پروتز تلسکوپی چگونه کار می کند؟
دندان های طبیعی به عنوان دستگاه نگهدارنده برای پروتزهای تلسکوپی عمل می کنند. برای این منظور آنها را با تلسکوپ های به اصطلاح داخلی می پوشانند که به صورت تاج محکم روی دندان ها (دندان های تکیه گاه) سیمان می شوند. تلسکوپ های بیرونی روی قسمت قابل جابجایی پروتز تلسکوپی قرار می گیرند. هنگامی که بیمار قسمت قابل جابجایی پروتز را وارد می کند، تلسکوپ های بیرونی و داخلی مانند پیوندهای یک تلسکوپ روی یکدیگر می لغزند. پروتزهای مبتنی بر این اصل طراحی به طور بهینه در دندان ثابت می شوند.
مزایای پروتز تلسکوپی
در صورت از بین رفتن دندان های اضافی، پروتز تلسکوپی را می توان تا یک پروتز کامل گسترش داد. این امر به ویژه برای افراد مسن، که به طور کلی سازگاری با دندان مصنوعی برایشان دشوار است، آسان‌تر می‌شود تا به جسم خارجی در دهان خود عادت کنند. برداشتن بخشی از دندان مصنوعی نیز تمیز کردن را آسان می کند. این بدان معنی است که پروتزهای تلسکوپی بیشتر از پروتزهای معمولی عمر می کنند.
به لطف سیستم ترکیبی روکش های داخلی و خارجی، پروتز تلسکوپی همچنین هنگام جویدن و صحبت کردن بدون نیاز به سطح تماس بیش از حد بزرگ و ناراحت کننده، محکم نگه می دارد. در برخی موارد، یک صفحه کام را می توان به طور کامل در فک بالا با پروتزهای تلسکوپی توزیع کرد که بسیاری از بیماران آن را راحت تر می دانند.
معایب پروتز تلسکوپی
بزرگترین عیب احتمالاً هزینه نسبتاً بالای یک پروتز تلسکوپی است. این عمدتا به این دلیل است که برای هر دندان باید دو تاج ساخته شود. علاوه بر این، ساخت نیاز به کار با دقت مطلق توسط تکنسین دندانپزشکی دارد.
