مهمترین درمان آبسه همیشه دهانه آبسه با تخلیه آن است چرک. درمان با آنتی بیوتیک اغلب تا زمانی که عوامل بیماری زا به بافت اطراف گسترش نیافته است ، ضروری نیست. با این حال ، در صورت گسترش عوامل بیماری زا ، خطر ابتلا به این بیماری وجود دارد خون مسمومیت (سپسیس) ، که باید با آن درمان شود آنتی بیوتیک ها بلافاصله.
اگر آبسه سطحی است ، می توان آن را از طریق پوست تحت بی حسی موضعی باز کرد. آبسه های عمیق تر یا آبسه های اندام باید با استفاده از روش های تصویربرداری سوراخ شوند. بنابراین چرک از آبسه می تواند در طول درمان تخلیه شود.
به منظور جلوگیری از جدید چرک تشکیل ، حفره آبسه پس از باز شدن شسته شده و سپس با زهکشی فراهم می شود. این اطمینان می دهد که بعد از درمان هیچ چرک جدیدی ایجاد نمی شود که باید دوباره تخلیه شود. آبسه های این نوع باید تحت درمان کلی قرار گیرند بیهوشی در صورت امکان ، زیرا روش های بیهوشی منطقه ای می تواند منجر به انتقال میکروب به بافت اطراف شود.
اگر آبسه به درستی و به اندازه کافی درمان نشود ، ممکن است غشا آبسه سقوط کند. نتیجه این است که باکتری در آن می تواند به بدن و در نتیجه به اندامها ، آزاد شود حفره های بدن یا در بدترین حالت به جریان خون وارد شود. گسترش عوامل بیماری زا می تواند منجر به بیماری های جدی ارگان ها شود خون مسمومیت و در نتیجه تهدید کننده زندگی باشد.
به همین دلیل ، نباید آبسه بدون مراقبت های پزشکی باز شود. افراد غالباً مبتلا احساس می کنند خودشان باید آبسه را باز کنند ، زیرا این امر منجر به تسکین چشمگیر و درد تسکین. اگر آبسه به درستی باز نشود و دارو کافی نباشد ، خود درمانی می تواند عواقب جدی داشته باشد. برای جلوگیری از این عوارض ، توصیه می شود از آبسه پیشگیری کنید. می توانید بفهمید که دفعه دیگر چگونه می توانید این کار را انجام دهید: بهترین راه پیشگیری از آبسه چیست؟
درمان با آنتی بیوتیک
از آنجا که آبسه یک تصویر بالینی است که توسط عوامل بیماری زای باکتریایی ایجاد می شود ، بنابراین تجویز می شود آنتی بیوتیک ها به عنوان درمان دارویی انتخاب اول در نظر گرفته می شود. شایعترین علت ایجاد آبسه افزایش شدید باکتری استاستافیلوکوکوس اورئوس" این عوامل بیماری زا هستند که بخشی از محیط طبیعی پوست هستند و همچنین می توانند در سلول های پوستی شناسایی شوند دستگاه تنفسی.
به طور معمول این عوامل بیماری زای باکتریایی یک وظیفه خاص را انجام می دهند. جمعیت بیش از حد ، که می تواند منجر به توسعه فرآیندهای آسیب شناختی شود ، توسط ارگانیسم سالم در سطح سیستم ایمنی بدن. بر اساس این اطلاعات ، موثرترین دارو از گروه آنتی بیوتیک ها می تواند برای درمان آبسه انتخاب و تجویز شود.
نوع دقیق تجویز و دوز آنتی بیوتیک ها باید بسته به شدت آبسه انتخاب شود. اشکال سبک در بسیاری از موارد با استفاده از پمادهای محلی آنتی بیوتیکی قابل درمان است. علاوه بر این ، بیماران مبتلا باید از پماد تحریک کننده برای درمان ، به ویژه در مراحل اولیه استفاده کنند.
داروهایی که حاوی بیتومین سولفات آمونیوم هستند به ویژه برای درمان آبسه مناسب هستند. ترکیبی از آنتی بیوتیک و پماد بوتومینوسولفات آمونیوم باعث کاهش انتشار عوامل بیماریزای باکتریایی شده و همزمان واکنش های التهابی موضعی را در ناحیه آبسه ایجاد می کند. گسترش قوی عروق بیشتر اجازه می دهد خون و از این طریق سلولهای دفاعی بیشتری به سمت آبسه هدایت می شوند.
در نتیجه ، حفره آبسه به سرعت کپسوله می شود. چرک در جهت سطح پوست تخلیه می شود. تصاویر بالینی تلفظ شده معمولاً با جراحی باز می شوند.
آبسه های برجسته معمولاً فقط با تجویز آنتی بیوتیک ها با موفقیت قابل درمان نیستند. دلیل این واقعیت این است که آنتی بیوتیک ها به دلیل کپسول اطراف آبسه تنها در مقادیر کمی می توانند به عوامل بیماری زا برسند. برای اینکه بتوانید درمان آبسه را تا حد ممکن دقیق انجام دهید ، ترشحی که در حفره پمپ می شود باید بررسی شود میکروب ها.
بعلاوه ، ثابت شده است که تجویز یک هفته ای دارو از گروه آنتی بیوتیک ها در درمان آبسه های برجسته بسیار مفید است. تا زمانی که پاتوژن دقیق شناسایی نشده باشد ، پزشک معالج معمولاً یک آنتی بیوتیک به اصطلاح طیف گسترده تجویز می کند ، که اثر آن بر علیه تعداد زیادی از باکتری. در عمل بالینی روزمره ، دیکلوکساسیلین و آنتی بیوتیک از گروه سفالوسپورین ها به طور عمده استفاده می شود. در صورت شناسایی پاتوژن مسبب با لام ، درمان آبسه باید با تجویز آنتی بیوتیک های خاص پاتوژن انجام شود.
تمام مقالات این مجموعه:
