چه عواملی باعث دررفتگی شانه می شود؟
قبلاً به تمایز بین دررفتگی ضربه ای و ضربه ای شانه اشاره شده است. علل مربوط به ایجاد دو شکل دررفتگی شانه در زیر با جزئیات بیشتری شرح داده شده است. دررفتگی مکرر شانه پس از سانحه پیش فرض یک دررفتگی اولیه آسیب زا است و بنابراین می تواند یک شکل جزئی از دررفتگی شانه آسیب زا باشد.
دلایل دررفتگی دردناک شانه را می توان پیدا کرد ، به عنوان مثال ، در مثلاً ، بیشتر در نتیجه سقوط رخ می دهد: هنگام تلاش برای مهار بازو ، مفصل شانه ناگهان تحت فشار زیادی قرار می گیرد و ممکن است به طور نامطلوب بچرخد. به همین دلیل ، دستگاه پشتیبانی کننده رباط ها و عضلات دیگر نمی تواند مفصل را نگه دارد و از جای خود خارج می شود. همین اتفاق می تواند در برخی از ورزش ها رخ دهد ، مانند تنیس، اسکی و هندبال.
بسته به جهت اعمال نیرو و در نتیجه دررفتگی ، بین دررفتگی قدامی ، خلفی و تحتانی شانه تمایز قائل می شود ، که دررفتگی شانه قدامی شایع ترین است. علت کلاسیک دررفتگی شانه جلو سقوط به پشت است که در آن بازو با ناراحتی روی زمین می افتد. در حالی که تصادفات ورزشی شایع ترین علت دررفتگی شانه در جوانان است ، خطر زمین خوردن در افراد مسن یک خطر عمده است.
علاوه بر این ، ثبات رباط ها و ماهیچه های بدن اغلب در طول سال ها کاهش می یابد. دررفتگی های قبلی نیز یک عامل خطر محسوب می شوند ، زیرا دستگاه رباط به مرور زمان تا حدودی خود را نشان می دهد.
- حوادث یا
- اثرات نیرو
علل و مکانیسم های آسیب دررفتگی مکرر شانه پس از سانحه در نظر گرفته می شود که تا حد زیادی شناخته شده است.
آنها به دلیل نام "مکرر" در نظر گرفته می شوند ، بنابراین دررفتگی اولیه (مربوط به حادثه) باید قبلاً اتفاق افتاده باشد ، که ممکن است علاوه بر آن مطابق برنامه بهبود نیافته باشد. شایع ترین علل دررفتگی مکرر شانه پس از سانحه عبارتند از:
- باقی مانده آسیب پس از تجمع اولیه آسیب زا ، که معمولاً برای اولین بار در بزرگسالی رخ می دهد.
- ضایعه Bankart غضروفی/استخوانی (= پارگی لابروم glenoidale در زمینه تجمع مفصل شانه قدامی)
- ضایعه Hill-Sachs (= اثر روی لبه پشتی (به سمت عقب ، جانبی) سر استخوان ران ؛ در دررفتگی عادی)
- ضعف دستگاه کپسول-رباط
- از دست دادن حس عمقی (= از دست دادن درک و کنترل موقعیت بدن در فضا ؛ اختلال حسی)
- ضعف عضلانی علی رغم توان بخشی کافی
در ناحیه دررفتگی معمول شانه ، هم علت شناسی و هم پاتوژنز بیماری هنوز به اندازه کافی روشن نشده است. به طور کلاسیک ، اولین دررفتگی در این زیر گروه وجود دارد ، که معمولاً به فرآیند coracoidia (= فرایند کوراکوئید) هدایت می شود. اولین دررفتگی معمولی عمدتا در کودکی و نوجوانی معمولاً بی ثباتی باقی می ماند ، که معمولاً بسیار بدون درد است. علاوه بر این ، فرض می شود که عوامل خاصی بر ایجاد دررفتگی شانه عادی تأثیر مطلوبی دارند:
- ناهنجاری در ناحیه دستگاه کپسول-رباط
- اتصال متقابل کلاژن یا ترکیب کپسول
- دیسپلازی حفره گلنوئید (کاهش تماس گلنوئید)
- افزایش شیب سوکت به جلو ، کاهش چرخش سر استخوان ران به عقب
- ضعف مادرزادی بافت همبند سندرم Ehlers-Danlos (بیش از حد انعطاف پذیری ، افزایش آسیب پذیری و اختلال در ترمیم زخم پوست ، افزایش بیش از حد مفصل با تمایل به دررفتگی ؛ تصویر بالینی ارثی) سندرم مارفان (تصویر بالینی ارثی ، بیماری خاص بافت پیوندی: تغییر در چشم ، عادت و سیستم قلبی عروقی)
- سندرم Ehlers-Danlos (افزایش قابلیت ارتجاعی ، افزایش آسیب پذیری و بهبود زخم در پوست ، افزایش بیش از حد مفاصل با تمایل به دررفتگی ؛ تصویر بالینی ارثی)
- سندرم مارفان (تصویر بالینی ارثی ، بیماری خاص بافت پیوندی: تغییر در چشم ، عادت و سیستم قلبی عروقی)
- اختلال عملکرد عضلانی
- سندرم Ehlers-Danlos (افزایش قابلیت ارتجاعی ، افزایش آسیب پذیری و بهبود زخم در پوست ، افزایش بیش از حد مفاصل با تمایل به دررفتگی ؛ تصویر بالینی ارثی)
- سندرم مارفان (تصویر بالینی ارثی ، بیماری خاص بافت پیوندی: تغییر در چشم ، عادت و سیستم قلبی عروقی)
