آسیب بافت نرم ، آسیب دیدگی ناشی از استفاده از زور است. بافت های نرم شامل بافت هایی است که از استخوان و بافت اطراف آن محافظت می کنند ، مانند عضلات ، تاندون ها، رباط ها ، پوست ، بافت زیرپوستی ، بافت چربی، از جمله بافت عروقی و عصبی. از نظر آماری ، صدمات به تاندون آشیل، تاندون کشکک یا تاندون دو سر بازویی رایج ترین هستند
آسیب های بافت نرم به طور کلی به آسیب های باز و بسته تقسیم می شوند. اگر هنوز پوست آسیب دیده ای روی آسیب دیده باشد ، این یک آسیب بسته است. از طرف دیگر ، اگر پوست از قبل آسیب دیده باشد ، این یک آسیب دیدگی باز است.
طبقه بندی طبق Tscherne و Oester
به منظور ارزیابی بهتر میزان آسیب ، یک طبقه بندی از آسیب های بافت نرم ایجاد شد که بین آسیب های باز و بسته تفاوت قائل می شود. آسیب بافت نرم باز می تواند به چهار درجه تقسیم شود: آسیب بافت نرم بسته مشکل در آسیب های بسته بافت نرم این است که به راحتی می توان از آسیب های جدی چشم پوشی کرد یا در ابتدا میزان آسیب مشخص نیست.
- درجه 1: درجه 1 سوراخ كردن پوست از داخل به خارج است.
- درجه 2: درجه 2 یک آسیب بافت نرم بزرگتر است ، که از داخل و خارج به شدت ضربه می خورد. در اینجا خطر التهاب افزایش می یابد.
- درجه 3: درجه 3 در معرض است شکستگی با جراحات اضافی به عروق و اعصاب.
- درجه 4: آسیب قطع عضو
- درجه 0: آسیب شکستگی ساده ، عدم آسیب یا به سختی آسیب بافت نرم از طریق نیروی غیرمستقیم
- درجه 1: آسیب شکستگی ساده تا متوسط همراه با آسیب پوستی سطحی یا خرد شدن توسط قطعات استخوان
- درجه 2: نسبتاً شدید تا شدید شکستگی آسیب ، این یک زخم عمیق و غالباً آلوده به سایش پوست ، کبودی با نیروی مستقیم و سندرم محفظه مخوف است (در سندرم کوپارتمان فشار در بافت افزایش می یابد ، به عنوان مثال به دلیل خونریزی در بافت. افزایش فشار منجر به به یک فشار از عروق و اعصاب و در نتیجه به یک اختلال گردش خون و مرگ بافت).
- درجه 3: آسیب شدید شکستگی با خرد شدن زیاد پوست و / یا آسیب به عضله ، زخم های پوستی (تجزیه: در این حالت لایه های فوقانی پوست با نیروی مماس از لایه های بافت نرم عمیق تر جدا می شوند) ، سندرم محفظه (نگاه کنید به بالا) و آسیب های عروقی
