گوش میانی: ساختار و عملکرد

گوش میانی چیست؟

گوش میانی از سیستمی از فضاهای حاوی هوا تشکیل شده است که با یک غشای مخاطی نازک و به خوبی پرفیوژن پوشانده شده است: حفره گوش میانی (حفره تمپان، cavitas tympanica یا cavum tympani) شامل چکش، سندان و رکاب استخوان‌های شنوایی است. این حفره به چندین فضای ثانویه پر از هوا (پنوماتیک) (cellulae mastoideae) و از طریق شیپور استاش (شپور استاش، لوله استاشی) به حلق متصل است.

حفره تمپان

حفره تمپانیک (حفره گوش میانی) فضایی شکافی شکل به ارتفاع حدود 10 تا 15 میلی متر و عرض آن تنها حدود پنج میلی متر است که دارای شش دیواره است. دیواره جانبی تقریباً به طور کامل از پرده گوش تشکیل شده است که سر مالئوس به آن متصل است. دیواره داخلی و داخلی حفره تمپان را از گوش داخلی جدا می کند. این جایی است که پنجره بیضی شکل قرار دارد که صفحه رکابی را در خود جای می دهد.

استخوانچه های شنوایی

استخوانچه های لولایی در قسمت بالایی حفره تمپان قرار دارند. در مقاله Ossicles می توانید در مورد آنها بیشتر بدانید.

سینوس های پنوماتیک

شیپور استاش

شیپور استاش حفره تمپان را به نازوفارنکس متصل می کند. در مقاله شیپور استاش می توانید در این مورد بیشتر بخوانید.

عملکرد گوش میانی

گوش میانی به عنوان یک پل صوتی عمل می کند: امواج صوتی را که به پرده گوش برخورد می کند به بخش حسی واقعی گوش - حلزون گوش - منتقل می کند. این امر از طریق زنجیره استخوانچه ای که مانند یک سیستم اهرمی عمل می کند انجام می شود: ارتعاشات پرده گوش با ناحیه بزرگ (دامنه ارتعاش زیاد، نیروی کم) تا حد زیادی بدون تلفات به پنجره بیضی شکل کوچک از طریق چکش، سندان و رکاب پنجره بیضی یک غشای ظریف است که گوش میانی پر از هوا را از گوش داخلی پر از مایع جدا می کند. به دلیل اثر اهرمی استخوانچه های شنوایی و تفاوت در اندازه بین پرده گوش و پنجره بیضی، صدا با ضریب حدود 22 تقویت می شود. صدا از طریق پنجره بیضی شکل به مایع گوش داخلی (پری لنف) منتقل می شود. ) و به سلول های حسی شنوایی.

گوش میانی چه مشکلاتی می تواند ایجاد کند؟

ماستوئیدیت زمانی اتفاق می‌افتد که التهاب گوش میانی از طریق سیستم حفره‌ای ماستوئید (فرآیند ماستوئید) گسترش می‌یابد و منجر به التهاب یا چروک می‌شود.

بیماری های گوش میانی که توانایی ارتعاش استخوانچه ها را مختل می کند منجر به کاهش شنوایی هدایتی می شود.