کاردیومیوپاتی: علل، علائم، درمان

کاردیومیوپاتی: توضیحات

پزشکان از اصطلاح "کاردیومیوپاتی" برای اشاره به بیماری های مختلف عضله قلب (میوکارد) استفاده می کنند که در آن عضله قلب دیگر به درستی کار نمی کند.

در کاردیومیوپاتی چه اتفاقی می افتد؟

قلب یک پمپ عضلانی قدرتمند است که با کشیدن و دفع مداوم خون، گردش خون را حفظ می کند.

خونی که از بدن خارج می شود از طریق وریدهای کوچکتر وارد ورید اجوف بزرگ می شود. این رگ خون را به دهلیز راست می برد. از آنجا از دریچه سه لتی به بطن راست می گذرد. این کار خون را از طریق دریچه ریوی به ریه ها پمپاژ می کند و در آنجا با اکسیژن تازه غنی می شود. سپس به قلب و به طور دقیق تر به دهلیز چپ جریان می یابد. از طریق دریچه میترال، خون غنی از اکسیژن به بطن چپ جریان می یابد، که در نهایت آن را به گردش خون سیستمیک پمپ می کند.

کاردیومیوپاتی ها چیست؟

اساساً پزشکان کاردیومیوپاتی اولیه را از ثانویه تشخیص می دهند. یک کاردیومیوپاتی اولیه مستقیماً در عضله قلب ایجاد می شود. از سوی دیگر، در کاردیومیوپاتی ثانویه، بیماری های قبلی یا موجود دیگر بدن نیز در مسیر خود به میوکارد آسیب می رسانند.

کاردیومیوپاتی اولیه می تواند مادرزادی یا اکتسابی باشد، یعنی می تواند در طول زندگی رخ دهد. همچنین اشکال مخلوطی از بیماری های مادرزادی و اکتسابی میوکارد وجود دارد. این زیربخش با تعریف انجمن قلب آمریکا (AHA) مطابقت دارد و علل احتمالی را نیز در نظر می گیرد.

در مقابل، کارشناسان انجمن قلب و عروق اروپا (ESC) از زیربخش اولیه و ثانویه استفاده نمی کنند. علاوه بر این، به عنوان مثال، بیماری های کانال یونی مانند سندرم طولانی QT را در میان کاردیومیوپاتی ها شامل نمی شود، زیرا ساختار عضلانی تغییر نمی کند.

کاردیومیوپاتی گشاد (DCM)
کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک (HCM) که به اشکال انسدادی (HOCM) و غیرانسدادی (HNCM) تقسیم می شود.
کاردیومیوپاتی محدود کننده (RCM)
کاردیومیوپاتی بطن راست آریتموژنیک (ARVC)

همچنین به اصطلاح کاردیومیوپاتی طبقه بندی نشده (NKCM) وجود دارد. برای مثال، کاردیومیوپاتی Tako-Tsubo از جمله این موارد است.

كارديوميوپاتي كامل

در میان کاردیومیوپاتی های بدون علت قابل شناسایی فوری، شکل گشاد شده شایع ترین است. در این حالت، قلب به دلیل کشش بیش از حد عضله قلب، قدرت خود را از دست می دهد. همه چیز در مورد آن را در متن کاردیومیوپاتی متسع بخوانید!

کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک

در این نوع کاردیومیوپاتی، عضله قلب بیش از حد ضخیم است و توانایی کشش آن محدود است. همه چیز را در مورد این نوع بیماری عضله قلب در متن کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک بدانید!

کاردیومیوپاتی محدود کننده

از آنجایی که بطن دیگر نمی تواند به درستی منبسط شود، خون کمتری از دهلیز به بطن می رسد. در نتیجه، در دهلیز چپ پشتیبان می شود. در نتیجه، دهلیزها معمولاً در کاردیومیوپاتی محدود کننده بزرگ می شوند. از طرف دیگر، بطن ها معمولاً از نظر اندازه طبیعی هستند. در بیشتر موارد، آنها می توانند به پمپاژ خون به طور طبیعی در مرحله جهش (سیستول) ادامه دهند.

کاردیومیوپاتی بطن راست آریتموژنیک (ARVC)

در ARVC، عضلات بطن راست تغییر می کند. سلول های ماهیچه قلب در آنجا تا حدی می میرند و با بافت همبند و چربی جایگزین می شوند. در نتیجه عضله قلب نازک می شود و بطن راست منبسط می شود. این همچنین بر سیستم هدایت الکتریکی قلب تأثیر می گذارد. آریتمی های قلبی ممکن است ایجاد شود که عمدتاً در طول فعالیت بدنی رخ می دهد.

سایر کاردیومیوپاتی ها

علاوه بر چهار شکل اصلی، کاردیومیوپاتی های دیگری نیز وجود دارد. این کاردیومیوپاتی های "طبقه بندی نشده" شامل، برای مثال، کاردیومیوپاتی غیر فشرده، شکل مادرزادی که در آن فقط بطن چپ تحت تاثیر قرار می گیرد، و کاردیومیوپاتی استرسی، که به آن سندرم قلب شکسته یا کاردیومیوپاتی Tako-Tsubo نیز می گویند.

همچنین اصطلاح "کاردیومیوپاتی فشار خون بالا" وجود دارد. این به یک بیماری عضله قلب اشاره دارد که در نتیجه فشار خون بالا مزمن (فشار خون بالا) رخ می دهد. در بیماران مبتلا به فشار خون، قلب باید با شدت بیشتری پمپ کند تا خون را به داخل شریان های باریک منتقل کند. در نتیجه، بطن چپ قلب به طور فزاینده ای ضخیم می شود و در نهایت کارایی خود را از دست می دهد.

بنابراین، کارشناسان AHA در تعریف خود، اصطلاح کاردیومیوپاتی ایسکمیک را نیز رد می کنند. این اصطلاحی است که توسط پزشکان برای اشاره به بیماری های عضله قلب که به دلیل تامین اکسیژن بسیار کم عضله قلب ایجاد شده اند، استفاده می کنند. این مورد، برای مثال، در مورد بیماری عروق کرونر قلب است. حداکثر نوع آن انفارکتوس میوکارد است. علاوه بر این، کاردیومیوپاتی شامل بیماری های عضله قلب ناشی از نقص دریچه قلب نمی شود.

سندرم قلب شکسته (کاردیومیوپاتی Tako-Tsubo).

این شکل از کاردیومیوپاتی در اثر استرس شدید احساسی یا فیزیکی ایجاد می شود و معمولاً بدون عواقب بهبود می یابد. مهمترین حقایق در مورد سندرم قلب شکسته را اینجا بخوانید.

کاردیومیوپاتی چه کسانی را تحت تاثیر قرار می دهد؟

در اصل، کاردیومیوپاتی می تواند هر کسی را تحت تاثیر قرار دهد. در مورد سن معمولی که بیماری در آن رخ می دهد یا توزیع جنسیتی نمی توان اظهار نظر کلی کرد. این به این دلیل است که این مقادیر به شدت به شکل خاص کاردیومیوپاتی وابسته هستند.

کاردیومیوپاتی: علائم

در همه اشکال کاردیومیوپاتی، بخش‌های خاصی از عضله قلب و گاهی کل قلب دیگر به درستی کار نمی‌کنند. در نتیجه، بسیاری از بیماران از علائم معمول نارسایی قلبی و آریتمی رنج می برند.

خستگی

به دلیل کاردیومیوپاتی، گاهی اوقات قلب دیگر آنقدر قوی نیست که بتواند مقدار کافی خون را به داخل شریان ها پمپ کند (نارسایی به جلو). سپس بیماران اغلب احساس خستگی و بی حالی می کنند و عملکرد کلی آنها کاهش می یابد. اگر خون غنی از اکسیژن خیلی کم به مغز برسد، افراد مبتلا بسیار خواب آلود یا حتی گیج می شوند. به دلیل اختلال در جریان خون اغلب آهسته، بافت اکسیژن بیشتری از خون استخراج می کند (افزایش کاهش اکسیژن). این امر با تغییر رنگ پوست سرد و مایل به آبی (سیانوز محیطی) - معمولاً ابتدا روی دست ها و پاها ظاهر می شود.

ادم

اگر کاردیومیوپاتی باعث نارسایی شدید قلبی شود، خون نیز به اندام‌های داخلی مانند کبد، معده یا کلیه‌ها بازمی‌گردد. افراد مبتلا کمتر اشتها، احساس نفخ یا درد در ناحیه کبد (بالای راست شکم) دارند. گاهی رگ های گردن نیز برجسته می شوند. علائم نارسایی قلبی عقب مانده نیز "علائم احتقان" نامیده می شود.

سیانوز

در شروع ادم ریوی، افراد مبتلا باید بیشتر سرفه کنند، به‌طور فزاینده‌ای هنگام دراز کشیدن و در نتیجه در شب. اگر ادم ریوی افزایش یابد، تنفس به طور فزاینده ای دشوار می شود (تنگی نفس). سپس ترشحات کف آلود را سرفه کرده و به طور فزاینده ای دچار تنگی نفس می شوند. اگر مایعات بیش از حد در بافت ریه وجود داشته باشد، خون دیگر اکسیژن کافی را جذب نمی کند. بنابراین غشاهای مخاطی مانند لب ها یا زبان اغلب در موارد نارسایی شدید قلبی مایل به آبی (سیانوز مرکزی) به نظر می رسند.

آریتمی قلبی

سیانوز

آریتمی قلبی

هنگامی که عضله قلب تغییر می کند، این اغلب بر دریچه های قلب نیز تأثیر می گذارد. در دوره کاردیومیوپاتی، نقص دریچه مانند نارسایی دریچه میترال ممکن است رخ دهد. آنها برون ده قلبی را بیشتر کاهش می دهند.

در موارد نادر، آریتمی‌های قلبی ناگهان در جریان کاردیومیوپاتی چنان عظیم می‌شوند که کل گردش خون از بین می‌رود. در این حالت، حفره های قلب خیلی سریع می زند، به طوری که به سختی بین ضربان ها از خون پر می شود (تاکی کاردی بطنی). مرگ ناگهانی قلبی قریب الوقوع است.

کاردیومیوپاتی: علل و عوامل خطر

با توجه به علل کاردیومیوپاتی، تشخیص اشکال اولیه از ثانویه بیماری مفید است.

علل کاردیومیوپاتی اولیه

کاردیومیوپاتی های اولیه اغلب دلایل ژنتیکی دارند. بنابراین، افراد مبتلا دارای استعداد خانوادگی برای کاردیومیوپاتی هستند که می تواند از نظر شدت متفاوت باشد.

مطالعات علمی در سال های اخیر تغییرات بیشتر و بیشتری را در ماده ژنتیکی آشکار می کند. به عنوان مثال، در کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک، این نقایص ژنتیکی تشکیل پروتئین های خاص را مختل می کند. این امر ساختار و ثبات کوچکترین واحد عضلانی (سارکومر) و در نتیجه عملکرد عضله قلب را مختل می کند.

علت دقیق کاردیومیوپاتی ژنتیکی اولیه تا حد زیادی ناشناخته باقی مانده است. سپس پزشکان از کاردیومیوپاتی ایدیوپاتیک صحبت می کنند. به عنوان مثال، در حدود نیمی از بیماران مبتلا به کاردیومیوپاتی محدود کننده، هیچ دلیلی برای بیماری یافت نمی شود.

علل کاردیومیوپاتی ثانویه

بیماری های متعددی وجود دارد که به قلب و سایر اندام ها آسیب می رساند و باعث کاردیومیوپاتی می شود. برخی از داروها نیز می توانند باعث کاردیومیوپاتی شوند، مانند برخی از داروهای ضد سرطان.

علل کاردیومیوپاتی ثانویه متفاوت است و شامل موارد زیر است:

بیماری هایی که در آن مواد خاصی به طور فزاینده ای در عضله قلب انباشته می شوند (مانند آمیلوئیدوز، هموکروماتوز).
التهاب ها (مانند سارکوئیدوز، عفونت های ایجاد کننده میوکاردیت)
بیماری های تومور یا درمان آنها (مانند پرتودرمانی، شیمی درمانی)
کمبود شدید ویتامین (به عنوان مثال کمبود شدید ویتامین C در بیماری اسکوربوت یا کمبود شدید ویتامین B در بیماری بری بری)
بیماری هایی که عمدتاً بر سیستم عصبی (مانند آتاکسی فریدریش) و/یا ماهیچه های اسکلتی تأثیر می گذارند (مانند دیستروفی عضلانی دوشن)
اختلالات متابولیک (به عنوان مثال، دیابت، اختلال عملکرد شدید تیروئید)
داروها، مسمومیت (کاردیومیوپاتی سمی)

اگر پزشکان علت کاردیومیوپاتی را تشخیص دهند، بلافاصله درمان آن را آغاز می کنند. به این ترتیب از پیشرفت بیماری جلوگیری می کنند. در کاردیومیوپاتی ایدیوپاتیک، تنها علائم را می توان در نهایت کاهش داد.

کاردیومیوپاتی: معاینه و تشخیص

سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی

پزشک ابتدا از بیمار در مورد سابقه پزشکی او سوال می کند. برای این کار سوالات مختلفی از جمله:

علائم چیست؟
چه زمانی رخ می دهند؟
چه مدت حضور دارند؟

از آنجایی که بسیاری از کاردیومیوپاتی ها تا حدی ارثی هستند، پزشک در مورد بستگان نزدیکی که به این بیماری نیز مبتلا هستند (سابقه خانوادگی) سؤال می کند. او همچنین علاقه مند است که آیا مرگ ناگهانی قلبی در خانواده رخ داده است یا خیر.

در طول معاینه فیزیکی، معاینه کننده علائم مختلف کاردیومیوپاتی را بررسی می کند. گاهی اوقات حتی گوش دادن به قلب اولین سرنخ ها را فراهم می کند (سمع). مقادیر خاص خون (پروتئین های خاص مانند آنتی بادی ها و proBNP) نیز به ارزیابی آسیب احتمالی قلبی کمک می کند.

تشخیص ظاهری

تجهیزات پزشکی خاص نقش مهمی در تشخیص کاردیومیوپاتی دارند. این شامل:

الکتروکاردیوگرام (ECG) که فعالیت الکتریکی قلب را ثبت می کند. تأخیر هدایت یا آریتمی قلبی را ثبت می کند. چنین اندازه گیری همچنین در یک دوره زمانی طولانی تر (ECG طولانی مدت) یا تحت استرس (ECG استرس) امکان پذیر است.
کاتتریزاسیون قلبی: در این روش، پزشک یک لوله پلاستیکی نازک را از طریق یک رگ وارد قلب می کند. از طریق لوله، او می تواند اندازه گیری های مختلفی را انجام دهد، به عنوان مثال، فشارهایی که در بخش های مختلف قلب و رگ های خونی نزدیک قلب وجود دارد.
بیوپسی از عضله قلب: به عنوان بخشی از کاتتریزاسیون قلبی، می توان یک قطعه کوچک از عضله قلب را نیز برداشت و سپس زیر میکروسکوپ بررسی کرد. این ممکن است نشان دهد که چگونه ساختار عضله قلب تغییر کرده است.

در برخی از اشکال کاردیومیوپاتی، ژن هایی که جهش آنها باعث بیماری می شود شناخته شده است. برای غربالگری چنین جهش هایی می توان از آزمایش های ژنتیکی ویژه ای استفاده کرد.

کاردیومیوپاتی: درمان

در حالت ایده آل، پزشکان علت کاردیومیوپاتی را شناسایی کرده و بر اساس آن درمان می کنند (علت درمانی). با این حال، اغلب عوامل محرک شناخته نشده یا قابل درمان نیستند. در چنین مواردی، پزشکان سعی در تسکین علائم دارند (درمان علامتی).

درمان علّی کاردیومیوپاتی

به عنوان مثال، در درمان علی، پزشکان داروها را تجویز می کنند. آنها عفونت ها را از بین می برند، واکنش های خود ایمنی را مهار می کنند و فرآیندهای متابولیک مختل را کاهش می دهند. کمبود ویتامین را می توان جبران کرد. با استراحت فیزیکی مداوم می توان از آسیب بیشتر ناشی از میوکاردیت ویروسی جلوگیری کرد.

درمان علامتی کاردیومیوپاتی

درمان عوارض نارسایی قلبی: برای انجام این کار، پزشکان از داروهای مختلفی مانند دیورتیک ها، مهارکننده های ACE یا مسدود کننده های بتا برای تسکین فشار روی قلب استفاده می کنند.
جلوگیری از آریتمی قلبی: داروهایی مانند بتا بلوکرها و داروهای ضد آریتمی خاص در اینجا کمک می کنند.
جلوگیری از تشکیل لخته خون در قلب: این کار با داروهای ضد انعقاد که به طور مرتب مصرف می شوند انجام می شود.
فعالیت بدنی در حد اعتدال و فقط با مشورت پزشک.

در برخی موارد، پزشکان نیز باید عمل کنند. مثلاً قسمت هایی از عضله قلب را برمی دارند (میکتومی). در برخی موارد، ضربان ساز یا دفیبریلاتور را کاشت می کنند. به عنوان آخرین راه حل، زمانی که دیگر درمان ها کمکی نمی کنند، تنها گزینه پیوند قلب است.

ورزش در کاردیومیوپاتی

اینکه آیا و به چه شکل ورزش در کاردیومیوپاتی ممکن است به نوع و شدت بیماری بستگی دارد.

برای برخی از کاردیومیوپاتی ها، اثرات ورزش بر پیشرفت و پیش آگهی بیماری هنوز مورد تحقیق قرار نگرفته است. به عنوان مثال، دانشمندان در حال حاضر در حال مطالعه چگونگی تاثیر تمرینات استقامتی بر بیماران مبتلا به کاردیومیوپاتی متسع (DCM) هستند.

قبل از شروع هر گونه فعالیت بدنی بیماران مبتلا به بیماری میوکارد، همیشه لازم است با پزشک معالج مشورت شود تا از خطرات غیرضروری جلوگیری شود.

اگر بیماری اجازه فعالیت بدنی سبک را بدهد، بیمار باید حدود سه بار در هفته و هر بار 30 دقیقه تمرینات استقامتی با شدت کم انجام دهد. ورزش هایی که برای بیماران قلبی مناسب هستند عبارتند از:

(پیاده روی سریع
پیاده روی یا پیاده روی نوردیک
آهسته دویدن
تمرین دوچرخه سواری (روی تخت) یا ارگومتر
پیاده روی
شنا كردن

فعالیت روزانه را افزایش دهید

در زیر چند نکته برای سبک زندگی فعال تر وجود دارد که فشار کمی به قلب وارد می کند:

مسافت های کوتاه را پیاده روی کنید
برای افزایش مسافت طی شده از وسایل نقلیه عمومی یک توقف زودتر از حد معمول پیاده شوید
با دوچرخه به محل کار بروید
برای کارمندان اداری: هر از گاهی ایستاده کار کنید
به جای آسانسور از پله ها بروید (اگر بیماری قلبی شما اجازه این تلاش را می دهد)
از گام شمار استفاده کنید، ردیابی به شما انگیزه می دهد که بیشتر حرکت کنید

اما حتی برای فعالیت های روزمره، موارد زیر صدق می کند: اینکه چه سطحی از ورزش برای شما خوب است و قلب را بیش از حد کار نمی کند، باید از قبل با متخصص قلب خود صحبت کنید.

کاردیومیوپاتی: پیشرفت بیماری و پیش آگهی

در حالی که بیماران مبتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک خفیف امید به زندگی تقریباً طبیعی دارند، کاردیومیوپاتی گشادکننده و محدودکننده سیر بسیار بدتری دارد. بدون پیوند قلب، بخش زیادی از بیماران در دهه اول پس از تشخیص جان خود را از دست می دهند.

کاردیومیوپاتی بطن راست آریتموژنیک نیز پیش آگهی خوبی ندارد. بدون درمان، حدود 70 درصد از افراد مبتلا در ده سال اول پس از تشخیص می میرند. با این حال، اگر بتوان آریتمی ها را سرکوب کرد، امید به زندگی در این شکل به سختی محدود می شود.

گاهی اوقات افراد مبتلا به سختی متوجه بیماری عضله قلب خود برای بقیه عمر خود می شوند یا اصلاً متوجه بیماری نمی شوند. سپس آریتمی های ناگهانی قلبی به ویژه کاردیومیوپاتی خطرناک می شود.