داروهای رماتیسم

روماتیسم: دارو به صورت جداگانه انتخاب می شود

بسته به تصویر بالینی، می توان داروهای مختلفی را برای روماتیسم در نظر گرفت. هنگام انتخاب، پزشک، از جمله موارد دیگر، مرحله بیماری و همچنین عوامل فردی مانند بیماری های همراه یا بارداری را در نظر می گیرد.

داروهای روماتیسمی: گروه‌های فعال

اساساً گروه‌های مواد فعال زیر به عنوان داروهای روماتیسم در دسترس هستند:

داروهای ضد درد
آماده سازی گلوکوکورتیکوئید ("کورتیزون")
داروهای پایه (DMARD)

تجویز پزشک اغلب برای داروهای روماتیسمی مورد نیاز است. با این حال، مسکن های رایج مانند ایبوپروفن، دیکلوفناک یا پاراستامول بدون نسخه در دسترس هستند - اما گاهی اوقات با محدودیت. برای مثال، دیکلوفناک در صورت استفاده داخلی بیش از دوز معین نیاز به نسخه دارد. در دوزهای پایین تر و برای استفاده خارجی، آماده سازی دیکلوفناک به صورت رایگان در دسترس است.

داروهای ضد درد

علامت اصلی بیماری های روماتیسمی درد است. به همین دلیل است که مسکن بخش مهمی از درمان روماتیسم است. پزشکان بین داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) و مسکن های خالص (مسکن ها) تمایز قائل می شوند.

پزشک معالج داروی مسکن مناسب را در دوز مناسب برای هر بیمار انتخاب می کند. در صورت لزوم دو یا چند دارو را نیز تجویز می کند.

داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs)

این به ویژه در بیماری های روماتیسمی التهابی مانند آرتریت روماتوئید، اسپوندیلیت آنکیلوزان یا آرتریت پسوریاتیک مفید است. اما NSAID ها را می توان برای سایر بیماری های روماتیسمی مانند حمله حاد نقرس نیز مصرف کرد - نقرس نیز از گروه روماتیسمی یا به طور دقیق تر به بیماری های متابولیک مرتبط با شکایات روماتیسمی تعلق دارد.

دو گروه از NSAID ها وجود دارد:

مهارکننده های انتخابی COX-2 (کوکسیب): توسعه بیشتر NSAID های کلاسیک. مورد تایید آلمان etoricoxib، celecoxib و parecoxib هستند.

از همه NSAIDها، دیکلوفناک، ایبوپروفن و ناپروکسن بیشترین استفاده را در درمان روماتیسم دارند.

اثرات جانبی

سایر عوارض جانبی احتمالی NSAID ها عبارتند از: اختلال عملکرد کلیه (نارسایی حاد کلیه، کلیه ضد درد)، مشکلات قلبی عروقی (مانند افزایش فشار خون، حمله قلبی، سکته مغزی؛ نه ASA یا ناپروکسن؛ از سوی دیگر، دیکلوفناک منع مصرف دارد) و آب. احتباس در بافت ها (ادم).

مسکن های خالص (مسکن)

با این حال، مسکن‌های خالص نیز می‌توانند تحت شرایط خاصی در بیماری‌های روماتیسمی التهابی مفید باشند - برای مثال، در موارد منع مصرف NSAID و اگر درمان با داروهای اصلی به تنهایی نتواند به اندازه کافی درد روماتیسمی را تسکین دهد. پزشکان همچنین برای بیمارانی که نمی توانند NSAID ها را تحمل کنند، مسکن تجویز می کنند.

مسکن ها به تنهایی به دو گروه اصلی تقسیم می شوند:

مسکن های اپیوئیدی: آنها احساس درد را مستقیماً در سیستم عصبی مرکزی (مغز و نخاع) مهار می کنند. مواد افیونی با قدرت کم مانند ترامادول، تیلیدین (/نالوکسون) و کدئین، و مواد افیونی با قدرت بالا، قوی ترین مسکن ها وجود دارد. نمایندگان شناخته شده عبارتند از فنتانیل، مورفین و اکسی کدون.

اثرات جانبی

مسکن‌های افیونی می‌توانند باعث خستگی، حالت تهوع، استفراغ، یبوست و احتباس ادرار از جمله علائم دیگر شوند. مواد افیونی همچنین تنفس را خفه می کنند و باعث خواب آلودگی می شوند که در صورت مصرف بیش از حد ممکن است تهدید کننده زندگی باشد. در اصل، آنها همچنین می توانند اعتیادآور باشند. با این حال، اگر آنها تحت نظارت پزشکی و به عنوان یک آماده سازی یا چسب رهش پایدار (آهسته آزاد شدن ماده فعال) استفاده شوند، خطر وابستگی روانی بسیار کم است.

کورتیزون

آماده سازی کورتیزون از عملکرد هورمون کورتیزول خود بدن (کورتیزول یا هیدروکورتیزون) و کورتیزون پیش ساز آن (کورتیزون) تقلید می کند. به این ترتیب، از جمله موارد دیگر، می توانند التهاب را مهار کنند (به شدت از NSAID ها). آنها همچنین اثر مهاری بر روی سیستم ایمنی دارند (اثر سرکوب کننده سیستم ایمنی)، که در برابر واکنش های ایمنی بیش از حد کمک می کند.

اثرات جانبی

هنگامی که کورتیزون برای مدت کوتاهی مصرف می شود، اغلب سرگیجه، عصبی بودن، سردرد و/یا سرخوشی رخ می دهد. به ندرت، تغییرات ذهنی همراه با توهم، هذیان یا اضطراب رخ می دهد.

بیشتر عوارض جانبی تنها زمانی رخ می دهد که کورتیزون را برای مدت طولانی و در دوزهای بالا مصرف کنید.

حتما از محافظ معده استفاده کنید، به خصوص اگر NSAID ها را با داروهای کورتیزون ترکیب کنید! در این مورد با پزشک خود صحبت کنید!

داروهای پایه (DMARD)

به طور خاص، شروع زودهنگام درمان با داروهای روماتیسم DMARD می تواند به طور پایدار پیش آگهی را بهبود بخشد.

پزشکان بین سه گروه از DMARD ها تمایز قائل می شوند:

داروهای پایه کلاسیک: DMARDهای مصنوعی معمولی یا به اختصار csDMARDs
بیولوژیک: DMARDهای بیوتکنولوژیکی تولید شده، به طور خلاصه: bDMARDs
داروهای پایه مصنوعی هدفمند: "DMARDs مصنوعی هدفمند"، به طور خلاصه: tsDMARDs

داروهای پایه کلاسیک (csDMARDs)

این گروه شامل داروهای روماتیسمی با حالت های مختلف اثر می باشد. برخی از آنها در ابتدا برای درمان بیماری های دیگر ساخته شدند و بعداً به درمان روماتیسم راه یافتند. با این حال، تمام داروهای پایه کلاسیک بلافاصله تأثیر نمی گذارند، بلکه فقط پس از چند هفته یا چند ماه.

مصرف اسید فولیک یک تا دو روز پس از متوترکسات عوارض جانبی را کاهش می دهد.

سایر داروهای پایه کلاسیک برای روماتیسم عبارتند از:

Leflunomide (جایگزین مکرر MTX در صورت عدم تحمل یا عدم مصرف آن به دلیل موارد منع مصرف).
سولفاسالازین (همچنین به بیماری های التهابی مزمن روده مانند بیماری کرون کمک می کند)
کلروکین یا هیدروکسی کلروکین (در واقع داروهای ضد مالاریا)
سیکلوسپورین (برای سرکوب سیستم ایمنی پس از پیوند اعضا و در بیماری های خودایمنی تجویز می شود).

در گذشته از فرآورده های طلا به عنوان DMARD نیز استفاده می شد. به دلیل عوارض جانبی قوی، امروزه تا حد زیادی از آنها صرف نظر می شود.

اطلاعات بیشتر در مورد داروهای مربوطه، به عنوان مثال عوارض جانبی، را می توان در مقالات دارویی مربوطه یافت.

بیولوژیک (bDMARDs)

مهارکننده های TNF-alpha: اینها فاکتور نکروز تومور پیام رسان التهابی آلفا را مسدود می کنند. این گروه از مواد فعال شامل آدالیموماب، اتانرسپت و اینفلیکسیماب است.
مسدود کننده های اینترلوکین: این داروها اثر اینترلوکین های مختلف را مهار می کنند. اینها مواد پیام رسان تولید شده توسط گلبول های سفید خون (لکوسیت ها) برای تنظیم واکنش های ایمنی هستند. نمونه هایی از مهارکننده های اینترلوکین شامل توسیلیزوماب و آناکینرا هستند.

داروهای بیولوژیک به عنوان داروهای روماتیسم بسیار مؤثر هستند: داروهایی که به صورت تزریقی یا تزریقی تجویز می شوند سریعتر از داروهای پایه کلاسیک (csDMARDs) عمل می کنند و به طور مؤثر پیشرفت بیماری را کاهش می دهند. با این حال، آنها بسیار گران هستند.

بیوسیملارهای روماتیسمی

با این حال، آنها یکسان نیستند، اما کمی با ساختار اصلی متفاوت هستند - برخلاف به اصطلاح ژنریک (تولید در کشت سلولی زنده هرگز نمی تواند به طور یکسان کپی شود). مانند نمونه های اصلی، بیوسیمیلارها به صورت تزریقی یا تزریقی تجویز می شوند. بیوسیملارهای موجود شامل اتانرسپت، اینفلیکسیماب و ریتوکسیماب هستند.

اثرات جانبی

بیولوژیک ها و بیوسیملارها می توانند بیماران را مستعد ابتلا به عفونت ها (از جمله عفونت های "خفته") مانند سل کنند، زیرا سیستم ایمنی را تضعیف می کنند. به همین دلیل، پزشکان معمولاً این داروهای روماتیسم را تنها زمانی تجویز می‌کنند که، برای مثال، درمان با داروهای پایه کلاسیک - از جمله متوترکسات - به اندازه کافی جواب نداده باشد (یکی دیگر از دلایل آن هزینه بالای داروهای بیوتکنولوژی است).

داروهای پایه مصنوعی هدفمند (tsDMARDs)

DMARDهای مصنوعی هدفمند از جدیدترین داروها برای بیماری های روماتیسمی با زمینه التهابی هستند. آنها به طور خاص یک مسیر سیگنالینگ را در سلول ها که باعث افزایش التهاب می شود، قطع می کنند. در حال حاضر تایید شده در آلمان عبارتند از:

Apremilast مهارکننده PDE-4: این ماده فعال آنزیم فسفودی استراز-4 را مهار می کند و برای درمان آرتریت پسوریاتیک تایید شده است.

اثرات جانبی

توفاسیتینیب ممکن است باعث مواردی مانند سردرد، عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی، فشار خون بالا، اسهال و حالت تهوع شود. با باریسیتینیب، شایع ترین عوارض جانبی شامل افزایش کلسترول، عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی و مجاری ادراری و حالت تهوع است. آپاداسیتینیب عمدتاً باعث عفونت دستگاه تنفسی فوقانی، حالت تهوع و سرفه می شود.

داروهای روماتیسمی که سیستم ایمنی را سرکوب می کنند (سرکوب کننده های ایمنی) شما را مستعد ابتلا به عفونت ها می کنند. بنابراین به وضعیت واکسیناسیون خود توجه کنید که معمولاً توسط پزشک معالج نیز بررسی می شود.

داروهای دیگر برای روماتیسم

برای بیماری های روماتیسمی فردی، داروهای دیگری نیز ممکن است در نظر گرفته شود - علاوه بر یا به عنوان جایگزینی برای داروهای ذکر شده در بالا. چند نمونه:

نقرس

حمله حاد نقرس ترجیحاً با داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) درمان می شود. در صورت لزوم، پزشک کورتیزون را نیز تجویز می کند - به عنوان مثال به صورت قرص یا به صورت تزریق مستقیماً در مفصل آسیب دیده.

پوکی استخوان

کلسیم و ویتامین D تنها زمانی می توانند به درستی کار کنند که فرد مبتلا به اندازه کافی ورزش کند.

اگر بیمار در معرض خطر بالای شکستگی استخوان باشد، می توان داروهای مخصوص پوکی استخوان را نیز در نظر گرفت. اینها می توانند از دست دادن استخوان را کاهش دهند (به عنوان مثال، بیس فسفونات ها، دنوزوماب) یا باعث تقویت استخوان سازی (تری پاراتید) شوند.

فیبرومیالژیا

برخی از بیماران فیبرومیالژیا از داروهای ضد تشنج (ضد صرع) مانند پره گابالین نیز سود می برند.

داروهای گیاهی روماتیسم

ریشه پنجه شیطان آفریقایی: به گفته کمیته اروپایی محصولات دارویی گیاهی، این یک درمان سنتی برای دردهای خفیف مفاصل در نظر گرفته می شود. بنابراین، از آن برای حمایت، به عنوان مثال، در استئوآرتریت و آرتریت روماتوئید، و بیشتر به عنوان یک آماده سازی کامل (مانند کپسول، قرص، پماد، مومیایی کردن) استفاده می شود. چای ریشه پنجه شیطان عمدتاً برای ناراحتی های خفیف گوارشی توصیه می شود.
پوست درخت بید: اثر ضد التهابی و تسکین درد آن بر اساس ترکیبات اسید سالیسیلیک موجود در آن است (نقطه شروع اسید استیل سالیسیلیک ضد التهاب و مسکن). از این گیاه دارویی به صورت کپسول یا چای، به عنوان مثال برای آرتروز و آرتریت روماتوئید استفاده می شود.
توس: آماده سازی برگ توس (به عنوان مثال آب میوه تازه گیاه، قطره، کپسول، چای) می تواند برای حمایت از درمان آرتریت روماتوئید و نقرس استفاده شود.
آرنیکا: گیاه دارویی فقط مصرف خارجی دارد! به عنوان مثال، درد روماتیسمی عضلات و مفاصل با کرم، پماد یا ژل آرنیکا درمان می شود. تنتور آرنیکا نیز موجود است که می توان از آن به صورت رقیق برای کمپرس استفاده کرد.
فلفل کاین: به صورت خارجی (مثلاً به عنوان پماد یا پچ ماده فعال) استفاده می شود، مواد تند موجود در آن باعث تحریک درد و گرما روی پوست می شود که در نهایت منجر به تسکین طولانی مدت درد می شود - به عنوان مثال در آرتروز و آرتریت روماتوئید.

سه رکن گیاه درمانی برای روماتیسم

اغلب استفاده از داروهای گیاهی برای شکایات روماتیسمی بر سه پایه استوار است:

تحریک متابولیسم و سم زدایی: با کمک گیاهان دارویی مانند توس، گزنه، میله طلایی یا قاصدک، دفع از طریق کلیه ها تحریک می شود. قاصدک نیز مانند بومادران و خار مریم، جریان صفرا را تحریک می کند. دفع از طریق روده و پوست می تواند به عنوان مثال با سیر وحشی، سیر، سنجد و لیموترش افزایش یابد.
استفاده خارجی از داروهای گیاهی روماتیسم: پمادها، مالش ها، ضمادها و شرکت ها می توانند به صورت موضعی و سریع درد و التهاب را تسکین دهند و متابولیسم را تحریک کنند، بسته به گیاه دارویی مورد استفاده. برای این منظور، به عنوان مثال، آرنیکا، کامفری، فلفل قرمز و خردل مناسب هستند.

فیتوتراپی نمی تواند جایگزین درمان روماتیسم پزشکی ارتدوکس کلاسیک شود.