تشخیص
در بیشتر موارد، بیماری صرع بعد از وقوع یک واقعه تشخیص داده می شود ، به معنای تشنج صرع. آغاز هر بیماری صرع تشخیص همیشه دقیق است تاریخچه پزشکی و شرح دقیق تشنج توسط والدین یا سایر ناظران. علاوه بر این ، وجود سابقه خانوادگی حملات صرع بررسی می شود ، که دلیل ژنتیکی آن را نشان می دهد.
سپس ، تقریباً در همه موارد ، یک الکتروانسفالوگرافییا به اختصار EEG انجام می شود که در آن سیگنالهای الکتریکی سلولهای عصبی ثبت می شود. این کار اغلب در شب یا طی چند ساعت انجام می شود. برخی از الگوها و فرکانس های سیگنال می توانند اطلاعات خوبی در مورد حضور اساسی آن فراهم کنند بیماری صرع، مکان احتمالی کانون صرع (منطقه تحریک کننده) و یک طبقه بندی خاص از سندرم صرع. در بسیاری از موارد ، MRI برای شناسایی علل ساختاری ، یعنی به صورت آلی آشکار ، انجام می شود. بسته به سابقه بیماری ، EEG یا عدم وجود ناهنجاری های ساختاری ، در برخی موارد جستجو به دلایل ژنتیکی گسترش می یابد.
درمان
اکنون بیش از 25 داروی مختلف برای درمان صرع وجود دارد. نوع دارویی که کودک مصرف می کند تا حد زیادی به نوع صرع بستگی دارد. به عنوان مثال ، سولیتام فقط برای استفاده در صرع رولاندو تأیید شده است.
غیر معمول نیست که اولین داروی درمانی قادر به سرکوب کامل پیشرفت تشنج نیست. اغلب دوز مصرفی ابتدا افزایش می یابد یا داروی مربوطه با سایر داروهای ضد صرع ترکیب می شود. در موارد نادر این بدان معناست که بیماران باید حداکثر سه داروی ضد صرع مختلف مصرف کنند.
بیشتر روش های درمانی شامل درمان طولانی مدت است که باید چندین سال انجام شود. اما داروهای زیادی نیز برای تشنج حاد مانند میدازولام وجود دارد که اکثر والدین همیشه به عنوان داروی اضطراری با خود حمل می کنند. در سالهای اخیر ، اشکال دیگری از درمان به داروهای کلاسیک ضد صرع افزوده شده است.
اینها شامل فرم خاصی از رژیم غذایی (رژیم غذایی ketogenic) و شوک درمان با استروئیدها. اینها در غلظتهای بسیار بالا برای چند هفته اعمال می شوند و نتایج خوبی برای اشکال خاصی از صرع به دست می آورند. مانند همه گزینه های درمانی دیگر ، این استروئید درمانی با عوارض جانبی قابل توجهی مانند اختلالات خواب ، افزایش وزن و تغییرات خلقی همراه است. در برخی از بیماران با علت ساختاری ، مداخله جراحی نیز ممکن است یک گزینه درمانی باشد. در همین حال ، مراکز جداگانه ای برای آلمان در این زمینه ویژه ایجاد شده است ، زیرا گاهی اوقات مداخلات بسیار شدید لازم است.
مدت زمان
مدت زمان دقیق صرع در کودکی توصیف آن دشوار است ، زیرا به شکل دقیق صرع بستگی دارد و از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است. برخلاف صرع در بزرگسالی ، می توان اظهار داشت که بسیاری از اشکال اولیه از نظر زمانی محدود هستند کودکی و نوجوانی و به تنهایی فروکش می کنند. به عنوان مثال ، یک سندرم صرع بسیار زودرس ، سندرم وست ، معمولاً در اولین سال زندگی شروع می شود و فقط تا سال سوم زندگی ادامه دارد. اما همچنین نمونه ای از چگونگی شکل گیری فرم های اولیه صرع به سایر اشکال است که می توانند تا بزرگسالی ادامه پیدا کنند.
