سیر بیماری چیست؟
در ابتدای بیماری ، فرد مبتلا علائم خاصی از بیماری مانند خونریزی نقطه ای ایجاد می کند (پتشیا) یا تمایل آشکار به خونریزی در مقایسه با افراد غیر مبتلا. با پیشرفت بیماری ، این علائم بیشتر و بیشتر خود را نشان می دهند پلاکت نابود می شوند پتشیا تعداد آنها افزایش می یابد و می تواند با هم ترکیب شود و هماتوم های بزرگتری ایجاد کند.
با گذشت زمان ، این علائم بیشتر و شدیدتر می شوند. افراد مبتلا به هماتوم بزرگتر و تمایل به خونریزی با زخم ها و جراحات کوچکتر نشان می دهند. علاوه بر این ، خونریزی دیگر فقط به صورت سطحی در سطح پوست رخ نمی دهد ، بلکه در ادرار ، مدفوع یا خونریزی واژن نیز رخ می دهد.
بیمار به دلیل سنگینی زیاد احساس ضعف و درماندگی می کند خون ضرر - زیان. به ندرت می توان شفا خود به خودی بیماری را ایجاد کرد. با این حال ، مشخص نیست که چگونه و با چه وسیله ای می توان به درمان دست یافت.
بیمارانی که بهبودی خود به خود ندارند به دارو وابسته هستند (گلوكوكورتيكوئيدهاایمونوگلوبولین ها) در طول زندگی خود. مبتلایان به بیماری ورلهوف لزوماً این بیماری را تا آخر عمر ندارند. با این حال ، از آنجا که علل بیماری هنوز به وضوح شناخته نشده است ، درمان های احتمالی را نمی توان به طور خاص به درمان یا درمان نسبت داد.
با این وجود ، درمان های خود به خود اغلب می تواند رخ دهد ، به ویژه در کودکی. بدون هیچ دلیل ظاهری ، بیماری پس می رود و فرد مبتلا دیگر هیچ نشانه ای از بیماری ورلهوف را نشان نمی دهد. خطر مرگ بر اثر بیماری ورلهوف با افزایش سن افزایش می یابد.
میزان مرگ و میر بیماران بالای 60 سال در حدود 13 درصد است ، در حالی که میزان مرگ و میر در افراد زیر 40 سال کمتر از 0.4 درصد است. بیماری ورلهوف ارثی محسوب نمی شود. بنابراین اگر مادر یا پدری دارای یک مورد شناخته شده از بیماری ورلهوف هستند ، این امر نباید هیچ تاثیری بر فرزند آینده داشته باشد.
با این حال ، به منظور تشخیص بیماری ورلهوف از دیگر ترومبوسیتوپنیکه ممکن است ارثی باشد ، باید معاینه و تشخیص دقیق انجام شود. می توان خطر عفونت بیماری را حذف کرد. به طور کلی ، این بیماری می تواند به خودی خود بهبود یابد ، به ویژه در کودکی. با این حال ، اگر بیماری به مدت 12 ماه یا بیشتر ادامه یابد ، شانس بهبود بسیار اندک است. سپس به عنوان a طبقه بندی می شود بیماری مزمن.
