چگونه لنفوسیت های B بالغ می شوند؟
لنفوسیت های B در تشکیل می شوند مغز استخوان از به اصطلاح خون سلولهای بنیادی (سلولهای بنیادی خونساز). این سلول ها هنوز هم می توانند به همه تبدیل شوند خون سلول ها. با این حال ، در مرحله رشد به سلولهای کاملا بالغ (تمایز) آنها این توانایی را از دست می دهند.
سلول های Pro-B نشان دهنده یک مرحله بعدی در توسعه لنفوسیت های B هستند. این سلول ها سپس به سلول های قبل از B تبدیل می شوند. تفاوت آنها با لنفوسیت های B عمدتا به این دلیل است که هنوز تولید نمی کنند آنتی بادی و نمی تواند آنها را روی سطح خود حمل کند.
بنابراین ، آنها هنوز گیرنده ندارند و نمی توانند فعال شوند. این به این دلیل است که ژن های مورد نیاز برای تولید آنتی بادی هنوز قابل خواندن نیست فقط پس از تنظیم مجدد ژن ها ، آنها برای خواندن آزاد می شوند.
این منجر به لنفوسیتهای B نابالغ می شود که فقط می توانند IgM تولید کنند آنتی بادی. بعد از اینکه آنها به لنفوسیت های B بالغ تبدیل شدند ، می توانند آنتی بادی های IgD نیز تولید کنند. در این حالت آنها مغز استخوان. آنها هنوز ساده لوح خوانده می شوند زیرا هیچ ارتباطی با آنتی ژن خود ندارند. فقط پس از این تماس آنها فعال می شوند و اکنون می توانند سایر گروه های آنتی بادی را نیز تولید کنند.
لنفوسیت های B چگونه فعال می شوند؟
در دو روش مختلف می توان لنفوسیت های B را فعال کرد. در هر دو مورد ، آنتی بادی موجود در سطح سلول که به عنوان گیرنده عمل می کند ، باید با آنتی ژن همسان آن تماس داشته باشد. درباره بیشتر بیاموزید سوپرنتيژن ها.
در فعال سازی مستقل از سلول T ، این گیرنده های سلول B پیوند متقابل دارند و فعال می شوند. با این حال ، این نوع فعال سازی تولید نمی کند حافظه سلولها و فقط آنتی بادیهای کلاس IgM تولید می شوند. در فعال سازی وابسته به سلول T ، یک سلول T با گیرنده ها و مولکول های سیگنال خود باید با سلول B تعامل کند.
این فعال سازی منجر به تشکیل حافظه سلول ها و انواع بیشتری از آنتی بادی ها می توانند تولید شوند. بنابراین بسیار موثرتر است. عملکرد لنفوسیت های T چیست؟ پاسخ این سوال را می توانید در زیر مشاهده کنید: لنفوسیت های T
طول عمر لنفوسیت B
طول عمر لنفوسیت های B بسته به اینکه لنفوسیت به سلول پلاسما یا a تبدیل شود ، می تواند بسیار متفاوت باشد حافظه سلول. سلولهای پلاسما فقط حدود 2-3 روز زندگی می کنند. در این مدت ، آنها اغلب تقسیم می شوند ، به طوری که کلون های سلول آنها وظیفه خود را پس از آنها بر عهده می گیرند.
سلول های حافظه می توانند برای دهه ها یا حتی یک زندگی کامل در بدن باقی بمانند. تا زمانی که زنده هستند ، در برابر بیماری زایی که آنتی بادی های آنها علیه آن هدایت می شوند ، محافظت می شوند.
تمام مقالات این مجموعه:
