آکسون

مترادف

سایندر محوری ، عصب

اطلاعات عمومی

اصطلاح آکسون برای توصیف گسترش لوله ای a استفاده می شود سلول عصبی که باعث انتقال تکانه هایی می شود که از بدن سلول عصبی به دورترین قسمت رسیده اند. درون آکسون یک مایعات وجود دارد ، آکسوپلاسم ، که مربوط به محتوای سلول (سیتوپلاسم) سلولهای دیگر است. در اینجا اندامک های سلول مانند میتوکندری یا وزیکول ، ریبوزومها در اینجا به طور کلاسیک یافت نمی شوند.

غشای اطراف آکسون آکسولم و به ساختار متشکل از این دو جز components فیبر عصبی گفته می شود. اکثر سلول ها فقط یک آکسون دارند ، اما موارد استثنایی با چندین آکسون و حتی سلول هایی که اصلاً آکسون ندارند (مانند سلول های آماکرین شبکیه) وجود دارد. بسته به سلول عصبی، طول یک آکسون می تواند از کمتر از یک میلی متر تا بیشتر از یک متر باشد (به عنوان مثال ، آنهایی که متفاوت است) اعصاب که از نخاع به عضلات پا) قطر آکسون معمولاً در حدود 0.05/20 تا XNUMX میکرومتر است.

ساختار

آکسون منشا خود را مستقیماً زیر سلول عصبی بدن (سوما) تپه ای به اصطلاح آکسون وجود دارد که همیشه کشف می شود. به دنبال این قطعه اولیه ، قطعه اصلی ایجاد می شود که یا در معرض غلاف های مدولار یا میلین قرار دارد (به زیر مراجعه کنید).

به طور معمول ، آکسون ها منشعب نیستند ، اما در برخی موارد شاخه هایی نیز وجود دارد که به آنها وثیقه گفته می شود. در انتهای آکسون به طور معمول یک شاخه درخت مانند وجود دارد. این امر باعث ایجاد انبوهی از الحاقات دکمه مانند (telodendrons) می شود که یا در تماس مستقیم با سلول عصبی دیگری هستند یا به عضله یا سلول غده ای متصل هستند که یک تکانه الکتریکی را به آنها منتقل می کنند.

آموزش و بازآفرینی

در انسان ، رشد آکسون ها از همان زمان جنینی شروع می شود. فاکتور رشد NGF ، که توسط ساختارهای هدف آینده آکسون تولید می شود ، برای رشد مناسب ضروری است. مخروط رشد این سیگنال شیمیایی را دریافت می کند ، در نتیجه آکسون در جهت مناسب گسترش می یابد.

اگر آکسون نتواند به ساختار هدف خود برسد ، در نهایت با مرگ برنامه ریزی شده سلول (آپوپتوز) از بین می رود. اگر آکسون قطع شود ، بر خلاف این مرحله رشد اولیه ، هیچ تولید مجدد در CNS بالغ امکان پذیر نیست. در PNS (محیطی) سیستم عصبی) ، با این حال ، بازسازی تا حدودی امکان پذیر است ، بسته به نوع آسیب ، که به موجب آن آکسون تازه تشکیل شده با حداکثر سرعت حدود 2 تا 3 میلی متر در روز رشد می کند. بنابراین این روند ممکن است مدتی طول بکشد. با این حال ، گاهی اوقات ، به ویژه در مورد آسیب گسترده آکسون ، بهبودی در اینجا نیز امکان پذیر نیست.

طبقه بندی

آکسون ها را می توان با توجه به عوامل مختلف طبقه بندی کرد. اولاً ، بین موارد زیر تمایز قایل می شود: یک لایه میلین از سلولهای خاصی تشکیل شده است که عملاً به دور آکسون می پیچند و به جداسازی آن کمک می کنند ، در نتیجه تحریک سریعتر امکان پذیر می شود. با این حال ، این میلین سازی در تمام رشته های عصبی یافت نمی شود ، بلکه عمدتا در آنهایی که به سرعت هدایت بالا نیاز دارند وجود دارد.

در مرکز سیستم عصبی (CNS ، یعنی مغز و نخاع) ، سلولهای تشکیل دهنده میلین یا غلاف میلین الیگودندروسیت نامیده می شوند ، در حالی که در محیط سیستم عصبی (PNS) به آنها سلولهای شوان گفته می شود. روش دیگر برای طبقه بندی آکسون ها یا رشته های عصبی سرعت هدایت آنهاست. بسته به اینکه فیبرهای عصبی اطلاعات را از CNS یا به CNS منتقل می کنند ، بین فیبرهای آوران و آوران تمایز قائل می شود.

علاوه بر این ، در مورد اینکه آیا رشته های عصبی متعلق به سیستم عصبی هوشیار ، سوماتیک یا ناخودآگاه ، سیستم عصبی احشایی هستند و آیا آنها مسئول حرکت (حرکتی) یا احساس (حساس) هستند ، تمایز ایجاد می شود. - میلین شده توسط

• آکسون های غیر میلین شده. - الیاف C با سرعت خط کمتر از 2 متر در ثانیه تا
• آ؟ الیافی که سرعت آن تا 120 متر بر ثانیه می رسد.