معرفی
سیتواستاتیک ها داروهایی هستند که از رشد و تکثیر سلول های بدن جلوگیری می کنند. این مواد می توانند به صورت طبیعی و مصنوعی تولید شوند
زمینه ی کابرد
داروهای سیتوستاتیک به طور عمده در زمینه استفاده می شود شیمی درمانی برای سرطان. در این زمینه ، هدف آنها جلوگیری از تکثیر و گسترش بیشتر سلولهای تومور "تخریب شده" است. با این حال ، داروهای سیتواستاتیک در برخی از بیماری های خود ایمنی نیز استفاده می شود.
در اینجا ، به عنوان مثال ، متوترکسات در برابر اشکال مختلف استفاده می شود آرتروز. داروهای سیتواستاتیک به صورت داخل وریدی ، یعنی از طریق تزریق به بدن ، تجویز می شوند و بنابراین تأثیر خود را در کل بدن اعمال می کنند. برخی از داروهای سیتواستاتیک را می توان به صورت قرص نیز مصرف کرد.
حالت عمل
مصرف داروهای سیتوستاتیک رشد سلول و تکثیر سلولی را مهار می کند. این تأثیر ویژه ای روی سلولهای در حال رشد سریع دارد. از آنجا که سرطان سلول ها خیلی سریع رشد می کنند و به سرعت تقسیم می شوند ، داروهای سیتواستاتیک به طور انتخابی بر روی این سلول ها عمل می کنند.
اما سلول های پوست و غشای مخاطی نیز خیلی سریع تکثیر می شوند ، به طوری که آسیب اغلب به عنوان عوارض جانبی ایجاد می شود. داروهای سیتواستاتیک به گروه های مختلفی تقسیم می شوند که از نظر نحوه عملکرد متفاوت هستند. داروی سیتواستاتیک یا ماده ژنتیکی (DNA) سلول تومور را تغییر می دهد تا تقسیم سلولی صحیح رخ ندهد یا متابولیسم سلول به گونه ای تحت تأثیر قرار گیرد که از بین برود.
متعاقباً سلولهای معیوب یا مرده توسط بدن تجزیه شده و رشد تومور متوقف می شود. در بهترین حالت ، اندازه تومور حتی کاهش می یابد و تومور از بین می رود. اینکه آیا درمان با داروی سیتواستاتیک م isثر است ، می تواند بعد از چند روز ، حتی گاهی بعد از چند هفته نیز مشاهده شود.
درمان با داروی سیتواستاتیک هنگامی موفقیت آمیز تلقی می شود که تومور ناپدید شود ، کوچک شود یا حداقل رشد خود را متوقف کند. در بسیاری از موارد ، داروهای مختلف سیتواستاتیک در طول با یکدیگر ترکیب می شوند شیمی درمانی. مواد مختلف به مکانهای مختلف تکثیر سلولی و رشد سلول حمله می کنند ، به طوری که مواد منفرد اغلب می توانند در دوز کمتری استفاده شوند. این مزیت این است که عوارض جانبی اغلب کمتر است.
