هوایی که تنفس می کنیم مخلوطی از گازها است که بیشتر آنها است نیتروژن (75 درصد) اکسیژن از طرف دیگر ، محتوای آن فقط 21 درصد است. این مقدار برای اکسیژن رسانی به انسان کافی است خون برای تولید انرژی
اکسیژن برای زندگی ضروری است
اکسیژن با تنفس وارد ریه ها می شود و از آنجا وارد مجاری ریه می شود خون. به قرمز متصل می شود خون سلول ها (اریتروسیت ها) و توسط آنها در سراسر بدن به تمام اندامها منتقل می شود. پس از حضور ، سلول ها جذب آن می شوند اکسیژن و آنرا در نیروگاههایشان بسوزانند ، به اصطلاح میتوکندری. این انرژی حیاتی مورد نیاز بدن برای متابولیسم و حرکت عضلات را تولید می کند. آنچه باقی می ماند دی اکسید کربن با نماد شیمیایی CO است
2
، که توسط سلولها دوباره به داخل خون آزاد شده و از طریق ریه ها بازدم می شود.
ذخایر فقط مدت کوتاهی دوام می آورند
در حالت استراحت ، یک بزرگسال در هر دقیقه یک تا یک و نیم لیتر اکسیژن استنشاق می کند و حدود 16 نفس می کشد. اگر بدن استرس داشته باشد ، به انرژی بیشتری نیاز دارد. تنفس سرعت ، ضربان نبض و فشار خون افزایش می یابد تا خون بتواند اکسیژن بیشتری را برای انرژی به سلولها برساند. زیر فشار، افراد غیر آموزش دیده حداکثر اکسیژن دریافتی خود را تا سه لیتر در دقیقه افزایش می دهند. ورزشکاران برتر به مقادیر دو برابر بیشتر می رسند.
اما چه کسی اکنون اکسیژن را کشف کرده است؟
ترکیب شیمیایی O
2
، اکسیژن ، توسط کارل ویلهلم شیله داروساز سوئدی در سال 1772 به طور تصادفی در طی آزمایشات شیمیایی خود کشف شد. از آنجا که این باعث احتراق می شود ، شیل گازی را که مدتها پیدا کرده بود آتش می خواند. تنها سالها بعد بود که دانشمند علوم طبیعی آنتوان لوران لاووازیر نقش مهم اکسیژن را در تنفس تشخیص داد و بنابراین یکی از بنیانگذاران شیمی مدرن شد.
