In استخوان بازو شکستگی (مترادف اصطلاحنامه: شکستگی بازو؛ دیستال دو کندیل استخوان بازو شکست، شکستگی؛ شکستگی دیستال هومروس؛ شکستگی دیستال هومروس؛ شکستگی capitis humeri; شکستگی استخوان بازو؛ شکستگی اپی فیز دیستال هومورال؛ شکستگی ناحیه بین کندیلی استخوان بازو؛ شکستگی اپی فیز فوقانی استخوان بازو؛ شکستگی اپی فیز پروگزیمال استخوان بازو؛ شکستگی ناحیه فوق کندیلار استخوان بازو. شکستگی تروکلئا استخوان بازو؛ شکستگی تروکلئا هومری؛ شکستگی اپی فیز تحتانی استخوان بازو. شکستگی collum anatomicum humeri; شکستگی collum chirurgicum humeri. شکستگی epicondylus lateralis humeri; شکستگی epicondylus medialis humeri; شکستگی فرآیند مفصلی استخوان بازو؛ شکستگی کندیل استخوان بازو؛ شکستگی غده استخوان بازو; شکستگی غده استخوان بازو. شکستگی استخوان بازو؛ شکستگی انتهای پروگزیمال هومروس؛ شکستگی استخوان بازو سر; شکستگی سر بازو با دو تا چهار قطعه. شکستگی شفت بازو؛ شکستگی های متعدد شفت بازو؛ شکستگی استخوان بازو؛ شکستگی سر بازو؛ شکستگی شفت بازو؛ شکستگی بازو بازو؛ دررفتگی باز بازو؛ شکستگی پروگزیمال اپی فیز استخوان بازو؛ پروگزیمال استخوان بازو شکست، شکستگی؛ شکستگی پروگزیمال هومروس؛ شکستگی استخوان بازو فوق کندیل شکستگی آرنج; شکستگی استخوان بازو فوق کندیل؛ ICD-10-GM S42. 3: شکستگی از شفت استخوان بازو؛ ICD-10-GM S42.4-: شکستگی انتهای دیستال استخوان بازو؛ ICD-10-GM S42.2-: شکستگی انتهای پروگزیمال استخوان بازو، شکستگی (استخوان شکسته) بالای بازو (هومروس) است.
قسمت های زیر را می توان در استخوان بازو (lat. Os humeri یا humerus به اختصار) تشخیص داد:
- Caput humeri (هومرال سر).
- Collum humeri (گردن بازو)
- Corpus humeri (شفت بازو)
- قسمت انتهایی استخوان بازو حامل کندیل هومری (غضروف مفصلی) است که همراه با رخساره های مفصلی (سطوح مفصلی) تا رادیوس (رادیوس) و اولنا (زندان) مفصل آرنج (articulatio cubiti) را تشکیل می دهد.
شکستگی های پروگزیمال استخوان بازو تقریباً 4 درصد از شکستگی های اندام را تشکیل می دهند کودکی. هومرال سر شکستگی ها (شکستگی های سر بازو) و شکستگی های دیستال بازو هر کدام حدود پنج درصد از شکستگی ها را تشکیل می دهند. شکستگی پروگزیمال هومروس (PHF) حدود 4-5 درصد از شکستگی های بزرگسالان را تشکیل می دهد.
نسبت جنسی: نر به ماده 1: 2-3 (شکستگی سر بازو).
اوج فرکانس: بروز شکستگی به طور قابل توجهی با افزایش سن افزایش می یابد. شکستگی پروگزیمال هومروس سومین شکستگی شایع در انسان های سالخورده است. شکستگی پروگزیمال هومروس: سن دو پیک توزیع با بیشترین میزان بروز کمتر از 3 سال و در حدود 12 سالگی.
میزان بروز (فراوان موارد جدید) تقریباً 70 مورد در هر 100,000 نفر در سال است. در زنان بالای 70 سال، بروز تقریباً 400/100,000 نفر در سال است.
سیر و پیش آگهی: در شکستگی های پروگزیمال بازو با درمان محافظه کارانه (غیر جراحی)، معمولاً می توان یک دوره بدون عارضه را انتظار داشت. با درمان جراحی ممکن است عوارضی مانند پوست تحریک روی انتهای ناخن و شعاعی آسیب عصبی (آسیب عصبی) اگر محل کاشت بیش از حد بالا باشد.
اگر شکستگی سر بازو به درستی درمان شود، معمولاً با پیگیری های فشرده امکان پذیر است.تن درمانی) – اگر جراحت خیلی شدید نباشد – برای بازیابی کامل عملکرد مفصل شانه در بازوی آسیب دیده پیش آگهی در درجه اول به سن و شکستگی بستگی دارد. با افزایش سن و با افزایش تعداد قطعات (تعداد قطعات شکستگی)، شانس بهبودی کامل عملکرد بازو بدتر می شود. بسته به نوع درمان، پس از چهار تا شش هفته می توان دوباره با دست ها چنگ زد و فعالیت های ساده انجام داد.
