درمان فورونکل با آنتی بیوتیک | درمان جوش

درمان furuncle با آنتی بیوتیک ها

استفاده از آنتی بیوتیک ها همیشه در حضور خز ضروری نیست. در این زمینه ، میزان عفونت و محل دقیق خزانه نقش تعیین کننده ای دارد. به خصوص در مورد خزهای کوچک با فرآیندهای التهابی کمی برجسته ، آنتی بیوتیک ها معمولاً لازم نیست که گرفته شوند.

با توجه به بومی سازی ، دولت های مختلف آنتی بیوتیک ها ضروری است ، به خصوص در صورت جوش در صورت. با این حال ، از آنجا که جوش یک عفونت باکتریایی است ، آنتی بیوتیک ها از نظر تئوری می توانند به تسریع روند بهبود کمک کرده و خطرات احتمالی را صرف نظر از محلی سازی دقیق ، به حداقل برسانند. در مورد خزهای کوچک و نامحسوس در خارج از صورت ، درمان در بسیاری از موارد با استفاده مرتب از پماد یا کرم حاوی آنتی بیوتیک انجام می شود.

پاتوژن باکتریایی که اغلب قابل تشخیص است و منجر به ایجاد یک فورونکل می شود ، به گروه مربوط می شود استافیلوکوک (مثلا استافیلوکوکوس اورئوس) به همین دلیل ، همیشه باید آنتی بیوتیک هایی را که علیه این پاتوژن خاص هدایت می شوند ، هنگام درمان جوش انتخاب کرد. استافیلوکوکوس اورئوس به طور کلی حساس به اصطلاح در نظر گرفته می شود آنتی بیوتیک های بتا لاکتام (به عنوان مثال متی سیلین).

این آنتی بیوتیک ها متفاوت هستند پنی سیلین مشتقات با این حال ، در بیش از 80 درصد موارد ، مقاومت عوامل بیماری زا در برابر پنی سیلین می تواند در حضور یک خز ثابت شود. دلیل این امر این واقعیت است که با گذشت زمان ، به ویژه باکتری از گروه استافیلوکوک قادر به تولید آنزیمی هستند که قادر به تجزیه است پنی سیلین (پنی سیلیناز).

به همین دلیل ، درمان فرونول مرتبط با استافیلوکوک با پمادهای حاوی پنی سیلین از نظر تئوریک می تواند موفقیت آمیز باشد ، اما در بیشتر موارد هیچ موفقیت درمانی در بیماران مبتلا قابل اثبات نیست. به بیمارانی که از فورونکل کوچک بدون عارضه رنج می برند ، معمولاً یک پماد حاوی ماده فعال کلیندامایسین تجویز می شود. در موارد عفونت های برجسته ، جوش بزرگ یا موضعی مهم (به عنوان مثال در صورت) ، درمان جراحی باید همیشه با تجویز خوراکی یک آنتی بیوتیک انجام شود.

در این زمینه ، اصطلاحاً مقاوم در برابر پنی سیلیناز است آنتی بیوتیک های بتا لاکتام مانند فلوکلوکساسیلین به ویژه مناسب است. اگر بیمار مبتلا به آلرژی به پنی سیلین رنج می برد ، ممکن است کلیندامایسین نیز تجویز شود. با این حال ، استفاده از کلیندامایسین برای درمان جوش بدون خطر نیست. به دلیل احتمال بروز عوارض جانبی جدی ، کلیندامایسین هنوز به عنوان یک آنتی بیوتیک ذخیره مطلق در نظر گرفته می شود.

شایعترین واکنشهای جانبی دارویی مشاهده شده در ارتباط با استفاده از کلیندامایسین است تهوع, استفراغ و اسهال. به اصطلاح انتروکولیت کاذب غشایی ، یک بیماری التهابی روده ، ترسناک ترین عارضه جانبی آنتی بیوتیک های گروه لینکوزامید (به عنوان مثال کلیندامایسین) است. این بیماری دلیلی برای توقف فوری درمان فورونکل با کلیندامایسین است.

علاوه بر این، کبد آسیب یکی از رایج ترین و خطرناک ترین عوارض جانبی این آنتی بیوتیک ها است. آنتی بیوتیک های دیگری که برای درمان بیمارانی که از جوش رنج می برند مناسب است ، در گروه این گروه قرار دارند ماکرولیدها. یک نمونه کلاسیک از آنتی بیوتیک های احتمالی این گروه ، اریترومایسین است که اغلب استفاده می شود. همچنین در درمان بیماران مبتلا به جوش می آورد آنتی بیوتیک از گروه فلوروکینولون (به عنوان مثال لووفلوکساسین).