مهار کننده های بتالاکتاماز چیست؟
مهار کننده های بتالاکتاماز مواد موثری هستند که در ترکیب با استفاده می شوند آنتی بیوتیک ها برای درمان انواع خاصی از باکتری. مهار کننده های بتالاکتاماز داروهایی هستند که علیه مکانیسم دفاعی ایجاد می شوند باکتری در برابر سنتی است آنتی بیوتیک ها مانند پنی سیلین ها و سفالوسپورین ها. بنابراین ، از آنتی بیوتیک تراپی می توان برای درمان گونه های باکتریایی که از خود در برابر پنی سیلین ها و سفالوسپورین ها به اصطلاح بتالاکتاماز دفاع می کنند نیز استفاده کرد. مهار کننده های بتالاکتاماز از بروز آن جلوگیری می کنند باکتری از مهار اثر آنتی بیوتیک ها از طریق آنزیم خود باکتری هایشان به نام بتالاکتاماز.
موارد مصرف
برای نشان دادن یک درمان با مهارکننده های بتالاکتاماز ، ابتدا باید یک عفونت باکتریایی وجود داشته باشد. مهار کننده های بتالاکتاماز در ترکیب با آنتی بیوتیک هایی مانند پنی سیلین ها و سفالوسپورین ها تجویز می شوند. از ترکیب آنتی بیوتیک و مهار کننده بتالاکتاماز می توان برای درمان عفونت های باکتریایی نسبی مقاوم با آنتی بیوتیک نیز استفاده کرد.
غالباً ، اگر مشکوک به عفونت باکتریایی باشید ، درمان بیماری با آنتی بیوتیک آغاز می شود. علاوه بر این ، به اصطلاح فرهنگ قبل از آنتی بیوتیک درمانی ساخته می شود. در این فرهنگ ، مواد آلوده به باکتری جمع آوری شده و سپس باکتریهای بدست آمده از آن تحریک شده و رشد می کنند.
به این ترتیب می توان پاتوژن دقیق را تعیین کرد. علاوه بر این ، کلنی باکتریایی بدین ترتیب به دست آمده می تواند برای آنتی بیوتیک های مختلف آزمایش شود. از این دانش ، اصطلاحاً آنتی بیوگرام حاصل می شود.
این آنتی بیوگرام توصیف می کند که کدام آنتی بیوتیک ها در برابر باکتری ها مثر هستند. اگر باکتری ها پاتوژن هایی باشند که به پنی سیلین ها و سفالوسپورین های طبیعی مقاوم هستند ، می توان آنها را با یک مهار کننده بتا لاکتاماز نیز درمان کرد. عفونت های معمولی که ممکن است لازم باشد ، به عنوان مثال ، ذات الریه یا عفونت های دستگاه ادراری. به ویژه افرادی که قبلاً چندین مورد از این قبیل عفونت ها داشته اند و تحت درمان با آنتی بیوتیک قرار دارند ، اغلب دچار عفونت با باکتری های مقاوم می شوند. بنابراین ، آنها اغلب با آنتی بیوتیک در ترکیب با مهار کننده های بتا لاکتاماز درمان می شوند.
اثر
مهار کننده های بتالاکتاماز مواد موثری هستند که همراه با آنتی بیوتیک ها علیه گروه های خاصی از باکتری ها عمل می کنند. بسیاری از آنتی بیوتیک ها حاوی یک حلقه به اصطلاح بتالاکتام هستند ، ساختاری که برای توانایی آنتی بیوتیک ها در مبارزه با باکتری ها بسیار مهم است. به این آنتی بیوتیک ها نیز گفته می شود آنتی بیوتیک های بتا لاکتام.
با این حال ، برخی از انواع باکتری ها به این حلقه بتا لاکتام در عوامل آنتی بیوتیکی واکنش نشان داده و ماده ای به نام بتا لاکتاماز تشکیل داده اند. بتالاکتاماز آنزیمی است که می تواند حلقه بتالاکتام را در آنتی بیوتیک ها شکافته کند. در نتیجه ، باکتری های دارای بتا لاکتاماز در برابر آنتی بیوتیک ها مقاوم می شوند و دیگر نمی توان عفونت را درمان کرد.
برای اینکه بتوان این باکتریها را به طور م effectivelyثر درمان کرد ، مهارکننده های بتا لاکتاماز ایجاد شده است. این ها می توانند آنزیم بتالاکتاماز باکتری ها را مهار کرده و بنابراین از اثربخشی دوباره آنتی بیوتیک اطمینان حاصل کنند. مواد فعال زیر از جمله مهارکننده های بتالاکتاماز هستند: اسید کلاولانیک ، سولباکتام و تازوباکتام که به طور مکرر از داروهای مورد استفاده قرار می گیرند ، آویبکتام نیز از مهارکننده های بتالاکتاماز است ، اما کمتر مورد استفاده قرار می گیرد. اسید کلاولانیک معمولاً همراه با آنتی بیوتیک استفاده می شود آموکسی سیلین (آموکسی کلاو) ، سولباکتام در ترکیب با استفاده می شود آمپی سیلین. تازوباکتام معمولاً همراه با ماده فعال پیپراسیلین تجویز می شود.
تمام مقالات این مجموعه:
