بررسی اجمالی
- درمان: کوتریزاسیون مسیرهای هدایت اضافی (ابلیشن)، دارو، الکتروکاردیوورژن
- علائم: در هر بیمار رخ نمی دهد، ضربان قلب سریع یا تپش ناگهانی، تپش قلب، گاهی اوقات سرگیجه، درد قفسه سینه، تنگی نفس
- علل: هنوز ناشناخته، احتمالاً رشد نادرست جنینی قلب، اغلب همراه با سایر نقایص مادرزادی قلب
- تشخیص: سابقه پزشکی، معاینه فیزیکی، ECG، نوار قلب طولانی مدت، ثبت رویداد، ECG ورزش، معاینه الکتروفیزیولوژیک (EPU)
- پیشرفت بیماری و پیش آگهی: امید به زندگی به طور کلی طبیعی است، خطر آریتمی قلبی با تپش مکرر
سندرم WPW چیست؟
سندرم WPW یک آریتمی قلبی است. نام سندرم Wolff-Parkinson-White به متخصصان قلب آمریکایی L. Wolff، P.D. وایت و جی پارکینسون. در سال 1930، آنها علائم سندرم WPW را در بیماران جوان توصیف کردند. اینها شامل حملات تپش قلب ناگهانی (تاکی کاردی) است که بدون توجه به فعالیت فیزیکی یا استرس رخ می دهد و تغییرات در نوار قلب (ECG).
مسیر هدایت اضافی
در سندرم WPW، افراد مبتلا دارای یک مسیر رسانایی اضافی بین دهلیز و بطن هستند که به اصطلاح Kent Bundle نامیده می شود. بنابراین تکانه هایی که از گره سینوسی می آیند از طریق گره AV و بسته کنت به بطن ها منتقل می شوند. همانطور که تکانه از طریق بسته کنت سریعتر به بطن ها می رسد، در اینجا تحریک زودرس رخ می دهد.
از آنجا که مسیر اضافی نیز در جهت "اشتباه" هدایت می شود، سیگنال های الکتریکی از سلول های عضلانی در بطن ها به دهلیز باز می گردند. این منجر به تحریک به اصطلاح دایره ای بین دهلیزها و بطن ها می شود. این باعث می شود که قلب خیلی سریع، اما با یک ریتم ثابت، تپش کند.
مسیر هدایت اضافی سندرم WPW مادرزادی است. علائمی مانند تپش قلب معمولا در سنین نوجوانی، گاهی در اوایل دوران نوزادی یا در اواخر بزرگسالی رخ می دهد. سندرم WPW در مردان بیشتر از زنان است.
سندرم WPW: درمان
تنها راه اما بسیار موثر برای درمان مبتلایان به سندرم WPW، فرسایش است. این مداخله ای است که در آن مسیر اضافی از بین می رود. دارو فقط به طور موقت علائم سندرم WPW را کاهش می دهد.
EPU و فرسایش
معاینه الکتروفیزیولوژیک (EPU) در درمان سندرم WPW بیشترین اهمیت را دارد. در طول EPU، می توان مسیر هدایت اضافی را تعیین کرد و مستقیماً آن را محو کرد (ابلیشن کاتتر).
این اجازه می دهد تا هدایت معیوب در قلب برای همیشه قطع شود. ابلیشن تقریباً در 99 درصد موارد سندرم WPW را درمان می کند. به دلایل ایمنی، افرادی در گروه‌های شغلی خاص، مانند خلبانان یا رانندگان قطار، که مبتلا به سندرم WPW تشخیص داده شده‌اند، تنها در صورتی مجاز به ادامه کار هستند که تحت فرسایش موفقیت‌آمیز قرار گرفته باشند.
دارو
برخی از داروها، مانند آدنوزین یا آژمالین، تپش قلب ناشی از سندرم WPW را متوقف می کنند. افراد مبتلا معمولاً اینها را از طریق ورید دریافت می کنند. داروهایی نیز وجود دارد که مبتلایان به طور دائم برای جلوگیری از تپش قلب مصرف می کنند. بتا بلاکرها نمونه ای از این موارد هستند.
الکتروکاردیوورژن
گاهی اوقات در موارد تاکی کاردی، الکتروکاردیوورژن ضروری است. این شامل دریافت شوک الکتریکی مختصر قلب بیمار از طریق دو الکترود روی قفسه سینه است. معمولاً برای این کار بیمار بیهوش می شود. شوک الکتریکی گاهی اوقات باعث می شود که قلب به ریتم طبیعی خود بازگردد.
سندرم WPW: علائم
یکی از شایع ترین علائم، تپش ناگهانی قلب (تاکی کاردی) است. قلب بین 150 تا 240 بار در دقیقه می تپد. در حالت استراحت، 60 تا 80 ضربه در دقیقه طبیعی است. نبض در تاکی کاردی WPW بسیار منظم است.
برخی از مبتلایان تپش قلب را به صورت افزایش تپش قلب تجربه می کنند. در پزشکی به این حالت تپش قلب می گویند. سایر مبتلایان تپش قلب را تجربه می کنند. این احساسات معمولاً به همان اندازه ناگهانی ناپدید می شوند. علاوه بر این، برخی از مبتلایان دچار سرگیجه، درد قفسه سینه و تنگی نفس می شوند.
ترس و غش
تپش قلب در بسیاری از مبتلایان باعث ایجاد اضطراب می شود. سرگیجه و تنگی نفس این احساس را تشدید می کند. به دلیل ضربان قلب بالا، گاهی اوقات قلب دیگر خون کافی را به اندام های بدن پمپاژ نمی کند. بنابراین برخی از افراد هوشیاری خود را از دست می دهند.
علائم در نوزادان تازه متولد شده
به ندرت، علائم سندرم WPW در نوزادان رخ می دهد. در طول تاکی کاردی، نوزادان به طور قابل توجهی رنگ پریده هستند و خیلی سریع نفس می کشند. آنها ممکن است از خوردن یا نوشیدن امتناع کنند، به راحتی تحریک پذیر شوند یا زیاد گریه کنند. در برخی موارد ممکن است دچار تب شوند.
سندرم WPW: علل و عوامل خطر
سندرم WPW اغلب در ناهنجاری نادر ابشتاین نیز دیده می شود که در آن دریچه قلب بین دهلیز راست و بطن راست بد شکل است. از آنجایی که برخی تغییرات ژنتیکی با سندرم WPW مرتبط است، احتمال ابتلا به سندرم WPW بسیار ارثی است.
سندرم WPW: معاینات و تشخیص
پزشک ابتدا چند سوال در مورد علائم می پرسد. به عنوان مثال، او از او خواهد پرسید که آیا و هر چند وقت یکبار حملات تپش قلب رخ می دهد، چقدر طول می کشد و آیا منجر به سرگیجه یا حتی غش شده است یا خیر. پس از آن معاینه فیزیکی انجام می شود.
الکتروکاردیوگرام
یک معاینه مهم در صورت مشکوک بودن به سندرم WPW، الکتروکاردیوگرام (ECG) است. یک ضبط کننده فعالیت الکتریکی قلب را ثبت می کند. در برخی موارد، پزشک قبلاً سندرم WPW را در اینجا تشخیص می دهد.
ECG طولانی مدت و ضبط کننده رویداد
گاهی اوقات یک نوار قلب طولانی مدت ضروری است زیرا تپش قلب فقط در فازها رخ می دهد. سپس یک دستگاه ECG قابل حمل ضربان قلب را به مدت 24 ساعت ضبط می کند. گاهی اوقات این به پزشک امکان می دهد تاکی کاردی را تشخیص دهد.
نوار قلب را انجام دهید
گاهی اوقات، پزشک یک نوار قلب ورزشی را انجام می دهد. این شامل ورزش کردن بیمار بر روی یک دوچرخه ورزشی در حالی که به ضبط کننده نوار قلب متصل است. در برخی موارد، فعالیت بدنی باعث تاکی کاردی می شود.
معاینه الکتروفیزیولوژیک
گاهی اوقات یک معاینه الکتروفیزیولوژیک (EPE) نیز برای تشخیص سندرم WPW انجام می شود. این یک شکل خاص از کاتتریزاسیون قلبی است. پزشک دو سیم نازک (کاتتر) را از طریق وریدهای اینگوینال وارد ورید اجوف بزرگ می کند و آنها را به سمت قلب هل می دهد. در آنجا، کاتترها سیگنال های الکتریکی را در نقاط مختلف دیواره عضله قلب اندازه گیری می کنند. در طول معاینه، امکان درمان همزمان سندرم وجود دارد.
سندرم WPW: سیر بیماری و پیش آگهی
سندرم WPW به ندرت خطرناک می شود. افراد مبتلا معمولاً امید به زندگی طبیعی دارند. با این حال، تپش قلب اغلب بسیار ناخوشایند است و برخی از افراد به شدت از آریتمی قلبی رنج می برند. از آنجایی که گاهی اوقات برای ساعت ها طول می کشد، افراد مبتلا پس از تاکی کاردی خسته می شوند. با این حال، فرسایش یک روش درمانی بسیار موثر است که در اکثر موارد افراد مبتلا را درمان می کند.
مردان بین 30 تا 50 سال به ویژه در معرض خطر ابتلا به این نوع آریتمی قلبی هستند.
از آنجایی که سندرم WPW به احتمال زیاد دارای یک جزء ارثی است، توصیه می شود در صورت ابتلا به آن، اعضای خانواده را در مورد این بیماری آگاه کنید. اگر پزشک سندرم WPW را در مراحل اولیه تشخیص دهد، می توان از عوارض جلوگیری کرد.
سندرم WPW به دلیل ساختار نابالغ قلب اغلب برای کودکان خطرناکتر از بزرگسالان است.
