تشخیص
اختلالات حساسیت عمدتا براساس توصیف فرد مبتلا و معاینه عصبی ثبت می شود. در اینجا بررسی کلیه کیفیت ها (لمس ، دما ، درد و ارتعاش) حساسیت. گام بعدی این است که مشخص کنیم کدام بیماری زمینه ای باعث ایجاد احساس می شود. سرانجام ، یک معاینه مغز و اعصاب می تواند نوع آسیب را متمایز کند. این شامل یک الکترواروگرافی (ENG) است که در آن سرعت هدایت از اعصاب اندازه گیری می شود ، و الکترومیوگرافی (EMG) برای اندازه گیری پاسخ عضلانی.
درمان
درمان اختلال حساسیت با درمان بیماری زمینه ای حاصل می شود. شناسایی علت و درمان بیماری اولین مراحل است. با این وجود ، درمان های علامتی نیز وجود دارد ، به عنوان مثال در مورد پولیروپاتی.
احتمال استفاده از داروهای ضد افسردگی یا داروهای ضد صرع وجود دارد که در صورت احساس و درد. مسکن ها از خانواده مواد افیونی نیز استفاده می شود. مسکن های طبیعی مانند ایبوپروفن or پاراستامول برای این نوع موثر نیستند درد.
روشهای درمانی خارجی (موضعی) نیز وجود دارد لیدوکائین پچ یا پماد کپسایسین. برای ارزیابی اثر بخشی یکی از این روش های درمانی ، رعایت آنها تا حداکثر یک ماه ضروری است. بعد از حدود یک سال ، می توان درمان را قطع کرد. در مورد فشرده سازی عصب ، می توان جراحی انجام داد و عصب دوباره در معرض دید قرار گرفت ، به عنوان مثال در سندرم تونل کارپ یا فتق دیسک.
مدت زمان
مدت زمان اختلالات حسی به شدت به علت آن بستگی دارد. اگر بیماری زمینه ای به خوبی درمان شود ، احساسات می توانند با گذشت زمان بهبود یابند. در مورد a ضربه or اسکلروز متعدد، علائم می توانند طی چند هفته کاملاً ناپدید شوند. اگر اعصاب منقبض می شوند ، به عنوان مثال توسط دیسک فتق ، علائم می توانند نوسان داشته باشند. در پلی نوروپاتی ، روند بیماری مزمن تر است ، اما با درمان خوب بیماری زمینه ای می تواند تثبیت شود
