الکترومیوگرافی (الکترومیوگرافی ؛ EMG) یک روش معاینه فنی برای اندازه گیری فعالیت عضله الکتریکی است. این برای ارزیابی عملکرد عضلات با اندازه گیری فعالیت الکتریکی عضله در هنگام استراحت و حرکت استفاده می شود.
موارد مصرف (مناطق کاربرد)
- ضعف عضلانی - برای تمایز بین بیماری های عضلانی ، مانند دیستروفی عضلانی، یا بیماری عصب مسئول ، مانند نوروپاتی دیابتی (بیماری های محیطی سیستم عصبی) یا نوروپاتی ویروسی ("مربوط به ویروس") (تب خال ویروس سیمپلکس نوع 1 و 2 ، ویروس واریسلا زوستر ایجاد می کند تبخال تبخال, سیتومگالوویروس و ویروس Epstein-Barr باعث مونونوکلئوز می شود).
- آسیب یا التهاب عصب و در نتیجه فلج عضله - برای پیش بینی اینکه عصب دوباره رشد می کند (احیا مجدد) یا نه
- بی حسی در نوروپاتی مانند نوروپاتی دیابتی.
- فتق دیسک (دیسک فتق)
- سندرم های entrappment - مانند سندرم تونل کارپ, تارسال سندرم تونل یا حتی آسیب عصبی به دلیل اسپوندیلوز از ستون فقرات گردنی (ستون فقرات).
روش
پزشک الکترود سوزنی نازکی را مستقیماً در عضله مورد معاینه قرار می دهد (EMG سوزن). به این ترتیب می توان فعالیت فیبرهای عضلانی منفرد درون عضله را از طریق تقویت کننده بدست آورد. نوسانات ولتاژ اندازه گیری شده توسط تجزیه و تحلیل رایانه ای نمایش داده و ذخیره می شود و از طریق بلندگوها به صورت سر و صدا و جغجغه قابل شنیدن است. هنگام تجزیه و تحلیل EMG ، توجه به موارد زیر مورد توجه قرار می گیرد:
- سیگنال های الکتریکی تولید شده در هنگام قرار دادن سوزن.
- شکل سیگنال های خود به خودی هنگام شل شدن عضله.
- سیگنالهایی که هنگام بیمار به آرامی عضله را در حین معاینه تنش می دهند.
عضله شل شده به طور معمول فعالیت الکتریکی نشان نمی دهد. با این حال ، هنگامی که فقط کمی منقبض می شود ، فعالیت الکتریکی از قبل رخ می دهد که با حرکات عضلانی قوی تر ، افزایش می یابد.الکترومیوگرافی برای طبقه بندی ماهیت و شدت انواع اختلالات عضلانی و عصبی استفاده می شود. می توان تشخیص داد که کدام گروه های عضلانی یا در مورد عضلات بزرگتر کدام یک هستند فیبر عضلانی تحت تأثیر قرار می گیرند. علاوه بر این ، می توان تعیین کرد که کدام اعصاب تحت تأثیر قرار می گیرند و تا چه اندازه ، و همچنین میزان تغییرات عصبی پاتولوژیک.
