توسعه طب سوزنی در خارج از چین
بیرون از چین, طب سوزنی و TCM (داروی سنتی چینی) در حدود سال 600 میلادی از طریق کره به ژاپن رسیده است. به عنوان مثال راهب ژی کنگ کتابهایی از آنجا آورده است چین به ژاپن در Occident ، اولین گزارش ها در قرن 14 میلادی از طریق مارکو پولو شناخته شد.
اما در سال 1657 بود كه پزشك هلندي ، ياكوب دو باندت ، اثري راجع به تاريخ طبيعي و پزشكي آسياي شرقي منتشر كرد (كار ويلم پيسو "De utriusque Indiae"). عبارت "طب سوزنی"سرانجام توسط راهبان یسوعی پکن در قرن هفدهم ساخته شد. در سال 17 ویلم تن راین رساله مفصلی در مورد اثرات بالینی درمان سوزن درمانی و سیستم مسیرها نوشت ، که وی به اشتباه آن را تعبیر کرد خون عروق.
در سال 1712 انگلبرت كامپفر در مورد درمان با درد شکم و کمک کرد طب سوزنی برای جلب توجه بیشتر. تن راین و کامفر هر دو گزارش خود را بر اساس تحقیق در ژاپن نوشتند. بعضی از آنها حتی از تفاوتهای اساسی در چینی درمانی اطلاع نداشتند.
در سال 1809 ، اولین آزمایشات بالینی طب سوزنی توسط پزشک پاریسی لوئیس برلیوز انجام شد و تقریباً به طور انحصاری در درد درمان. در دهه های بعدی "سرخوشی طب سوزنی" واقعی در پاریس بوجود آمد. اولین نشریه آلمانی درباره طب سوزنی در سال 1824 از طریق ترجمه "رساله ای درباره طب سوزنی" توسط جیمز ام. چرچیل انگلیسی بود.
نام های معروف دیگری که به طب سوزنی کمک کردند تا افتخارات جدیدی در اروپا بدست آورند: De la Fuye ، Chamfrault و سپس ویتنامی Nguyen van Nghi ، که در فرانسه زندگی می کرد ، در حالی که در کشورهای آلمانی زبان به ویژه هریبرت اشمیت ، گرهارد باخمان ، اریش استیوفتواتر و بعداً مانفرد پورکرت به طب سوزنی و TCM متعهد شد (داروی سنتی چینی) در آمریكا و كانادا ، عمدتاً چینی های خارج از كشور بودند كه به گسترش TCM كمك كردند (داروی سنتی چینی) ، اما بعد از آن چین در دهه 1980 درهای خود را به روی خارجیان گشود ، عصر جدیدی از TCM بخصوص در مورد گیاهان درمانی در غرب بشارت داده شد. امروزه بسیاری از دانشجویان TCM به پادشاهی میانه سفر می کنند تا مستقیماً از ریشه های TCM بیاموزند.
