نحوه عملکرد آرگاتروبن
آرگاتروبان با مهار آنزیم درگیر، ترومبین، با لخته شدن خون تداخل می کند - بنابراین ماده فعال یک مهار کننده مستقیم ترومبین است.
ترومبین معمولاً توسط آنزیم هایی فعال می شود که خود در اثر آسیب عروقی یا اجسام خارجی در جریان خون فعال شده اند. سپس فیبرینوژن در محل آسیب دیده را به فیبرین تبدیل می کند - "چسب" که لخته خون حاصل را به هم نگه می دارد.
با مهار ترومبین، آرگاتروبان در این فرآیند اختلال ایجاد می کند. با این حال، فقط در بیمارانی استفاده می شود که قبلاً ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین (HIT) نوع II شناخته می شود. این نوعی از کمبود پلاکت است که می تواند به عنوان یک عارضه جانبی خطرناک درمان با هپارین ضد انعقاد ایجاد شود.
لخته شدن خون در افراد مبتلا مهار نمی شود، اما به طور متناقضی افزایش می یابد. بنابراین این بیماران نباید تحت هیچ شرایطی دیگر هپارین دریافت کنند، زیرا در غیر این صورت لخته های خونی متعددی در جریان خون ایجاد می شود و رگ ها را مسدود می کند. در عوض، Argatroban برای حفظ ضد انعقاد استفاده می شود.
جذب، تخریب و دفع
چه زمانی از Argatroban استفاده می شود؟
آرگاتروبان در بیماران بزرگسال مبتلا به ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین (HIT) در صورت نیاز به درمان ضد انعقاد استفاده می شود.
مدت درمان نباید بیش از دو هفته باشد. در موارد فردی، درمان ممکن است برای مدت طولانی تری تحت نظارت پزشکی انجام شود.
نحوه استفاده از آرگاتروبان
داروی ضد انعقاد آرگاتروبان فقط به صورت کنسانتره برای تهیه محلول انفوزیون در بازار موجود است. این کنسانتره توسط پزشک رقیق شده و سپس توسط انفوزیون یا پمپ سرنگ تجویز می شود. مقدار ماده موثره تجویز شده به وزن و وضعیت سلامتی بیمار بستگی دارد.
در طول درمان، مقادیر انعقاد باید به دقت کنترل شود.
عوارض جانبی آرگاتروبان چیست؟
از هر XNUMX تا XNUMX نفری که تحت درمان با آرگاتروبان قرار می گیرند، یک نفر با عوارض جانبی به شکل کم خونی، خونریزی، لخته شدن خون در وریدهای عمقی، حالت تهوع و پورپورا (بسیاری از خونریزی های زیر پوستی به اندازه سر سوزن) مواجه می شود.
علاوه بر این، گاهی اوقات عوارض جانبی از جمله عفونت، از دست دادن اشتها، کاهش سطح سدیم و قند خون، سردرد، سرگیجه، اختلال در بینایی و گفتار، بی حسی، فشار خون بالا یا پایین، تپش قلب و سایر مشکلات قلبی ایجاد می شود.
هنگام استفاده از آرگاتروبن چه نکاتی را باید در نظر گرفت؟
موارد منع مصرف
Argatroban نباید در موارد زیر استفاده شود:
- حساسیت به ماده فعال یا هر یک از اجزای دیگر دارو
- خونریزی کنترل نشده
- نارسایی شدید کبدی
تداخلات دارویی
اگر آرگاتروبان همزمان با سایر داروهای ضد انعقاد (مانند ASA/استیل سالیسیلیک اسید، کلوپیدوگرل، فن پروکومون، وارفارین، دابیگاتران) تجویز شود، ممکن است خطر خونریزی افزایش یابد. این همچنین در مورد استفاده از ASA به عنوان یک مسکن، ایبوپروفن و دیکلوفناک (مسکن های دیگر) صدق می کند.
آماده سازی تزریقی حاوی ماده فعال آرگاتروبان حاوی اتانول (الکل قابل شرب) برای بهبود حلالیت است. بنابراین، آنها خطر سلامتی احتمالی برای بیماران کبدی، الکلی ها، بیماران صرعی و بیماران مبتلا به بیماری های مغزی خاص دارند. همچنین، تداخلات با مترونیدازول (آنتی بیوتیک) و دی سولفیرام (داروی وابستگی به الکل) را نمی توان رد کرد.
محدودیت سنی
اطلاعات مربوط به استفاده از آرگاتروبان در کودکان و نوجوانان زیر 18 سال محدود است. هیچ توصیه ای در مورد دوز نمی توان ارائه داد.
بارداری و شیردهی
مشخص نیست که آیا آرگاتروبان به شیر مادر منتقل می شود یا خیر. مطالعات حیوانی در جوندگان با آرگاتروبان نشاندار شده رادیویی تجمع در شیر مادر را نشان داد. به دلایل ایمنی، استفاده در مادران شیرده توصیه نمی شود. در صورت لزوم، شیردهی باید در طول دوره درمان قطع شود.
نحوه تهیه داروهای حاوی آرگاتروبان
Argatroban فقط با نسخه در آلمان، اتریش و سوئیس در دسترس است، اما با نسخه تجویز نمی شود زیرا باید در یک محیط بستری و تحت نظارت پزشک استفاده شود.
آرگاتروبان از چه زمانی شناخته شده است؟
داروی ضد انعقاد Argatroban اولین بار در سال 1990 در ژاپن تایید شد. ده سال بعد، این دارو در ایالات متحده برای درمان لخته شدن خون در بیماران مبتلا به HIT تاییدیه دریافت کرد.
در سال 2002، تاییدیه به بیمارانی که قبلا HIT داشتند یا در معرض خطر ابتلا به آن بودند، تمدید شد. اولین محصول موجود در آلمان و اتریش با ماده موثره آرگاتروبان در سال 2010 تایید شد و در سال 2014 در سوئیس تایید شد.
