"او دستکاری می کند و می چرخد ، او تار می زند و تار و تار می کند ...". هاینریش هافمن ، خود یک متخصص مغز و اعصاب ، فیلیپ ناپسند را بیش از دیگران به درستی توصیف کرد. در آن زمان ، او احتمالاً اصطلاح پزشکی اختلال نقص توجه را با یا بیش فعالی نمی دانست. فقط تعداد کمی از مبتلایان می دانند که این اختلال پیچیده همیشه "رشد خارج از کنترل "، اما همچنین افراد بزرگسال زیادی را تحت تأثیر قرار می دهد. ADHD در بزرگسالان ، اما کمتر شایع است.
ADHD: انواع متنوعی
آنها افرادی هستند که به نظر می رسد دائماً در لبه هستند ، وقتی در صف می ایستند بی تاب هستند ، کسانی که اغلب دیر می آیند ، کسانی که حرف همه را می زنند و همیشه در حال شروع پروژه های جدید هستند و همه چیز را تمام نمی کنند. اما آنها همچنین همانهایی هستند که از نظر ابتکاری بسیار خوب هستند راه حل با انرژی و خلاقیت تمام نشدنی خود ، اغلب محبوب ، حساس و مفید هستند ، استعداد بالایی در "چند وظیفه ای" و بداهه نوازی دارند. آلبرت انیشتین و بیل گیتس دو نمونه برجسته هستند.
اختلال کمبود توجه / بیش فعالی (ADHD) در تغییرات بسیار متفاوتی رخ می دهد ، اما کاهش توجه ، بیش فعالی و تکانشگری از علائم اصلی آن است. تصور می شود که علت آن مختل پردازش اطلاعات به طور خاص باشد مغز مناطق ، در درجه اول تحت تأثیر قرار دوپامین متابولیسم پسندیدن نوراپی نفرین, دوپامین یک ماده پیام رسان (فرستنده) است. تبادل اطلاعات بین سلول های عصبی (سلول های عصبی) توسط فرستنده هایی مانند کنترل می شود دوپامین و نوراپی نفرین.
طبق اطلاعات ارائه شده توسط پروفسور مایکل شولته-مارکورت از بیمارستان دانشگاه اپندورف در اورزتزیتونگ ، فعالیت نورون ها به میزان زیادی در ADHD بیماران ، که نشان دهنده کسری انتقال دهنده است. اگر کمبود دوپامین وجود دارد ، به عنوان مثال ، فعالیت های آن سیستم عصبی که احساسات و رفتار را تنظیم می کند ضعیف تر کنترل می شود
ADHD در بزرگسالی
همانطور که توسط دانشگاه لوبک گزارش شده است ، پنج درصد از کل کودکان تحت تأثیر بیش فعالی قرار دارند. دانشمندان تخمین می زنند که در هر کلاس مدرسه یک کودک مبتلا به ADHD وجود دارد. همین چند سال پیش ، ADHD فقط نوعی اختلال محسوب می شد کودکی و نوجوانی اخیراً مشخص شده است که علائم ADHD می توانند تا بزرگسالی نیز ادامه داشته باشند.
در حال حاضر ، ADHD در بزرگسالی به طور جدی در علم مورد مطالعه قرار می گیرد: یعنی دو تا پنج درصد بزرگسالان نیز تحت تأثیر قرار می گیرند. اکنون مشخص شده است که در حدود نیمی از کودکان مبتلا این اختلال در 18 سالگی متوقف نمی شود ، اما علائم تغییر می کنند و تا بزرگسالی ادامه می یابند.
اکنون همچنین شناخته شده است که ADHD می تواند به ارث برسد: اگر یکی از اعضای خانواده با ADHD تشخیص داده شود ، خطر ابتلا به ADHD در کودکان بیولوژیکی نیز XNUMX برابر می شود. که در کودکی، پسران سه برابر بیشتر از دختران مبتلا به "سندرم فیجی فیلیپس" می شوند. برای بزرگسالان ، هنوز اظهارات دقیق تری در مورد جنسیت وجود ندارد توزیع از ADHD.
