تعریف
حافظه از دست دادن ، از نظر فنی به عنوان شناخته شده است فراموشی (به یونانی برای از دست دادن حافظه) ، یک اختلال حافظه است که به نظر می رسد حافظه از حافظه پاک شده است. احتمالاً احتمالاً این ناتوانی در بازیابی است حافظه محتوا. علاوه بر این ، از دست دادن حافظه همچنین می تواند به این معنی باشد که فرد مبتلا قادر به یادگیری چیزهای جدید و ذخیره افکار نیست.
تشکیل می دهد
اشکال مختلف از دست دادن حافظه وجود دارد. بسته به زمانی که از دست دادن حافظه اتفاق می افتد ، می توان آن را به گذشته وار تقسیم کرد فراموشی or فراموشی جلورونده، که در آینده (در آینده) قرار دارد. در واپسگرایی فراموشی، از دست دادن محتوای حافظه قبل از واقعه آسیب رسان رخ می دهد ، به عنوان مثال پس از یک حادثه نمی توان مسیر دقیق حادثه را به خاطر آورد.
فراموشی جلوروندهاز طرف دیگر ، زمانی است که شما نمی توانید اطلاعات جدیدی را پس از رویداد آغازگر به یاد بیاورید ، به عنوان مثال نمی توانید بلافاصله پس از حادثه اتفاقات را به خاطر بیاورید. اگر هر دو شکل در کنار هم رخ دهند ، یکی از a صحبت می کند فراموشی جهانی گذرا، که در آن از دست دادن موقت افکار قدیمی و تازه ذخیره شده وجود دارد. به عنوان یک فرم خاص ، فراموشی همگن نیز وجود دارد که در آن فقط توانایی به خاطر سپردن علت واقعی وجود ندارد. بعلاوه ، شیرخوارگی (=کودکی) فراموشی نیز توصیف شده است ، به این معنی که یک بزرگسال نمی تواند سالهای اول زندگی خود را به یاد بیاورد. از طرف دیگر ، فراموشی جداکننده از دست دادن حافظه استرس روانی شدید است.
از دست دادن حافظه ناگهانی
یک فرم خاص شدید فراموشی هنگامی است که فردی ناگهان از هوش کامل حافظه خود را از دست می دهد ، یعنی افت ناگهانی حافظه رخ می دهد. در اصطلاحات فنی این به عنوان "فراموشی جهانی گذرا" (به بالا نگاه کن). این بدان معنی است که به همان سرعت که شکاف حافظه رخ داده است ، معمولاً طی یک روز دوباره از بین می رود (گذرا = موقتی).
در این مدت ، فرد مبتلا از توانایی یادآوری هر چیزی کم است ، بنابراین حافظه کوتاه مدت بیشترین محدودیت را دارد. همان س questionsالات بارها و بارها پرسیده می شوند ، مثلاً در مورد فضا و موقعیت ، زیرا پاسخ ها پس از مدت کوتاهی فراموش می شوند. با این حال ، اختلالات حافظه طولانی مدت نیز ممکن است رخ دهد ، به طوری که پس از ناپدید شدن علائم ، یک شکاف حافظه دائمی باقی می ماند.
در عین حال ، توانایی ها تحت تأثیر توالی های پیچیده کنش خودکار قرار نمی گیرند و همچنین جهت دهی به فرد نیز تحت تأثیر قرار نمی گیرد. همراه با نقایص عصبی مانند اختلالات گفتاری یا فلج معمولاً رخ نمی دهد. علت دقیق آن ناشناخته است ، اما استرس حاد یا جسمی حاد به عنوان محرک احتمالی مورد بحث قرار گرفته است.
در روش های تصویربرداری ، تغییرات یا کاهش عرضه مناطق در مغز که نقش مهمی در بازی یادگیری فرآیندهایی ، مانند به اصطلاح هیپوکامپ، می تواند پس از آن مشاهده شود. کاهش ناگهانی حافظه عمدتا افراد بین 50 تا 70 سال را تحت تأثیر قرار می دهد و معمولاً یک اتفاق یک بار است. این از دست دادن حافظه ناگهانی ممکن است برای فرد آسیب دیده و نزدیکان بسیار نگران کننده باشد ، اما معمولاً منجر به بهبودی خوب حافظه می شود و بعداً عواقب طولانی مدت ندارد.