تشخیص
تشخیص پا شکستگی معمولاً با پرسش از بیمار پس از یک حادثه (آنامنزیس) و معاینه بالینی ، می توان آن را توسط پزشک تهیه کرد. علائم بالینی خاصی از استخوان شکستگی بدشکلی محوری ، تحرک غیرطبیعی ، قطعات قابل مشاهده استخوان در شکستگی های باز یا صداهای ترک خورنده و خرد کننده (crepitations) است که هنگام مالش قطعات استخوان به هم می رسد. علائم نامشخص استخوان شکستگی، از طرف دیگر ، هستند درد، تورم ، کبودی (هماتوم) ، گرم شدن بیش از حد و تحرک محدود شده.
اشعه ایکس در صورت وجود علائم شکستگی مشخص ، تشخیص نیز ضروری است. برای این منظور ، تصاویر در چندین صفحه گرفته می شوند. شکستگی های پیچیده تر را می توان با استفاده از تصویر توموگرافی کامپیوتری بهتر ثبت کرد. اگر شکستگی استرس یا صدمات بافت نرم مشکوک هستند ، تصویربرداری با تشدید مغناطیسی ممکن است مفید باشد.
علت
درمان شکستگی های پا بستگی زیادی به استخوان آسیب دیده ، نوع و پیچیدگی شکستگی و درجه آسیب بافت نرم اطراف دارد. درمان شکستگی انگشت پا بسته به یافته ها می تواند محافظه کارانه یا جراحی باشد. در بیشتر موارد ، حتی شکستگی های خرد شده انگشتان پا ، یک عمل محافظه کارانه کافی است.
این روش درمانی مبتنی بر اصل بی حرکتی است ، که اطمینان حاصل می کند که قطعات استخوان می توانند دوباره به طور منظم با هم رشد کنند. برای این منظور از باند مخصوص بی حرکتی استفاده می شود که برای چند هفته روی پا باقی می ماند. بعلاوه ، یک تکیه گاه می تواند در کف کفش قرار گیرد.
غالباً انگشت شکسته به انگشت پنجه همسایه متصل می شود ، که باعث افزایش اثر پشتیبانی می شود. در صورت شکستگی جابجا شده (جابجا شده) انگشت پا استخوان ها، یک دستگاه (کاهش) باید قبل از بی حرکتی به وضعیت صحیح منتقل شود ، که معمولاً در زیر انجام می شود بیهوشی موضعی (بی حسی موضعی). تورم انگشتان پا می تواند با خنک سازی و بالا بردن انگشتان پا بهبود یابد پا.
مسکن ها مانند NSAIDs (داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی ، به عنوان مثال ایبوپروفن or دیکلوفناک) و درد پمادها به تسکین درد شکستگی انگشت پا کمک می کنند. جراحی غالباً روی اندام پایه انگشت شست پا انجام می شود. این عملیات همچنین می تواند تحت انجام شود بیهوشی موضعی.
ابتدا قطعه ها تنظیم می شوند (کاهش می یابد). سپس شکستگی ها با سیم به هم چسبیده تا بتوانند با هم رشد کنند (استئوسنتز). قرار دادن پیچ یا صفحه نیز ممکن است لازم باشد.
در بیشتر موارد ، مواد خارجی وارد شده پس از چند هفته یا چند ماه برداشته می شود. همچنین در مورد متاتارسال شکستگی ها ، در صورت لزوم کاهش ، اولین قدم است. شکستگی های بعدی شکستگی هایی است که در آن بافت های نرم بالای استخوان قطع می شود ، بنابراین شکاف شکستگی از طریق زخم باز به دنیای خارج متصل می شود و میکروب ها (آلودگی) می تواند به شکستگی وارد شود.
یک شکستگی پایدار بسته اکنون می تواند برای چند هفته با یک حرکت بی حرکتی شود گچ قالب. اگر شکستگی بسته ناپایدار باشد ، متاتارسال شکستگی با سیمهای به اصطلاح Kirschner برطرف می شود. این روش می تواند از طریق پوست (از طریق پوست) انجام شود و لزوماً نیازی به جراحی باز ندارد.
شکستگی هایی که از خارج قابل کاهش نیستند باید همیشه با جراحی در وضعیت طبیعی قرار بگیرند و برطرف شوند. در مورد شکستگی های باز ، ابتدا کاهش نیز انجام می شود و به دنبال آن تثبیت می شود. این اغلب منجر به آسیب شدید به بافت نرم می شود ، به طوری که فقط یک کاهش مقدماتی و آنتی بیوتیک انجام می شود.
هنگامی که بافت نرم بهبود یافت ، درمان به صورت کاهش نهایی و تثبیت با an دنبال می شود فیکساتور خارجی (تثبیت خارجی) یا سیمهای Kirschner. سیمها معمولاً بعد از چند هفته برداشته می شوند ، اما می توانند در پا نیز بمانند. بسته به آسیب و شدت ، درمان متداول (غیر جراحی) و جراحی نیز ممکن است در نظر گرفته شود تارسال شکستگی
روش های متداول ، بی حرکتی و چسبندگی قطعات استخوان را با استفاده از a گچ قالب. اقدامات جراحی ابتدا شکستگی را کاهش داده و سپس آن را تثبیت می کند. پس از آن ، حرکت درمانی فعال برای بازگرداندن تحرک و عملکرد پا بسیار مهم است.
