بیماری هایی که از گانگلیون پایه نشات می گیرند
اختلالات عملکردی در ناحیه ganglia basal می تواند عواقب گسترده ای برای فرایندهای حرکتی و غیر حرکتی در بدن داشته باشد. به همین دلیل ، بیماری های ناشی از اختلالات ganglia basal اغلب از طریق بالینی مشخص توسط بالینی نشان داده می شود. از جمله شناخته شده ترین بیماری های مرتبط با گانگلیای بازال می باشد
- سندرم پارکینسون مانند بیماری پارکینسون
- سندرم دیستونی (بیماری هایی با اختلالات حرکتی برجسته)
- سندرم های کوراتیک مانند Chorea Huntington
- نقص توجه / بیش فعالی (ADHD)
- اختلالات تیک مانند سندرم توره
بیماری پارکینسون (مترادف: بیماری پارکینسون ، بیماری لرزش) یکی از شناخته شده ترین بیماری ها است که با اختلالات عملکرد همراه است. ganglia basal.
این بیماری یک فرآیند تخریب عصبی خزنده و پیشرونده است. علت بیماری پارکینسون تخریب است دوپامینتولید سلولهای عصبی در ماده به اصطلاح خاکستری (ماده سیاه). پیامد فوری آن کمبود ماده پیام رسان است دوپامین و کاهش همزمان در تأثیرات فعال کننده گانگلیون پایه در قشر مغز - سایپرز ، باشگاه دانش
شایع ترین علائم بیماری پارکینسون سفتی عضلانی (سخت گیری) و کند شدن حرکت (برادیکینزیس) مشخص می شود ، که با گذشت زمان می تواند به بی حرکتی کامل (آکنینزی) تبدیل شود. علاوه بر این ، بیمارانی که از بیماری پارکینسون رنج می برند اغلب از عضلات مشخص برخوردار هستند لرزش و بی ثباتی وضعیتی (بی ثباتی وضعیتی). اولین علائم این بیماری وابسته به گانگلیون پایه معمولاً در سنین 50 تا 79 سالگی رخ می دهد.
فقط در موارد نادر بیماران قبل از 40 سالگی تحت تأثیر قرار می گیرند. درمان بیماری پارکینسون عمدتا مبتنی بر دارو است. با این حال ، دولت مستقیم از دوپامین یا مواد شبه دوپامین باید تا آنجا که ممکن است به تأخیر بیفتد.
دلیل این امر کاهش واکنش به داروهای رایج پس از گذشت چند سال است. بیماری معروف به "کوریا هانتینگتون”(مترادف: بیماری هانتینگتون) بیماری تاکنون غیر قابل درمان است. بیماری هانتینگتون یکی از مخوف ترین بیماری های ارثی است مغز و یکی از بیماری های مرتبط با گانگلیون پایه است.
بیماران آسیب دیده تخریب تدریجی جسم مخطط را نشان می دهند. از آنجا که این قسمت از گانگلیونهای پایه عمدتا اطلاعات مربوط به کنترل عضلات و عملکردهای ذهنی را فراهم می کند ، بیماران مبتلا یک علامت شناسی مشخص را نشان می دهند. اولین علائم معمولاً در سنین 30 تا 40 سالگی ظاهر می شوند.
در عمل بالینی روزمره می توان مشاهده کرد که شدت بیماری ارتباط تنگاتنگی با ظهور اولین علائم دارد. هر چه بیماری زودتر ظاهر شود ، شدت آن شدت بیشتری دارد. در مرحله اولیه ، افراد مبتلا از حرکات ناخواسته و غیرقابل فشار (هیپرکینزی) رنج می برند و به طور کلی تن عضله را کاهش می دهند.
با این حال ، در روند بیماری ، افزایش کمبود حرکت (هیپوکینزی) و افزایش تون عضلانی مشخص می شود. علاوه بر این ، بیشتر بیماران سالها قبل از بروز اولین اختلالات عملکردی توالی های حرکتی ، از اختلالات روانشناختی برجسته رنج می برند.
