نحوه عملکرد ناپروکسن
ناپروکسن یک داروی ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) است. مانند همه NSAID ها، اثرات ضد درد، تب بر و ضد التهابی (ضد فلوژیستی) دارد.
این اثرات به این دلیل به وجود می آیند که ناپروکسن آنزیم سیکلواکسیژناز (COX) را مهار می کند. این باعث کاهش تشکیل پروستاگلاندین ها می شود - مواد پیام رسان که در واسطه درد، فرآیندهای التهابی و ایجاد تب نقش دارند. اثر ضد التهابی نیز از تجمع ماده فعال در بافت ملتهب ناشی می شود.
ناپروکسن یک عامل درمانی استاندارد برای دردهای روماتیسمی و همچنین تورم و التهاب دردناک غیر روماتیسمی است. همچنین در حملات حاد نقرس استفاده می شود.
جذب و تخریب
بنابراین دارویی با مدت اثر طولانی است. با این حال، این اثربخشی طولانی تر با عوارض جانبی قوی تر در دستگاه گوارش نیز همراه است.
ماده فعال در نهایت توسط کبد غیرفعال می شود و به طور کامل توسط کلیه ها از بدن دفع می شود.
چه موقع از ناپروکسن استفاده می شود؟
ناپروکسن به دلیل اثرات ضد درد، تب بر و ضد التهابی که دارد، عمدتاً در بیماری های التهابی مزمن مفاصل و سایر شکایات التهابی روماتیسمی استفاده می شود. بنابراین، ماده فعال برای درد ناشی از موارد زیر استفاده می شود:
- التهاب حاد و مزمن مفاصل (آرتریت)
- @ حمله نقرس
- ساییدگی و پارگی مفاصل (آرتروز)
- تورم و التهاب دردناک پس از جراحات
- گرفتگی، علائم دردناک در طول قاعدگی
نحوه استفاده از ناپروکسن
ناپروکسن به شکل قرص همراه با غذا مصرف می شود. در موارد درد شدید، می توان آن را با معده خالی نیز مصرف کرد – سپس ناپروکسن سریعتر وارد بدن می شود و بنابراین می تواند سریعتر عمل کند. سوسپانسیون (آبمیوه) حاوی ماده موثره نیز برای کودکان در آلمان و اتریش موجود است.
مسکن را می توان دو تا سه بار در روز هر هشت تا دوازده ساعت مصرف کرد. با این حال، حداکثر دوز روزانه 1250 میلی گرم نباید بیشتر شود. همچنین نباید بیش از 1000 میلی گرم ناپروکسن در یک نوبت مصرف شود.
برای اثر ضد التهابی و تب بر، ناپروکسن باید در دوزهای بالاتر نسبت به درمان درد استفاده شود. علاوه بر این، بیماری های روماتیسمی اغلب نیاز به استفاده در مدت زمان طولانی دارند. هر دو – دوز بالاتر و استفاده طولانی مدت – ممکن است با عوارض جانبی شدیدتری همراه باشد.
عوارض ناپروکسن چیست؟
به طور کلی، ناپروکسن (مانند ایبوپروفن مرتبط با مواد شیمیایی) در صورت استفاده برای مدت محدود به خوبی تحمل می شود. عوارض جانبی عمدتاً به دلیل مهار تولید پروستاگلاندین رخ می دهد. پروستاگلاندین ها علاوه بر دخالت در التهاب، واسطه درد و تب، عملکردهای مهم دیگری مانند ایجاد مخاط معده و روده دارند.
عوارض جانبی بسیار شایع ناپروکسن اختلالات گوارشی مانند تهوع، استفراغ، اسهال و زخم معده و اثنی عشر است.
عوارض نادر ناپروکسن شامل سردرد، سرگیجه، اختلالات بینایی و شنوایی (زنگ در گوش) و تحریک پذیری است.
اگر برای مدت طولانی مصرف شود، ممکن است سردرد ناشی از دارو (سردرد ضد درد) نیز ایجاد شود.
چه زمانی ناپروکسن نباید مصرف شود؟
قرص ناپروکسن وابسته به سن است و فقط برای کودکان و نوجوانان از سن 11 سالگی (در دوز پایین) قابل مصرف است. از طرف دیگر، آب ناپروکسن برای کودکان زیر 2 سال تایید شده است.
موارد منع مصرف و فعل و انفعالات
ماده فعال نباید در موارد زیر استفاده شود:
- حساسیت شناخته شده به ماده فعال
- خونریزی گوارشی در گذشته
- تشکیل خون غیر قابل توضیح و اختلالات انعقادی خون
- اختلال عملکرد شدید کبد یا کلیه
- نارسایی شدید قلبی (نارسایی قلبی)
ناپروکسن نباید با مواد زیر مصرف شود:
- عوامل رقیق کننده خون (ضد انعقاد خوراکی)
- برخی از مواد مورد استفاده برای درمان نارسایی قلبی (دیگوکسین) یا صرع (فنی توئین)
- گلوکوکورتیکوئیدها ("کورتیزون")
بارداری و شیردهی
در سه ماهه سوم (سه ماهه سوم)، ناپروکسن منع مصرف دارد - مانند سایر NSAID ها.
در سه ماهه اول و دوم و همچنین در دوران شیردهی، باید از داروهای جایگزینی استفاده شود که تجربه بیشتری در بارداری و شیردهی داشته باشند - به عنوان مثال، پاراستامول یا ایبوپروفن. با این حال، استفاده از ناپروکسن در صورت لزوم تحت نظارت پزشکی امکان پذیر است.
نحوه تهیه داروهای حاوی ناپروکسن
ناپروکسن بدون نسخه در آلمان، اتریش و سوئیس برای استفاده به تنهایی (خوددرمانی) به شکل قرص حاوی حداکثر 200 میلی گرم ناپروکسن (معادل 220 میلی گرم ناپروکسن سدیم) در دسترس است.
از سوی دیگر، دوزهای بالاتر، آماده سازی های ترکیبی و آب ناپروکسن نیاز به نسخه دارند. آب ناپروکسن در سوئیس موجود نیست.
