هدف درمانی
درد بهبود و در نتیجه بهبود تحرک.
توصیه های درمانی
- بی دردی (درد امداد) طبق طرح مرحله بندی WHO.
- مسکن غیر افیونی (پاراستامول، نماینده خط اول).
- مسکن افیونی با قدرت کم (به عنوان مثال ، ترامادول) + ضد درد غیر افیونی.
- مسکن افیونی با قدرت بالا (به عنوان مثال ، مورفین) + ضد درد غیر افیونی.
- در صورت لزوم ، ضد التهاب داروهای / داروهایی که فرآیندهای التهابی را مهار می کنند (داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی ، NSAID ها) ، به عنوان مثال ایبوپروفن.
- در صورت لزوم ، گلوکوکورتیکوئیدها. اثر تزریق داخل مفصلی ("به داخل حفره مفصل") تضمین نشده است ، اما در صورت التهاب قابل کنترل نیست
- همچنین به بخش «بیشتر درمان".
ضد درد
مسکن ها هستند درد تسکین دهنده ها چندین زیر گروه مختلف وجود دارد ، مانند NSAIDs (ضد التهاب غیر استروئیدی) داروهای) به كدام ایبوپروفن و ASA (استیل سالیسیلیک اسید) متعلق است ، وگرنه گروه اطراف مسکن های غیر اسیدی پاراستامول و متامیزول. همه آنها به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرند. بسیاری از آماده سازی ها در این گروه ها خطر زخم معده را دارند (معده زخم) با استفاده طولانی مدت
گلوکوکورتیکوئیدها
فیزیولوژیک - در بدن یافت می شود - گلوكوكورتيكوئيدها کورتیزول و کورتیزون در قشر آدرنال تولید می شوند. علاوه بر این ، داروها نیز تولید می شوند گلوكوكورتيكوئيدها مانند پردنیزون or پردنیزولون. جلوه های اصلی زیر برای همه مشابه است گلوكوكورتيكوئيدها.
- افزایش متابولیسم برای تأمین انرژی.
- سرکوب سیستم ایمنی - سرکوب سیستم دفاعی بدن.
- ضد آلرژی
- ضد التهاب - ضد التهاب
- ضد تکثیر - مهار رشد
گلوکوکورتیکوئیدها به دلیل وجود عوارض جانبی زیاد و شدید ، شهرت بدی دارند. با این حال ، این عوارض جانبی مانند پوکی استخوان, ترومبوز تمایل (تشکیل blupfröpfen در رگها) ، افزایش وزن ، فشار خون (فشار خون بالا) و موارد دیگر فقط با درمان طولانی مدت اتفاق می افتد.
