بیماری های تلومرها
بیماری های تلومرها می تواند عواقب جدی داشته باشد. در بیشتر موارد ، چنین اثرات بعدی در اثر آسیب به رمزگذاری DNA ایجاد می شود پروتئین ها. بیماری تلومر غالباً به دلیل کمبود مجتمع های پروتئینی (پناهگاه ها) اطراف آن ایجاد می شود تلومرها، یا در آنزیم تلومراز.
این امر باعث اختلال در ساختار از طریق کاهش حفاظت می شود. با توجه به تعداد نسبتاً زیاد کروموزوم، همچنین نمی توان به طور قابل اعتماد یک گروه از بیماری ها را به یک بیماری از تلومرها. این بدان معنی است که اندام های مختلف می توانند تحت تأثیر قرار گیرند.
اصطلاح تلومروپاتی برای بیماری های ناشی از تلومرهای آسیب دیده به کار می رود. بیماری تلومریک معمولاً به عنوان اصطلاح معادل آن استفاده می شود. به دلیل علت برگشت ناپذیر این بیماری ها ، تمام تلومروپاتی ها یک دوره مزمن خواهند داشت. در تلومروپاتی ، تلومرها معمولاً به دلیل کمبود آنزیم تلومراز یا پروتئین ها تا آنجا که DNA بعدی مورد حمله قرار گیرد ، مجموعه پناهگاه را تشکیل می دهد.
گاهی اوقات رمزگذاری DNA برای پروتئین ها تحت تأثیر قرار می گیرد ، به طوری که آسیب در بدن آشکار می شود. تلومروپاتی ها طیف وسیعی از بیماری ها را شامل می شوند که مختص تلومروپاتی ها نیستند. این بدان معنی است که علائم بسیار متنوعی هستند و اغلب دلایل دیگری دارند. همچنین ، شدت بیماری بسیار متفاوت است و سیر مزمن همراه با علائم می تواند قوی یا ضعیف باشد. از جمله شایع ترین تلومروپاتی ها است ذات الریه، سیروز کبد و یا حتی کم خونی و صدمه به مغز استخوان.
تلومرها چه نقشی در پیری دارند؟
با افزایش سن ، نیاز بدن انسان به سلول های جدید همچنان ادامه دارد. از جمله ، این امر برای حفظ فرایندهای سلولهای مختلف اندام های مختلف ضروری است. این سلول های جدید با تقسیم سلولی (میتوز) در چرخه سلولی ایجاد می شوند.
در طی این فرآیند ، تکثیر تمام اندامک های سلول و کل DNA قبل از تقسیم انجام می شود. این فرآیند همانند سازی نامیده می شود. خاص آنزیم ها برای این در هر سلول وجود دارد.
با این حال، آنزیم ها مسئول به دلایل ساختاری نمی تواند روند تکثیر را در پایان هر رشته DNA آغاز کند. این منجر به از دست دادن جفت بازها با هر چرخه و کروموزوم به طور مداوم کوتاه می شوند برای جلوگیری از این امر منجر به از بین رفتن زود هنگام بخشهای مهم DNA ، تلومرها در انتها قرار دارند.
آنها هیچ اطلاعات مهم ژنتیکی ندارند و می توانند از دست دادن برخی از پایگاه ها بدون هیچ مشکلی زنده بمانند. با این حال ، با افزایش سن ، تلومرها به زیر یک طول مشخص می رسند ، که خطرناک است و به طور بالقوه با آسیب همراه است. این امر منجر به بازداشت چرخه سلولی برگشت ناپذیر ، پیری یا مرگ برنامه ریزی شده سلول می شود. بنابراین ، بدن به طور مداوم توانایی خود را برای تجدید و افزایش سن از دست می دهد. مقاله بعدی ما نیز ممکن است برای شما جالب باشد: روند پیری
