درمان
اگر گره ها فقط کوچک باشند و اخیراً شکایاتی از جمله ایجاد کرده اند خشونت و صدای خشن ، متخصص گوش و حلق و بینی شما ابتدا به شما توصیه می کند از صدای خود مراقبت کنید. در بعضی از مشاغل ، مانند معلمی ، صحبت های زیادی وجود دارد که نمی توانید از آن عبور کنید. در این حالت متخصص به شما گواهینامه می دهد.
در مورد کودکان به اصطلاح جیغ ، اقدامات تشخیصی بیشتری ممکن است برای یافتن علت جیغ بیش از حد مناسب باشد. متخصصان اطفال ، روانشناسان و متخصصان مغز و اعصاب می توانند نقاط تماس معمولی برای تشخیص کودکان گریان باشند. اگر حتی پس از محافظت صوتی بهبودی حاصل نشود ، پزشک در مورد امکان تغییر حرفه ممکن با شما صحبت خواهد کرد و مزایای محافظت طولانی مدت از صدا را توضیح می دهد.
در مورد گره های بزرگتر و سخت که تقریباً به طور کامل صدا را مسدود می کنند ، گزینه برداشتن جراحی وجود دارد. این یک روش جزئی است که معمولاً منجر به عوارض جدی تری نمی شود. با این وجود ، یک دوره محافظت صوتی طولانی تر باید بعد از عمل برنامه ریزی شود.
در مرحله حاد صدا باید تا حد ممکن در امان باشد. از تمرینات صوتی باید همچنان استفاده شود تا از اضافه بار اضافی چین صوتی جلوگیری شود. تمرینات نیز باید روزانه تکرار شوند.
بیمار می تواند با تمرینی شروع به تقویت کند دیافراگم، از آنجا که دیافراگم برای صدای قوی مهم است و بنابراین می تواند تارهای صوتی را تسکین دهد. تمرین در حالت نشسته مستقیم انجام می شود. اصوات "Psst" و "Ksch" به تناوب گفته می شوند.
در حین ورزش باید به تنش و وضعیت بدن خوب توجه شود. تمرین صوتی دیگر ، به عنوان مثال اصطلاحاً "آواز جویدن" است. در اینجا بیمار یک حرکت جویدن را با باز تقلید می کند دهان و اجازه می دهد تا صداها "mmmh" و "mjam" صدا کنند.
آواز "nnn" و "mmm" در ملودی (به عنوان مثال مقیاس) آکوردهای صوتی را نیز آموزش می دهد. در اینجا باید اطمینان حاصل شود که هیچ آهنگ خیلی کم و یا زیاد خوانده نمی شود ، زیرا این امر بار دیگر آکوردهای صوتی را تحت فشار قرار می دهد. بسیاری از تمرینات دیگر وجود دارد که باید به صورت جداگانه با گفتاردرمانگر بحث شود.
گفتار درمانی (گفتار و گفتار درمانی) وسیله مهمی برای درمان این بیماری است گره های تاشو آوازی و علائم بیماران قطعاً باید از حرفه درمانی استفاده کنند. مخصوصاً اگر - همانطور که معمولاً اتفاق می افتد - حرفه ای در جایی انجام می شود که زیاد صحبت شود (مثلاً معلم).
در گفتاردرمانی جلسات ، تمرینات تنفسی و پیدا کردن صدای صوتی مناسب با بیماران آموزش داده می شود. سپس این تمرینات را می توان روزانه توسط بیمار در خانه انجام داد. اگر گفتاردرمانی پس از چند هفته هیچ موفقیتی نشان نمی دهد ، با این حال ، برداشتن ندول ها باید مورد توجه قرار گیرد.
برداشتن جراحی از بند صوتی گره در بیشتر موارد لازم نیست. بنابراین ، گره ها معمولاً پس از در امان ماندن تارهای صوتی ، خود به خود عقب می روند و علائم مزاحم کاهش می یابد. با این وجود ، این امکان وجود دارد که فقط یک عمل برای از بین بردن گره ها باعث بهبود شود.
این امر به ویژه در صورتی اتفاق می افتد که پس از تشکیل ندول های اولیه ، تارهای صوتی در امان نمانند. در این موارد ممکن است اتفاق بیفتد که گره های سفت روی گره های نرم تشکیل شده از قبل تشکیل شده باشند. این موارد تنها با انجام یک عمل برداشته می شوند.
متخصصان در زمینه این عملیات متخصص گوش ، بینی و داروی گلو. این عمل به خودی خود یک عمل جزئی است و معمولاً با عوارض جدی همراه نیست. با این حال ، از آنجا که هر عمل خطر خاص باقیمانده ای دارد ، توصیه می شود پس از گره زدن صدا را مستقیماً حفظ کنید تا از عمل جلوگیری کنید. علاوه بر این ، لازم به ذکر است که با وجود یک عمل انجام شده ، اگر بیش از حد تارهای صوتی بیش از حد بار بیایند ، گره های بیشتری ایجاد می شوند. بنابراین ، در ابتدای بیماری ، گفتاردرمانی با گفتاردرمانگر نسبت به جراحی ارجح است.
