کنترل عملکرد قلب | عملکرد قلب

کنترل عملکرد قلب

کل این فرایند به طور خودکار کار می کند - اما بدون اتصال به سیستم عصبی از بدن ، قلب به سختی امکان سازگاری با نیازهای متغیر (= تغییر تقاضای اکسیژن) کل ارگانیسم را دارد. این سازگاری از طریق قلب اعصاب از مرکز سیستم عصبی (CNS) قلب توسط اعصاب دلسوز سیستم عصبی (از طریق رشته مرزی) و سیستم عصبی پاراسمپاتیک (از طریق واگ عصبی).

آنها سیگنالهایی را می دهند که آیا عملکرد قلب باید افزایش یابد یا کاهش یابد. عصب دلسوز و عصب واگ هستند اعصاب از سیستم عصبی خودمختار ، که فعالیت آن به طور داوطلبانه قابل کنترل نیست و عملکرد آن مداخله در انواع عملکردهای اندام است در صورت لزوم برای تنظیم آنها (تنفس، عملکرد قلب ، هضم ، دفع و غیره). اگر قرار باشد برون ده قلبی افزایش یابد - می توان میزان دفع را از 5 لیتر در دقیقه به 25 لیتر در دقیقه افزایش داد - روش های مختلفی وجود دارد که می توان به این نتیجه رسید: به طور کلی ، پس از فعال سازی توسط دستگاه عصبی سمپاتیک، بیشتر خون در واحد زمان آزاد می شود و بنابراین اکسیژن بیشتری از طریق بدن پمپ می شود.

با این حال ، قلب برای کار بیشتر به اکسیژن بیشتری نیز نیاز دارد ، به همین دلیل استراحت سخت برای قلب ضعیف یا آسیب دیده (نارسایی قلبی) تجویز می شود خون تأمین قلب خود عروق به عنوان ناکافی شناخته شده است (بیماری کرونر قلب). اطلاعات اعصاب از طریق ویژه به سلولهای عضلانی منتقل می شود پروتئین ها از دیواره سلول (به اصطلاح گیرنده های بتا). این نقطه حمله بتا-بلاکرها است که اغلب به صورت درمانی استفاده می شود: آنها افزایش کار قلب را محدود می کنند. به این ترتیب آنها میزان اکسیژن قلب را کاهش می دهند (کاربرد در مورد آنژین سینه پا سکته) و در نتیجه غیر مستقیم کاهش می یابد خون فشار (اعمال در مورد فشار خون بالا).

هنگامی که بدن می خواهد کار قلب را کاهش دهد ، مکانیسم های کمتری در اختیار دارد زیرا فیبرهای عصبی کند کننده پاراسمپاتیک عصب واگ فقط تا محل اتصال دهلیز و بطن به دهلیز برسید. بنابراین احتمالات به دهلیز محدود می شوند: در موارد شدید ، اثر عصب واگ به اصطلاح در قلب ورزشکار دیده می شود. به عنوان مثال عملکرد یک دوچرخه سوار آنقدر عالی است که او در زمان استراحت فقط به کسری از آن نیاز دارد.

بنابراین فرد فرکانس های پالس استراحت 40 و کمتر را پیدا می کند. این توسط کنترل می شود سیستم عصبی پاراسمپاتیک.

• La تعداد ضربان قلب / عملکرد قلب (در گره سینوسی) افزایش می یابد (تقویمی مثبت). ضربان های بیشتر قلب به معنای میزان دفع بیشتر در همان زمان است. ضربان نبض افزایش می یابد.
• قدرت مشت زدن (و در نتیجه میزان خون خارج شده) افزایش می یابد.
• تحریک پذیری سلول های عضلانی افزایش می یابد. اگر سلولهای عضلانی سریعتر به محرکهای الکتریکی واکنش نشان دهند ، چرخه قلبی می تواند با سهولت و م effectivelyثرتری اجرا شود (گرمایش مثبت).
• تأخیر خط تحریک در گره AV کاهش می یابد (dromotropic مثبت).
• کاهش ضربان قلب / علامت قلب (کرونوتروپیک منفی) و
• افزایش زمان انتقال AV (dromotropic منفی).