گاما-GT کمی افزایش یافته است
در هپاتیت ویروسی بدون عارضه و همچنین در کبد چرب و مصرف مزمن الکل، سطح GGT افزایش یافته است، اما فقط اندکی. این بدان معنی است که مقدار اندازه گیری شده از 120 U/l بالاتر نمی رود. حتی یک کبد پر احتقان، همانطور که در زمینه ضعف قلب راست (نارسایی قلب راست) رخ می دهد، معمولاً منجر به نقاط پرت بزرگ در این مقدار آنزیم نمی شود. همین امر در مورد عفونت با ویروس Eppstein-Barr که باعث مونونوکلئوز (همچنین به عنوان تب غده فایفر شناخته می شود) صدق می کند.
علیرغم افزایش نسبتاً اندک گاما-GT، بیماری های زمینه ای نیاز به درمان فوری دارند و باید با پیشرفت آنها تحت نظر قرار گیرند.
گاما-GT نسبتاً افزایش یافته است
اگر اعتیاد مزمن به الکل منجر به آسیب کبدی مانند سیروز یا هپاتیت سمی الکلی شده باشد، مقدار گاما-GT بالا تا حدود 300 U/L مشاهده می شود. مقادیر مشابه خون در زمینه بیماری های زیر یافت می شود:
- هپاتیت فعال مزمن
- کارسینوم کبدی (شایع ترین شکل سرطان کبد)
- متاستازهای کبدی
- پانکراتیت حاد یا مزمن (التهاب پانکراس)
علاوه بر بیماری، مصرف برخی داروها در یک دوره زمانی طولانی نیز می تواند باعث افزایش گاما-GT شود. به عنوان مثال، این داروها شامل داروهای ضد تشنج مورد استفاده در درمان صرع (فنوباربیتال، فنی توئین، پریمیدون و غیره) است.
گاما-GT به شدت بالا رفته است
مقادیر GGT بالای 300 U/L در بزرگسالان به عنوان افزایش شدید نامیده می شود. چنین مقادیری عمدتاً در آسیب کبدی ناشی از مسمومیت رخ می دهد. سموم مسئول، به عنوان مثال، مواد شیمیایی مانند تتراکلرومتان، بنزن یا ترکیبات نیترو، اما همچنین سموم قارچی مانند α-آمانیتین قارچ برگ غده ای هستند. آسیب کبدی در زمینه بیماری مجاری صفراوی نیز منجر به افزایش قابل توجه گاما-GT می شود، به عنوان مثال در:
- استاز صفرا (کلستاز)
- التهاب شدید کیسه صفرا (کوله سیستیت) یا التهاب شدید مجرای صفراوی (کلانژیت)
اقدامات درمانی به درجه افزایش گاما-GT و علت زمینه ای بستگی دارد.
