آنتی بیوتیک و آنفلوانزا
آنتی بیوتیک ها اساسا فقط در برابر موثر هستند باکتری، بنابراین آنها نمی توانند با آنها مبارزه کنند آنفولانزا ویروس ها. با این حال ، از ابتلا به ویروس بیشتر، عفونت های اضافی ناشی از باکتری (به اصطلاح سوپر عفونت های باکتریایی) به دلیل ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن, آنتی بیوتیک ها هنوز هم می تواند مفید باشد این به دلیل التهابات ناشی از باکتری در ریه ها یا قلب عضله، در میان چیزهای دیگر، اغلب عواقب جدی تری نسبت به عضله دارد آنفولانزا خود و نیاز به درمان بیشتر حتی پس از واقعی است ابتلا به ویروس شفا یافته است
بیماران مسن و افراد مبتلا به مزمن قلب-ریه بیماری ها، نقص های ایمنی یا سایر بیماری های زمینه ای جدی به ویژه در معرض خطر هستند. از آنجا که آنتی بیوتیک ها به دلیل توسعه تهدیدآمیز مقاومت، فقط باید به طور متوسط و تا حد امکان به طور خاص استفاده شود، تجویز اولیه آنتی بیوتیک ها در مورد بیماری قطعاً توصیه نمی شود. تاثیر. تصمیم برای یا مخالف درمان آنتی بیوتیکی اضافی بسته به عوامل خطر موجود، به طور کلی، به صورت جداگانه انجام می شود شرط و شدت عفونت
آمانتادین از آزاد شدن مواد ژنتیکی جلوگیری می کند ویروس ها در یک سلول میزبان تازه آلوده پروتئینی به نام پروتئین M2 را که در پوشش ویروس قرار دارد مسدود می کند. به دلیل انسداد، ویروس دیگر نمی تواند آزادسازی ماده ژنتیکی خود یعنی RNA را آغاز کند و در نتیجه نمی تواند تولید مثل کند.
آمانتادین فقط با تاثیر ویروس ها از نوع A و دارای عوارض جانبی متعدد و گاه جدی مانند اسهال، افسردگی و به ندرت حتی تشنج های صرع. زیاد تاثیر ویروس ها در حال حاضر به آمانتادین نیز مقاوم هستند، بنابراین به ندرت استفاده می شود. مهم ترین داروهای ضد آنفولانزا مانند اوسلتامیویر (تامیفلو) متعلق به گروه جدید مهارکننده های نورآمینیداز است.
مهارکننده های نورآمینیداز با مسدود کردن پروتئین نورآمینیداز از انتشار ویروس های جدید از سلول های آلوده جلوگیری می کنند. بنابراین، ویروس‌های تازه تولید شده به سلول آلوده چسبیده می‌مانند و نمی‌توانند سلول‌های دیگر را آلوده کنند. باز هم، برای اطمینان از تأثیر کافی، درمان باید ظرف 48 ساعت پس از شروع علائم شروع شود. اگر درمان ظرف یک روز پس از ظهور اولین علائم شروع شود، مدت زمان آن است آنفولانزا بیماری را می توان تا 40٪ کوتاه کرد.
علاوه بر این، عوارض ناشی از باکتری فوق عفونی در بیش از نیمی از بیماران تحت درمان قابل پیشگیری است. مهارکننده های نورآمینیداز را می توان به صورت پیشگیرانه (به عنوان یک اقدام احتیاطی) به افرادی که در معرض ویروس آنفولانزا (قرار گرفتن در معرض) و متعلق به گروه خطر است یا به دلیل حساسیت به پروتئین تخم مرغ واکسینه نمی شود. سوپر عفونت های باکتریایی را می توان با آنتی بیوتیک ها درمان کرد. از آنجایی که پاتوژن های ایجاد کننده آنفولانزا ویروس هستند، خود آنفولانزا را نمی توان با آنتی بیوتیک درمان کرد.
