گلومرولونفریت با حداقل تغییر

در حداقل تغییر گلومرولونفریت (MCGN) (مترادف: گلومرولونفریت با حداقل تغییر؛ گلومرولونفریت حداقل؛ گلومرولوپاتی با حداقل تغییر (بیماری) = MCD؛ ICD-10-GM N05.0: سندرم نفریت نامشخص: حداقل ضایعه گلومرولی)، فقط حداقل ضایعات گلومرولی را می توان مشاهده کرد. زیر میکروسکوپ الکترونی

گلومرول ها (glomeruli corpusculi renalis) یک جزء مورفولوژیکی مهم سلول های کلیوی هستند و مسئول اولترافیلتراسیون ادرار اولیه هستند.

اشکال اصلی زیر در گلومرولونفریت مشخص می شود:

یک فرم ایدیوپاتیک (بدون علت ظاهری) از فرم ثانویه (در زمینه نئوپلاسم های خونی (اینها شامل لوسمی ها و لنفوم ها) متمایز می شود. داروهای/مواد فعال مانند NSAID ها، طلاپنی سیلامین، لیتیوم, جیوه، و دیگران).

حداقل تغییر گلومرولونفریت شایع ترین علت سندرم نفروتیک در کودکی (معمولاً با شروع حاد). سندرم نفروتیک با پروتئینوری (افزایش دفع پروتئین در ادرار) و در نتیجه هیپوپروتئینمی (پروتئین بسیار کم در ادرار) مشخص می شود. خونو هیپرلیپوپروتئینمی (اختلال متابولیسم چربی) و ادم (آب حفظ). در بزرگسالان، گلومرولونفریت با حداقل تغییر، علت سندرم نفروتیک در حدود 10٪ موارد است.

اوج فراوانی: این بیماری عمدتاً در سنین زیر 10 سال و بیشتر بین 2 تا 6 سالگی بروز می کند.

سیر و پیش آگهی: گلومرولونفریت با تغییر حداقلی (MCGN) ممکن است خود به خود (به خودی خود) بهبود یابد. در کودکان، بهبودی کامل (رفع کامل علائم) در حدود یک سوم با مقدار کافی مشاهده می شود. درمان. در عرض 25 سال، حدود 5 درصد از مبتلایان به ترمینال تبدیل می شوند نارسایی کلیه (کلیه شکست).

MCGN اغلب عود کننده است (عود کننده). میزان عود 30 درصد است.

توجه: تصور می شود که MCGN به «گلومرولواسکلروزیس سگمنتال کانونی» (FSGS) نیز پیشرفت می کند.