فیزیوتراپی برای آشیلودینیا مزمن
اگر بیمار مزمن شود آشیلودینیا، این بدان معنی است که تاندون آشیل برای همیشه ملتهب است. این به این معنی است که به لمس ، قرمز ، متورم و اغلب وجود دارد حساس است درد در حالت استراحت. انعطاف پذیری پا به شدت کاهش می یابد و ورزش فقط تا حد محدود امکان پذیر است. برخی از مبتلایان در هنگام بروز علائم ، تخفیف جزئی دارند مچ پا با تمرینات گرم می شود و سپس به اشتباه به ورزش می پردازد ، که در پایان علائم را حتی بدتر می کند.
در سطح میکروسکوپی ، در حالت مزمن آشیلودینیا، ریز خون عروق و انتهای عصب به تاندون آشیل، که همچنین به میزان قابل توجهی از خارج ضخیم می شود و همچنین بسیار دردناک است. برای بسیاری از بیماران ، جراحی در حال حاضر یک راه حل معقول است ، خصوصاً برای ورزشکاران رقابتی که می خواهند تحت استرس کار کنند و سریعاً آماده عمل شوند. برای جلوگیری از توسعه مزمن آشیلودینیا، مهم است که گوش دادن به سیگنال های هشدار دهنده بدن او.
اگر اغلب دارید درد در تاندون آشیل در حین یا بعد از ورزش ، اما همیشه از بین می رود ، آن را سبک نگیرید ، اما تمرین خود را کاهش دهید. همچنین می تواند به یکپارچه سازی گرمایش طولانی تر و کشش مراحل خود را به منظور تسکین هرچه بیشتر تاندون آشیل طی کنید. پوشیدن کفش مناسب و تجزیه و تحلیل راه رفتن نیز می تواند به پیش بینی تحولات مزمن کمک کند.
جراحی آچیلودینیا مزمن
اگر علائم آشیلودینیا مزمن شده باشد ، یعنی چندین ماه ادامه داشته باشد و دیگر از بین نرود ، جراحی می تواند جایگزینی برای درمان محافظه کارانه باشد. اساساً 2 روش جراحی ممکن است وجود داشته باشد: بافت همبند و ساختارهای جزئی ملتهب در حین عمل ، بافت ضخیم مزمن ، از جمله بورسهای بیمار و بافت همبند ، برداشته می شود. تقویت تاندون آشیل اگر تاندون قبلاً تا حدی پاره شده باشد ، تقویت تاندون آشیل می تواند مفید باشد.
سپس جراح می تواند آن را بخیه زده یا با پلاستیک جایگزین کند. برای این منظور ، می توان از مواد خود بدن ، مانند بافت عضلات ساق پا ، یا پلاستیک مصنوعی استفاده کرد. پس از آن هر دو روش جراحی شانس بهبودی کامل دارند.
تاندون آشیل باید به مدت 4-8 هفته پس از عمل در یک آتل مخصوص کاملاً بی حرکت باشد. فیزیوتراپی نیز بخشی جدایی ناپذیر از برنامه توان بخشی است.
- از بین بردن بافت همبند و ساختارهای جزئی ملتهب
- تقویت تاندون آشیل
