بررسی اجمالی
- علائم: کاهش شنوایی، وزوز گوش و سرگیجه
- پیش آگهی: پیش آگهی معمولا خوب است، گاهی اوقات عوارضی مانند از دست دادن تعادل، کاهش شنوایی کامل، فلج صورت (فلج صورت با درگیری عصب هفتم جمجمه)، خونریزی، آسیب به ساقه مغز، نشت مایع مغزی نخاعی (CSF)
- علت: احتمالاً به دلیل بیماری ارثی نوروفیبروماتوز نوع 1 و نوع 2 است. احتمالاً صدای قوی باعث تشکیل تومور می شود
- تشخیص: معاینات فیزیکی و عصبی، تست شنوایی، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
- درمان: جراحی یا تابش مستقیم بر روی بافت تومور
نوروم صوتی چیست؟
نوروم آکوستیک که اکنون شوانوم دهلیزی نامیده می شود، یک نئوپلاسم خوش خیم در داخل جمجمه است. این عصب از عصب شنوایی و دهلیزی (عصب دهلیزی) منشاء می گیرد و بنابراین یک تومور مغزی واقعی به معنای دقیق آن نیست، بلکه یک نئوپلاسم در سیستم عصبی محیطی است.
نوروم آکوستیک معمولاً بین دو بخش مغزی مخچه (مخچه) و پل (پون) رشد می کند. پزشکان همچنین از آن به عنوان تومور زاویه مخچه یاد می کنند. اغلب خود را از ساختارهای اطراف با بافت همبند محصور می کند و متاستاز نمی دهد.
از آنجایی که روش های تشخیصی فنی در سال های اخیر به طور قابل توجهی بهبود یافته است، نوروم آکوستیک معمولاً امروز زودتر از گذشته تشخیص داده می شود. با این وجود، فرض بر این است که بسیاری از بیماران شناسایی نشده باقی می مانند، زیرا تومور اغلب کوچک است و هیچ علامتی ایجاد نمی کند.
علائم نوروم آکوستیک چیست؟
نوروم آکوستیک تا زمانی که به طور قابل توجهی بزرگ نشده و سایر ساختارهای مجاور خود را جابجا نکند، علائمی ایجاد نمی کند. با این حال، از آنجایی که تومور بسیار آهسته رشد می کند، معمولاً سال ها می گذرد تا نوروم آکوستیک علائم ایجاد کند.
اولین کسانی که تحت تاثیر قرار می گیرند معمولا شنوایی و اندام تعادل هستند. کاهش شنوایی اغلب اولین علامت تومور است. در یک طرف تومور رخ می دهد. افراد مبتلا اغلب فقط به طور تصادفی متوجه این کاهش شنوایی می شوند، به عنوان مثال، هنگام گوش دادن به مکالمه تلفنی با گوش آسیب دیده. حتی یک آزمایش معمول شنوایی نیز نشان دهنده بیماری است. به طور معمول، محدوده فرکانس بالا به طور خاص بدتر می شود، به طوری که آواز پرندگان اغلب تغییر می کند یا دیگر قابل درک نیست.
اگر تومور عصب دهلیزی را تحت تاثیر قرار دهد، نوروم آکوستیک اغلب باعث علائمی مانند سرگیجه (چرخش یا سرگیجه گیج کننده) و حالت تهوع می شود. این معمولاً الگوی راه رفتن را نیز تغییر می دهد. علاوه بر این، در برخی از بیماران، چشم ها به صورت افقی به جلو و عقب می لرزند (نیستاگموس). این علائم به ویژه در هنگام حرکات سریع سر و در تاریکی، زمانی که تعادل کمتر از طریق چشم هماهنگ می شود، رخ می دهد.
در برخی موارد، یک نوروم آکوستیک بسیار بزرگ، اعصاب مختلف صورت را فشرده می کند و عملکرد آنها را محدود می کند. در این حالت، به عنوان مثال، سپس عضلات میمیک در صورت دچار اختلال می شوند (اختلال عصب صورت) یا احساس پوست صورت از بین می رود (اختلال عصب سه قلو).
در موارد شدید، نوروم آکوستیک تخلیه مایع مغزی نخاعی (CSF) را تغییر می‌دهد و باعث برگشت آن به سر و افزایش فشار داخل جمجمه می‌شود. علائم معمولی شامل سردرد، سفتی گردن، حالت تهوع، استفراغ و اختلالات بینایی است.
سیر نوروم آکوستیک چیست؟
از آنجایی که نوروم آکوستیک بسیار آهسته رشد می کند و متاستاز نمی دهد، پیش آگهی خوب است. سیر بیماری اساساً به محل رشد و اندازه تومور بستگی دارد. در مورد تومورهای کوچک و بدون علامت، لزوماً نیازی به درمان نیست.
چه اثرات دیرهنگامی ممکن است؟
به عنوان مثال، اگر تومور را نتوان با دقت در حین جراحی خارج کرد، گاهی اوقات خونریزی یا آسیب عصبی ایجاد می شود. در مورد نوروم آکوستیک، بنابراین اختلال درازمدت در حس شنوایی و تعادل نیز وجود دارد. این ممکن است منجر به از دست دادن کامل شنوایی شود. پارزی صورت (فلج صورت شامل عصب هفتم جمجمه ای) یا نشت مایع مغزی نخاعی (CSF) نیز ممکن است.
چه چیزی منجر به نوروم آکوستیک می شود؟
نوروم آکوستیک از سلول های به اصطلاح شوان تشکیل می شود. این ساختارهای عصبی را در مغز می پوشانند و در نتیجه جریان اطلاعات را تسریع می کنند. با این حال، در نوروم آکوستیک، این سلول‌ها به‌طور غیرقابل کنترلی تکثیر می‌شوند و یک کانون محصور شده را تشکیل می‌دهند. از آنجایی که معمولاً عصب دهلیزی است که تحت تأثیر قرار می گیرد، پزشکان همچنین از شوانوم دهلیزی صحبت می کنند.
چرایی این بیماری هنوز به اندازه کافی روشن نشده است. با این حال، نه ارثی است و نه مسری. به ندرت، نوروم آکوستیک در زمینه بیماری ارثی نوروفیبروماتوز نوع 1 و نوع 2 رخ می دهد. در این بیماری به دلیل نقص ژنتیکی، تومورها در سراسر بدن تشکیل می شوند. اگرچه نوروم آکوستیک لزوماً رخ نمی دهد، حدود پنج درصد از مبتلایان حتی به زخم های دو طرفه مبتلا می شوند.
چگونه نوروم آکوستیک را تشخیص دهید؟
اولین فرد تماس با نوروم آکوستیک معمولاً متخصص گوش، حلق و بینی یا متخصص مغز و اعصاب است. در گزارش (گرفتن تاریخچه پزشکی) از فرد مبتلا در مورد شکایات و دوره زمانی او سوال می کند.
او با استفاده از یک قیف گوش کوچک و یک لامپ، مجرای شنوایی خارجی و پرده گوش را بررسی می کند. از آنجایی که بیماری‌های مختلف دیگر نیز علائمی مانند سرگیجه یا مشکلات شنوایی ایجاد می‌کنند، پزشک برای رد آنها را توضیح می‌دهد. معاینات زیر برای این منظور مفید است:
تست شنوایی
در آزمایش شنوایی، پزشک صداهایی با زیر و بم های مختلف (شنوایی سنجی صدا) یا کلمات (شنوایی سنجی گفتار) را از طریق هدفون برای بیمار پخش می کند. بیمار آنچه را که می شنود نشان می دهد. بنابراین این یک آزمون ذهنی است.
شنوایی سنجی پاسخ برانگیخته ساقه مغز (BERA) عصب شنوایی را بدون مشارکت فعال فرد مبتلا آزمایش می کند. صداهای کلیک از بلندگو پخش می شوند. یک الکترود پشت گوش اندازه گیری می کند که آیا عصب شنوایی اطلاعات را بدون مزاحمت به مغز منتقل می کند یا خیر.
اندازه گیری دمای اندام دهلیزی
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
یک نوروم آکوستیک تنها با استفاده از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI، همچنین به عنوان تصویربرداری تشدید مغناطیسی شناخته می شود) به طور قطعی قابل تشخیص است. برای انجام این کار، بیمار روی یک کاناپه دراز می کشد در حالی که پزشک او را داخل یک لوله تشخیصی می کشاند که از میدان های مغناطیسی و امواج الکترومغناطیسی برای گرفتن تصاویر مقطعی دقیق از داخل بدن استفاده می کند. گاهی اوقات قبل از گرفتن تصویر، ماده حاجب به داخل ورید تزریق می شود.
MRI هیچ گونه قرار گرفتن در معرض اشعه ایجاد نمی کند. با این حال، برخی افراد معاینه را به دلیل لوله باریک و صداهای بلند ناخوشایند می دانند.
گزینه های مداوا چه هست؟
سه گزینه درمانی برای نوروم آکوستیک وجود دارد: انتظار کنترل شده، جراحی و پرتودرمانی.
برای تومورهای کوچک، پزشکان اغلب انتظار کنترل شده را انتخاب می کنند ("صبر کن و اسکن"). در این مورد، پزشک از MRI برای نظارت بر رشد نوروم آکوستیک در فواصل زمانی معین استفاده می کند. به خصوص در افراد مسن، اندازه تومور معمولاً دیگر تغییر نمی کند یا حتی کاهش می یابد. اگر هیچ علامتی وجود نداشته باشد، افراد مبتلا به این روش از جراحی یا پرتودرمانی در امان هستند.
روش جدیدتر، که مخصوصاً برای بیماران مسن‌تر با ریسک جراحی بالاتر مناسب است، رادیوسرجری استریوتاکتیک (به اختصار SRS) است. این یک پرتودرمانی بسیار دقیق است که با تکنیک های تصویربرداری و به کمک کامپیوتر هدایت می شود. درمان با چاقوی گاما یا سایبری انجام می شود که سلول های تومور را از بین می برد.
با این حال، اجتناب از این غیرممکن است که این امر به بافت سالم اطراف نیز آسیب برساند. با این حال، اغلب پوشاندن کامل تومورهای بزرگتر دشوار است.
