Osteosarcoma: طبقه بندی

WHO (سازمان بهداشت جهانی) بر اساس ویژگیهای بافت شناسی (بافت ریز) آنها ، استئوسارکومها را به شرح زیر طبقه بندی می کند:

طبقه بندی	زیرگروه
استئوسارکوم اولیه
استئوسارکوم مرکزی (مدولاری)
	استئوسارکوما کلاسیک کندروبلاستیک فیبروبلاستیک استئوبلاستیک
	استئوسارکوم teleangiectatic
	استئوسارکوم داخل استخوانی با تمایز خوب (درجه پایین)
	استئوسارکوم سلول کوچک (مزانشیمی)
استئوسارکومای سطحی (محیطی)
	استئوسارکومای پاروزین (کنار هم) به خوبی تمایز یافته است.
	استئوسارکومهای پریوستئال ، به خوبی نسبتاً متفاوت
	استئوسارکومای درجه بالا (استئوسارکوم معمولی) (تمایز ضعیف)
استئوسارکوم ثانویه

طبقه بندی لودویک

با استفاده از طبقه بندی لودویک می توان ارزیابی کرد که آیا تومور خوش خیم (خوش خیم) است یا بدخیم (بدخیم) بر روی اشعه ایکس. علاوه بر این ، برای ارزیابی پیشرفت در مورد رفتار تهاجمی تومور مناسب است.

شاخصی برای نرخ رشد تومور استخوان یا یک فرآیند التهابی ، واکنشی است که در آن مشاهده می شود اشعه ایکس، یعنی ساختار استخوان به صورت موضعی ، منطقه ای یا منتشر توسط تومور اصلاح می شود. الگوهای قابل مشاهده تخریب به گروه های اصلی زیر طبقه بندی می شوند:

درجه	نرخ رشد	تخریب استخوان	کرامت*	تومورهای استخوانی
درجه اول		کاملا جغرافیایی (محدود) مرز قابل تعریف است
A	رشد بسیار کند	اسکلروز (سخت شدن آسیب شناختی در اینجا: بافت ها) و مرز تیز	خوش خیم	کندروبلاستوما ، آنکوندروما ، دیسپلازی استخوان فیبروز ، فیبرومای غیر تقویت کننده ، استئوئید استئوئید
B	رشد آهسته (جابجایی)	اتساع استخوان> 1 سانتی متر و / یا بدون اسکلروز	فعال خوش خیم	تومور سلول غول پیکر
C	میانگین نرخ رشد (به صورت محلی تهاجمی)	نفوذ كامل جمع و جور (كامپكتا = لایه حاشیه خارجی استخوان).	خوش خیم تهاجمی	کندرو- ، استئو- ، فیبروسارکوم
درجه دوم	رشد سریع	جغرافیایی ، با اجزا m پروانه خورده / نفوذ کرده (بدون رعایت مرزهای تشریحی)	عمدتا بدخیم است	کندروسارکوما ، فیبروسارکوما ، هیستوسیتومای فیبری بدخیم ، متاستاز ، استئوسارکوم
درجه III	بسیار سریع در حال رشد است	تخریب کاملاً پروانه ای یا نابود کننده	بدخیم	سارکوم یوینگ

* رفتار بیولوژیکی تومورها ؛ یعنی چه خوش خیم (خوش خیم) باشند و چه بدخیم (بدخیم) این طبقه بندی برای تومورهای یک استخوان بلند یا استخوان کوچک بسیار مناسب است. با این حال ، این نه حساس است و نه خاص ، بنابراین اقدامات تشخیصی بیشتر معمولاً ضروری هستند.