اثر انگشت ژنتیکی بر این اساس استوار است که مناطق خاصی از DNA در هر انسانی متفاوت است (به جز دوقلوهای یکسان) و بنابراین غیر قابل تصور هستند. برای تعیین آنها ، کمترین مقدار ماده ژنتیکی (در اصل از قبل یک سلول) است که می تواند به عنوان مثال در مو, بزاق, نطفه or خون، کافی هستند
به منظور شناسایی یک فرد ، مواد ژنتیکی بدست آمده از وی به طور خودکار با مواد ذخیره شده در یک پایگاه داده مقایسه می شود (در حال حاضر حدود 400,000 رکورد داده در آلمان است). با این حال ، خطر بسیار کمی وجود دارد که مطابقت مثبت کاذب یا منفی کاذب داشته باشد (به عنوان مثال ، به دروغ گفته می شود شخصی دارای DNA منطبق بر یک نمونه موجود است ، یا نمونه به دلیل اینکه یکسان نیست حتی اگر الگوی آن در پایگاه داده باشد رد می شود). این به این دلیل است که فقط 12-16 ژن جایگاهها به جای کل DNA مقایسه می شوند ، در نتیجه فقط یک احتمال آماری برای یک تطابق وجود دارد.
اثر انگشت ژنتیکی اجازه می دهد تا هویت تعیین شود ، اما بیان دیگر ، به عنوان مثال ، در مورد جنسیت ، پوست رنگی یا بیماری های ارثی ، زیرا این موارد در بخشهای دیگر ، به اصطلاح کد کننده DNA (یعنی در مواردی که اطلاعات ژنتیکی دارند) ذخیره می شوند. در آلمان ، از یک طرف برای حل جرایم (مانند اثر انگشت "کلاسیک") و از طرف دیگر برای روشن شدن مسائل مربوط به پدری استفاده می شود.
نکات بحث
اطلاعات به دست آمده در تجزیه و تحلیل ژنتیکی داده های حساسی است که ممکن است اجازه دهد در مورد بیماری ها یا نقص ژنتیکی نتیجه گیری شود. بنابراین ، این خطر وجود دارد که بتوان از این اطلاعات بدون مجوز استفاده کرد یا علیه حامل استفاده کرد. به عنوان مثال ، کارفرمایان می توانند اطلاعات ژنتیکی را به عنوان معیار استخدام تعریف کنند ، یا سلامت بیمه ها می توانند حق بیمه خود را به ضرر آسیب دیدگان افزایش دهند.
جنبه های اخلاقی نیز از زمان ظهور تحقیقات ژنتیکی مورد بحث و جدال بوده است. بحث در مورد تشخیص ژنتیکی قبل از لانه گزینی این مسئله را نشان می دهد ، به عنوان مثال ، این سوال که چه عواقبی به طور فزاینده ای پیچیده است تشخیص قبل از تولد برای والدین ، فرزندان و در نهایت جامعه خواهد داشت. آیا والدینی که آگاهانه کودکی با نقص ژنتیکی به دنیا می آورند تحت فشار خواهند بود تا اقدامات خود را در آینده توجیه کنند (یا آیا قبلاً این کار را انجام داده اند؟). این برای تصویر از خود و رفتار پذیرش ما نسبت به معلولیت ها و بیماری ها به چه معناست؟ آیا سیستم مراقبت های بهداشتی ما در آینده هزینه های پیگیری برای معلولیت ها را فقط به میزان محدودی تأمین می کند یا کلا پرداخت نمی کند؟
این س questionsالات تنها تعداد محدودی از دامنه عظیمی است که امروزه افراد و جامعه باید با آن دست و پنجه نرم کنند و نشان می دهد که آنچه ممکن ، ضروری ، مطلوب و از نظر اخلاقی قابل توجیه است همیشه یکسان نیستند.
