تعریف / مقدمه
طبقه بندی AO (= کارگروه سوالات استئوسنتز) ، که به عنوان طبقه بندی نیز شناخته می شود ، به منظور ارائه توضیحات واضح و شکستگی معرفی شد. این طبقه بندی در سراسر جهان معتبر است و به عنوان پایه ای برای استخوان استاندارد شده عمل می کند شکستگی رفتار. این امر امکان توصیف شکستگی (شکستگی) را به روشی استاندارد شده و در نتیجه درمان آن را به روشی استاندارد امکان پذیر می کند.
تاریخچه
Arbeitsgemeinschaft Osteosynthesefragen (طبقه بندی AO) در سال 1958 توسط 13 جراح و جراح ارتوپدی تاسیس شد. موریس ای ، مارتین ، رابرت اشنایدر و هانس ویلنگر مدیریت طبقه بندی AO را بر عهده گرفتند. دفتر مرکزی AO در داووس (سوئیس) است.
در سال 1984 ، کارگروه در قالب یک بنیاد غیرانتفاعی دوباره سازماندهی شد. امروزه انجمن سوالات استئوسنتز حدود 5000 عضو را تشکیل می دهد و به یک شبکه مهم بین جراحان تبدیل شده است. AO وظیفه خود را تنظیم و پیشرفت استاندارد پزشکی در استخوان عمل قرار داده است شکستگی درمان بیماری های سیستم اسکلتی عضلانی.
به همین دلیل ، طبقه بندی AO برای توصیف شکستگی استخوان معرفی شد. طبقه بندی AO از یک کد عددی 5 رقمی تشکیل شده است. این کد محل دقیق و شدت آن را توصیف می کند شکستگی در سوال.
اگر علاوه بر شکستگی استخوان ، آسیب به بافت نرم ، آسیب به پوست یا رگ نیز وجود داشته باشد ، از کدهای دیگری استفاده می شود. همچنین از کدهای ویژه برای شکستگی پا و دست و همچنین شکستگی در استفاده می شود کودکی. طبقه بندی AO عمدتا برای شکستگی های لوله طولانی استفاده می شود استخوان ها (به عنوان مثال استخوان ران).
برای اینکه بتوان از طبقه بندی AO به صورت استاندارد استفاده کرد ، اعداد مختلفی به مناطق بدن و الگوهای آسیب دیدگی اختصاص داده می شود: بیشترین استفاده از طبقه بندی AO در بازو (استخوان بازو) = 1 ، ساعد (شعاع = شعاع ، اولنا = اولنا) = 2 ، ران (استخوان ران) = 3 به پایین پا (استخوان درشت نی = استخوان ران ، استخوان فیبولا = استخوان فیبولا) = 4. ناحیه بدن در جایگاه اول کد قرار دارد. بقیه استخوان ها از بدن نیز به طور متوالی شماره گذاری می شود و بنابراین می توان با طبقه بندی AO توصیف کرد.
با این حال ، این عمدتا برای موارد فوق استفاده می شود استخوان ها، به همین دلیل است که فقط اینها به طور خاص در اینجا ذکر شده اند. در یک ناحیه از بدن ، شکستگی باید دقیقاً واقع شود. بین انتهای استخوان نزدیک به بدن (1 پروگزیمال) = 2 ، شافت استخوان (دیافیز) = 3 و انتهای دورترین قسمت از بدن (= دیستال) = XNUMX تمایز داده می شود.
ملاقه داخلی و خارجی یک استثنا را تشکیل می دهد و با شماره 4 کدگذاری می شود. محل در رده دوم کد قرار دارد. علاوه بر این ، شکستگی ها باید بر اساس شدت ، پیش آگهی و دشواری درمان طبقه بندی شوند.
شکستگی های شافت به سه گروه تقسیم می شوند: A = شکستگی ساده ، B = شکستگی گوه ، C = شکستگی پیچیده. اگر شکستگی بر روی مفصل تأثیر بگذارد ، این شکستگی نیز به 3 گروه تقسیم می شود: A = خارج از فضای مفصل (خارج مفصلی) ، B = شکستگی جزئی (جزئی) مفصل ، C = شکستگی کامل مفصل. شدت شکستگی در موقعیت سوم کد نشان داده شده است. علاوه بر این ، شدت شکستگی به طور کلی به صورت سبک = 1 ، متوسط = 2 یا شدید = 3 کدگذاری می شود.
