دندانهای شیری
دندان شیری دندان دندانی از نظر ساختار و شکل آن با دندان دندان دائمی مطابقت دارد. با این تفاوت که پرمولرها از بین رفته اند ، به جای آنها دندان های آسیاب شیر وجود دارد. همچنین هیچ دندان عقل وجود ندارد.
به دلیل نبود چند دندان ، شیری دندان دندانی فقط از 20 دندان تشکیل شده است. البته ، دندانهای شیری بسیار کوچکتر و لایه های جداگانه آن است مینای دندان و عاج بسیار نازک تر است ، که باعث می شود آنها بیشتر در معرض ابتلا باشند کرم خوردگی دندان. ریشه های دندانهای شیری به تدریج جذب می شوند تا جایی که فقط تاج باقی مانده و دندان می افتد تا جایی برای دندان دائمی ایجاد شود.
دندان نیش
La سگ (به انگلیسی. Dens caninus ، "دندان سگ") یک دندان مخروطی است در دندان دندانی پشت دندانها و جلو دندانهای پیش دندان. نام سگ اشاره به پیچ خوردگی مشخص قوس دندانی در این مرحله است.
در فک بالا la سگ دندان برجسته ترین در است فک بالا استخوان (فک بالا) انسان دارای یک دندان سگ در هر نیمی از فک در قسمت فوقانی و فک پایین، در مجموع 4 دندان سگ. در موقعیت سوم قرار دارد و بزرگترین دندان در ناحیه قدامی است.
دندان های نیش در حال گذار از بین دندان های جلو (دندان های ثنایا) و دندان های کناری (دندان های آسیاب) هستند. دندان سگ قبلاً در دندان شیری قرار گرفته است ، اولین رویش دندان در حدود 1.5 سالگی اتفاق می افتد. دستیابی به موفقیت سگهای دائمی تقریباً در سن 11 سالگی اتفاق می افتد.
هر سگ یک ریشه دارد که حاوی یک کانال است. این ریشه ها تا حدی صاف شده اند. دندان های نیش بالایی نیز دارای یک ویژگی ریشه ای مشخص با انحنا در نوک ریشه هستند.
هر دو ویژگی در سگهای پایین دست وجود ندارد. ریشه دندانهای نیش پایین کوتاهتر است ، به طوری که در اینجا تاجها کمی بیشتر از ریشه هستند. به جای سطح اکلوزال ، تاج دندان های نیش فقط یک نوک کاسپ (نوک نیش) با دو لبه کوتاه برشی دارد.
سطوح اکلوزالی دندان های نیش ، برخلاف دندان های برش ، به دو نیمه تقسیم می شوند: یک نیمه داخلی (جلو) و یک نیمه دیستال (عقب). این نیمه ها زاویه ای در حدود 20 درجه نسبت به یکدیگر دارند. بعلاوه ، دندان نیش مانند تقریباً همه دندانها دارای انحنای جزئی از لبه دندان برشی به سمت دیگر است گردن دندان
لبه دندانهای دندان نیش نسبت به دندانهای برش کمتر نوک تیز است و دقیقاً در وسط لبه دندان نیست ، اما کمی به جلو منتقل می شود. همچنین تفاوت کمی بین دندان های نیش بالا و پایین وجود دارد. بنابراین ، دندان های نیش پایین معمولاً کمی کوچکتر از بالادست ها هستند.
دندان برش
از دندان های ثنایای دندان (lat. Dentes incisivi) برای گاز گرفتن غذا استفاده می شود. آنها در قسمت جلوی فک واقع شده اند و انسان ها هر کدام 4 برش در بالا و پایین دارند.
این به معنای دو دندان برش میانی و بالا در بالا و پایین است. در فرمول دندان، دندانهای شکاف مرکزی با شماره های 11 ، 21 ، 31 و 41 ، دندانهای جانبی با شماره های 12 ، 22 ، 32 و 42 در بالا و پایین مشخص شده اند. دندان های نیش ، که متعلق به "دندان های جلو" نیز هستند ، با دندان های برش هم مرز هستند.
تمایز دندانهای دائمی جداگانه در دندان ، بر اساس موقعیت آنها در دندان و عملکرد آنها است. مانند هر دندان دیگر در دندانهای انسان ، دندانهای برش از یک تاج ، یعنی گردن دندان و ریشه دندان. تاج دندان با توجه به عملکرد آن ، گاز گرفتن غذا ، نسبتاً مسطح و لبه دار است ، که باعث می شود گاز آن راحت شود.
علاوه بر این ، هر دندان از لایه های مختلفی تشکیل شده است که توسط آنها پوشانده شده است مینای دندان به سمت بیرون. در قسمت داخلی آن عاج قرار دارد که به نوبه خود پالپ را محصور می کند. ریشه دندان تا مرحله انتقال به سیمان دندانی محصور می شود گردن دندان
