مراحل نارسایی مزمن کلیه
مراحل مختلفی وجود دارد نارسایی کلیه به طور متفاوتی طبقه بندی می شود. روشهای مختلفی برای طبقه بندی وجود دارد نارسایی مزمن کلیه. مزمن نارسایی کلیه می تواند با توجه به اصطلاح میزان فیلتراسیون گلومرولی (GFR) و همچنین با توجه به اصطلاح مقادیر احتباس طبقه بندی شود.
میزان فیلتراسیون گلومرولی مقداری است که بیشتر برای عملکرد کلیه استفاده می شود. با این ارزش فرد عملکرد کلیه به ویژه می تواند خوب ارزیابی شود. یک پزشک می تواند از GFR استفاده کند و آن را با مقادیر استاندارد مقایسه کند تا تشخیص دهد نارسایی مزمن کلیه حاضر است.
میزان فیلتراسیون گلومرولی متغیری است که می تواند عملکرد را توصیف کند کلیه. بسته به میزان فیلتر شدن حجم کلیه توسط کلیه در مدت زمان مشخص ، میزان فیلتراسیون گلومرولی جداگانه تعیین می شود. که در نارسایی مزمن کلیه، این متغیر ، معروف به GFR ، بسیار کم است.
اگر GFR کمتر از 15 باشد ، رسماً مزمن نامیده می شود نارسایی کلیه، در حالی که مقادیر بالاتر از 90 عملکرد طبیعی کلیه را نشان می دهد. با این حال ، کاهش GFR در طول زندگی امری طبیعی است ، بنابراین لزوماً یک بیماری نباید پشت سر مقادیر پایین GFR باشد. مقادیر اصطلاحاً retention نیز برای طبقه بندی استفاده می شود.
این موارد باعث می شود که خود نارسایی مزمن کلیه به چهار مرحله مختلف تقسیم شود. نارسایی مزمن کلیه بر اساس میزان بالایی از مواد در بدن که به طور معمول توسط کلیه ها فیلتر می شوند طبقه بندی می شود. در مرحله 1 نارسایی مزمن کلیه ، از نارسایی جبران شده کلیه صحبت می شود.
اگرچه می توان تعیین کرد که محدودیتی در عملکرد کلیه ها وجود دارد ، اما مقادیر احتباس در محدوده طبیعی است و هیچ علائمی وجود ندارد. در مرحله 1 نارسایی مزمن کلیه ، بدن هنوز هم می تواند کمبود عملکرد کلیه را جبران کند و علائمی که با افزایش مقادیر احتباس همراه باشد وجود ندارد. تعیین مقادیر ماندگاری در خون بنابراین به ویژه در ارزیابی اینکه مرحله 1 یا مرحله 2 وجود دارد مهم است.
اگر به اصطلاح کراتینین بیش از حد طبیعی در خون، حداقل مرحله 2 باید فرض شود ، در حالی که طبیعی است کراتینین سطح احتمالاً مرحله 1 نارسایی مزمن کلیه را نشان می دهد. معمول علائم نارسایی کلیه مانند احتباس آب / ادم در پاها یا صورت ، ادم ریوی یا آریتمی قلبی در این مرحله وجود ندارد. مرحله 2 با این واقعیت تعریف می شود که خون سطح بالا است اما علائم نارسایی مزمن کلیه رخ نمی دهد.
موادی که کلیه به طور معمول از خون فیلتر شده و با ادرار جمع شده در خون در نارسایی مزمن کلیه دفع می شود. به اصطلاح کراتینین به طور خاص مورد بررسی قرار می گیرد ، که می تواند به عنوان مرجع برای مواد فیلتر شده استفاده شود. در مرحله 2 نارسایی مزمن کلیه ، کراتینین موجود در خون در مقایسه با نرمال افزایش می یابد.
با این حال ، غلظت از مقادیر مرتبط با علائم معمول نارسایی مزمن کلیه فراتر نمی رود. افرادی که در مرحله 2 نارسایی مزمن کلیه دارند ، از علائم کلاسیک بیماری مانند احتباس آب یا الکترولیت رنج نمی برند. تعادل اختلالات وضعیت با مرحله 3 متفاوت است ، که با افزایش مقادیر احتباس در خون و علائم برجسته همراه است.
به عنوان مثال ، بررسی خون فردی که از مرحله 3 نارسایی مزمن کلیه رنج می برد ، می تواند افزایش قابل توجهی در مقادیر احتباس را نشان دهد. علاوه بر تغییر در مقادیر خون به دلیل عدم عملکرد فیلتر کلیه ها ، علائم نارسایی مزمن کلیه ابتدا در مرحله 3 آشکار می شود. بخصوص اغلب ، علائم غیر مشخص مانند سردرد و اختلالات غلظت در ابتدا مورد توجه قرار می گیرد ، اما در بسیاری از موارد این موارد با نارسایی کلیه ارتباط ندارند.
در صورت احتباس آب روی پاها یا صورت ، علائم پوستی و اختلالات آب و الکترولیت وجود دارد تعادل رخ می دهد ، تشخیص مرحله 3 نارسایی مزمن کلیه به سرعت انجام می شود. در مقابل مرحله 4 بیماری ، هنوز هیچ صحبتی درباره ترمینال وجود ندارد کلیه اختلال عملکرد در مرحله 3 بیماری ، روشهایی مانند دیالیز و پیوند کلیه هنوز لازم نیست.
در مرحله 4 ، علائم بیماری چنان پیشرفته است که مشکوک به نارسایی انتهایی کلیه است. درمان توسط دیالیز درمان ضروری است و الف پیوند کلیه ممکن است لازم باشد در نظر گرفته شود. مواد موجود در خون که به طور معمول از طریق کلیه از طریق ادرار دفع می شوند ، در این مرحله بطور گسترده ای افزایش می یابند و عملکرد عملکرد معمولاً علائم قوی و مختل کننده ای ایجاد می کند.
به خصوص احتباس آب در ریه ها (ادم ریوی) و کم خونی، و همچنین اختلالات شدید آب و الکترولیت تعادل علائم کلاسیک نارسایی مزمن کلیه در مرحله 4 است دیالیز درمان ها اقدامات حامی زندگی هستند که در مرحله 4 ضروری می شوند. در بسیاری از موارد ، پیوند کلیه تنها راه دور شدن از علائم آزار دهنده و دیالیز درمانی است. به هر بیمار مبتلا به نارسایی مزمن کلیه در مرحله 4 کلیه جدید اختصاص داده نمی شود. از آنجا که به میزان قابل توجهی کلیه بیشتر از آنچه در دسترس است لازم است ، کلیه های اهدا کننده به طور متمرکز تخصیص داده می شوند.
