درمان فیزیوتراپی بر اساس نوروفیزیولوژیک با توجه به PNF
تسهیل عصبی عضلانی اختصاصی (مسیر حرکت از طریق واحد عملکردی عصب و عضله) در اواسط قرن بیستم توسط متخصص مغز و اعصاب هرمان کبات و فیزیوتراپیست مگی نات در آمریکا ساخته شد. نقطه شروع تحقیق آنها وقوع مکرر در آن زمان بود پولیومیلیت (فلج اطفال) که در حدود 2٪ موارد با فلج همراه بود. تفاوت روشهای درمانی آن زمان ، که عمدتا به حرکت جداگانه و تک بعدی عضلات محدود می شد ، سه بعدی بودن الگوهای حرکتی توسعه یافته بود که بر اساس مارپیچ ساختار زنجیره های عضلانی و عملکرد چندگانه عضلات جداگانه.
این الگوهای حرکتی را که به طور تجربی در آن زمان آزمایش شده اند ، می توان در توالی های حرکت روزمره ما (غیر قابل مشاهده برای چشم آموزش ندیده) مشاهده کرد. به عنوان مثال ، در پا موضع گیری و مرحله آزاد پا ، ما برای دوره طبیعی راه رفتن آموزش دیده ایم. روش PNF از این واقعیت استفاده می کند که مغز توالی های پیچیده حرکتی را به یاد می آورد ، حتی اگر بیمار در حال حاضر قادر به اجرای آنها به طور فعال و مستقل نباشد.
اجرای درمان (PNF)
شروع الگوهای مختلف حرکتی با جمع بندی محرک های خارجی (استرس زایی) و درونی (حس گرایی) انجام می شود. محرک های فراگیر از طریق پوست با لمس ، از طریق چشم با تماس چشمی و از طریق سیستم شنوایی با دستورات اعمال می شوند. فعالیت عضلانی به طور فزاینده ای از طریق محرک های حس عمقی روی سیستم درک خود بدن آغاز می شود (فعال شدن دوک های عضلانی ، فشار و فشار بر روی مفاصل).
از موقعیت های مختلف شروع از حالت خوابیده به حالت ایستاده ، گروه های عضلانی هم افزا (با همکاری) توسط درمانگر از قبل کشیده می شوند (= StretchRestretch) و سپس در برابر مقاومت پویا فعال می شوند. انتخاب الگوهای حرکتی و استفاده از تکنیک های مختلف به تصویر بالینی ، یافته های حرکتی فردی و اهداف بیمار مربوطه بستگی دارد. با تکرار الگوهای حرکتی سه بعدی (الگوها) ، که از خم شدن تشکیل شده است /کشش، حرکات پخش و چرخش ، توالی دلخواه حرکات در خودکار انجام می شود مغز؛ تنظیم تنش عضلانی ، قدرت عضلانی ، تحمل, هماهنگی و ثبات ارتقا می یابد.
انتقال الگوهای حرکتی آموخته شده به زندگی روزمره نیز برای انگیزه و استقلال بیمار در این روش درمانی مهم است. برای انجام فیزیوتراپی طبق روش PNF ، یک صلاحیت اضافی از فیزیوتراپیست لازم است.
