آیا والدین می توانند به صورت اضافی کمک کنند؟
والدین اغلب با درخواست پزشک یا درمانگر با مشارکت در فرایند درمانی به عنوان درمانگر مشترک شناخته می شوند. این بدان معناست که در صورت تمایل پزشکان تجویز شده ، والدین می توانند از درمان با فرزندان خود در خانه استفاده کنند و بنابراین کمک و کاهش دهند. هزینه های درمانی این به کودک این امکان را می دهد که تمرینات خاصی را بسیار بیشتر از مثلاً اگر فقط یک بار در هفته به درمان می رود انجام دهد. برخی از نقص ها یا نقص ها دقیقاً به این آموزش مکرر نیاز دارند.
بر این اساس ، درمان نیز چندین بار در هفته تجویز می شود. اگر شرایطی از زندگی روزمره با کودکان کار شود ، منطقی به نظر می رسد که آنها می توانند آنها را مستقیماً در خانه با حمایت والدین خود در خارج از درمان آموزش دهند. با این وجود ، دخالت والدین در فرایند درمان نیز جنبه های تاریک خود را دارد.
این امکان وجود دارد که والدین در نقش خود به عنوان درمانگر احساس غرق شدن کنند و مشاهده کنند که رابطه با کودک می تواند تغییر کند. کودک متوجه می شود که رفتار والدین در نقش درمانگر متفاوت از نقش والدین است. کودک گاهی نمی تواند با این تفاوت کنار بیاید و در نتیجه والدین را در هر دو نقش طرد می کند.
به ویژه در زمینه اختلالات روانپزشکی مشارکت والدین در جلسات درمانی دشوار است. به طور خلاصه ، نمی توان تعمیم داد که آیا والدین می توانند به صورت اضافی به آنها کمک کنند. این مورد همیشه باید به صورت جداگانه با درمانگر مورد بحث قرار گیرد.
