نارسایی دهانه رحم - به طور عامیانه ضعف دهانه رحم نامیده می شود - (مترادف: نارسایی isthmocervical ، ناتوان گردنه، نارسایی دهانه رحم ، عدم توانایی دهانه رحم ، ICD-10-GM O34.3: مراقبت از مادر در نارسایی دهانه رحم) یک نقص عملکردی است گردنه (رحم گردن) این هست یک شرط با کوتاه شدن زودرس دهانه رحم یا دهانه رحم در حین بارداری با مرکز شدن همزمان ، نرم شدن و باز شدن دهانه گردنه یا کانال دهانه رحم (کانال رحم) مستقل از زایمان یا دلایل دیگر ، که نتیجه آن دیر است سقط جنین یا زایمان زودرس
نقطه مرجع پایداری ، ظرفیت عملکردی یا صلاحیت یا بی ثباتی ، ناتوانی عملکردی یا بی کفایتی دهانه رحم است. بنابراین یکی از عوامل تعیین کننده دیررس شدن است سقط جنین (سقط جنین در دوره از هفته سیزدهم تا بیست و چهارم از بارداری (SSW)) یا زایمان زودرس ، همراه با زایمان زودرس. در حالی که در گذشته تشخیص فقط پس از زایمان (پس از تولد) به عنوان یک معیار بی نظیر قابل انجام بود ، زیرا یافته های لمس (یافته های لمسی) و شرط بعد از سرکلاژ (بسته شدن جراحی دهانه رحم) پارامترهای قابل اعتماد قابل مقایسه ای نیستند ، امروز واژن است سونوگرافی (سونوگرافی که مبدل از طریق واژن وارد می شود) پیشرفت عمده ای در تشخیص عملکرد است. ارزیابی دیگر به اندازه مثال لمس (لمس) به آزمایشگر وابسته نیست. طول دهانه رحم و مهمتر از همه عرض دهانه رحم داخلی را می توان به روشی قابل تکرار ارزیابی کرد. از نظر درمانی نیز تعیین کننده روند بیماری است.
بروز (فراوانی موارد جدید) به دلیل عدم اطمینان گسترده تشخیصی و تحریکی ذهنی دقیقاً مشخص نیست. در حال حاضر تخمین زده می شود 0.5-2٪ باشد.
روند و پیش آگهی به متغیرهای عمدتا ناشناخته (به عنوان مثال ، عفونت های صعودی نهفته ("پنهان") ، ژنتیکی یا بارداری-مربوط بافت همبند تغییرات دهانه رحم ، وضعیت هومورال یا هورمونی) و اقدامات درمانی (به عنوان مثال ، سرکلاژ / بسته بندی گردن رحم ، توکولیز / ضد احتباس).
