سلولهای T سیتوتوکسیک
سلولهای T سیتوتوکسیک یک زیر گروه هستند لنفوسیت T و بنابراین متعلق به اکتسابی است سیستم ایمنی بدن. وظیفه آنها شناسایی سلولهای آلوده درون ارگانیسم و از بین بردن آنها با سریعترین روش ممکن است. مانند لنفوسیت های T باقیمانده ، در سلول های لنفاوی ایجاد می شوند مغز استخوان، سپس به قسمت مهاجرت کنید تامیوس، جایی که سرانجام دوباره مرتب شده و سپس به لنفوسیت های T بالغ تبدیل می شوند. سمیت سلولی لنفوسیت T سرانجام در جریان خون آزاد می شوند ، جایی که در نهایت با سلولهای مختلف درون زا تعامل دارند و بنابراین سلولهای آنها را بررسی می کنند شرط. در صورت درگیر شدن سلول آلوده یا معیوب ، لنفوسیت های T سیتوکسیک قادرند از طریق گیرنده های سلول T سطحی در مولکول های MHC سلول های آلوده متصل شده و با آزاد سازی پرفورین (پروتئین) و گرانزیم (آنزیم پروتئاز) آنها را از بین ببرند.
ایمونوگلوبولین های ضد لنفوسیت T ضد انسان
ایمونوگلوبولین های ضد لنفوسیت T ضد انسانی در آزمایشگاه تولید می شوند آنتی بادی که بعنوان یک اقدام پیشگیرانه علیه رد احتمالی پیوند یا فقط پس از رد عضوی که قبلاً پیوند شده یا سلولهای بنیادی پیوند شده استفاده می شود. دلیل تجویز ایمونوگلوبولین های ضد لنفوسیت T ضد انسانی این است پیوند سلول های بنیادی گاهی اوقات منجر به عوارض می شود. خطر این است که پیوند دیگر نمی تواند وظایف واقعی خود را در بدن خارجی انجام دهد و ممکن است به بدن گیرنده حمله کند.
لنفوسیت های T از این لحاظ نقشی دارند که از طریق پیوند به بدن گیرنده نیز وارد می شوند. لنفوسیت های T کاشته شده اکنون دو اثر دارند. از یک طرف ، آنها با حمله به سلولهای آلوده موجود ، وظیفه معمول خود را انجام می دهند.
از طرف دیگر ، آنها می توانند به اصطلاح "واکنش پیوند در برابر میزبان" را تحریک کنند ، زیرا ارگانیسم گیرنده ممکن است آنها را خارجی قلمداد کند و واکنش ایمنی علیه آنها را آغاز کند. دارویی برای جلوگیری یا درمان این واکنش ها در مورد ایمونوگلوبولین ضد لنفوسیت T ضد انسان تحقیق شده است. این دارو از خرگوش گرفته شده است.
فعال سازی لنفوسیت های T
فعال سازی لنفوسیت های T از طریق تعامل بین گیرنده های سلول T واقع در لنفوسیت ها و آنتی ژن های همسان سلول های خارجی یا جهش یافته صورت می گیرد. با این حال ، گیرنده های سلول T تنها در صورتی می توانند آنتی ژن ها را تشخیص دهند که توسط سلول های به اصطلاح آنتی ژن ارائه شود. با این حال ، عوامل دیگر برای پیوند پایدار ضروری هستند. اینها شامل گلیکوپروتئین ها (CD4 و CD8) در سطح این سلول ها هستند لنفوسیت T و پروتئین ها (MHC1 و MHC2) بر روی سطح سلول ارائه دهنده آنتی ژن.
لازم به ذکر است که سلول های T-helper فقط گیرنده های CD4 دارند که به نوبه خود فقط می توانند به مولکول های MHC2 متصل شوند. بر این اساس ، گیرنده های CD8 فقط می توانند به مولکول های MHC1 متصل شوند. گیرنده های CD8 عمدتا در سلول های سیتوتوکسیک یافت می شوند ، اما در سلول های T-killer یا T-lymphocytes نظارتی نیز یافت می شوند.
برای فعال سازی ، یک تحریک مشترک مستقل از آنتی ژن نیز مورد نیاز است. این توسط سطح آغاز می شود پروتئین ها و از همان سلول ارائه دهنده آنتی ژن شروع می شود. بعد از اینکه لنفوسیت های T بالاخره فعال شدند ، می توان پاسخ سلولی ایجاد کرد.
این شامل ترشح مواد مختلف پیام رسان ، اینترلوکین ها است که متعاقباً توسط ماکروفاژها ، سلول های T-killer یا سلول های سیتوتوکسیک فعال می شوند. سپس آنها می توانند سلولهای خارجی را از طریق مکانیسم های مختلف سلولی از بین ببرند. علاوه بر این ، اینترلوکین ها می توانند تولید آنتی بادی را تحریک کنند تا بتوان پاسخ بیشتری به عوامل بیماری زا بدست آورد.
