خوب هستند. CRPS پا نیز اغلب در اثر ضربه یا حتی جراحی ایجاد می شود. حتی آسیب های جزئی نیز می توانند باعث بروز این سندرم شوند.
این بیماری همچنین می تواند در اینجا در درجات مختلف رخ دهد. برخی از بیماران شکایت دارند که به دلیل درد یا تورم دیگر قادر به پوشیدن کفش نیستند. این متناسب با اولین مرحله ، مرحله التهابی است.
درد می تواند آنقدر شدید شود که هر لمس آن درد کند ، به طوری که بیماران در پوشیدن جوراب یا شلوار مشکل دارند ، زیرا حتی در اینجا درد بسیار غیر قابل تحمل است. در مراحل بعدی ، آتروفی عضله و از دست دادن استخوان نیز در اینجا اتفاق می افتد. با پیشرفت بیماری ، مفاصل می توانند سفت شوند.
در ابتدا ، قبل از در نظر گرفتن اقدامات تهاجمی ، باید از همه اقدامات احتمالی محافظه کارانه استفاده شود. بدین ترتیب ، اشکال درمانی تفاوت چندانی با گزینه های درمانی موجود ندارند. مسکن ها همچنین می توان انجام داد و فیزیوتراپی ، کاردرمانی و ژیمناستیک در آب می تواند برای کاهش درد استفاده شود.
علاوه بر این ، نباید مراقبت های روانی بیمار را فراموش کرد. در صورت شکست اقدامات محافظه کارانه ، از اقدامات تهاجمی استفاده می شود. در مورد بلوک های عصبی اندام تحتانی ، فرد دوست دارد عصب ایسکادیاس را مسدود کند.
در اینجا ، بین انسداد نزدیک صندوق عقب (پروگزیمال) و انسداد دور از صندوق (دیستال) تمایز قائل می شوند. در صورت انسداد نزدیک تنه ، عصب هنگام خروج از لگن مستقیماً مسدود می شود. همچنین می توان کل شبکه عصبی اندام تحتانی را لوله گذاری کرد.
این باعث می شود کل پا بی درد در صورت انسداد دور از تنه ، فقط عصب موجود در آن است توخالی زانو بی حس شده است. این فقط بر احساس درد در قسمت تحتانی تأثیر می گذارد پا و پا
در این حالت عصب پس از خارج شدن از طریق لگن مسدود می شود. مسیرهای دسترسی متفاوتی وجود دارد که می تواند مورد استفاده قرار گیرد. با این حال ، در بیشتر موارد ، نه تنها یک عصب بلکه کل شبکه عصبی اندام تحتانی ، به اصطلاح plexus lumbalis مسدود می شود.
این باعث می شود کل پا بی درد بسته به مسیر دسترسی ، دیگر اعصاب همچنین می تواند مسدود شود. در صورت انسداد انسداد آسان تر است سونوگرافی دستگاهی در دست داشته باشید یا برای محلی سازی دقیق از یک محرک جریان استفاده کنید.
