بیماری های تاندون خلفی تیبیالیس
تاندون عضله پشتی تیبیالیس در صورت تحریک شدید یا پارگی یا پارگی در اثر استرس شدید و ناگهانی ، می تواند ملتهب شود. درد in تاندون ها معمولاً زمانی اتفاق می افتد که تاندون تحت فشار باشد. با این حال، درد فقط یک علامت آسیب دیگر است و نه خود بیماری.
La درد می تواند در نتیجه آسیب تروماتیک باشد ، یعنی پارگی یا کشیدگی هنگام خم شدن تاندون ، یا همچنین می تواند ناشی از التهاب تاندون یا غلاف تاندون. افراد مبتلا می توانند ابتدا با استراحت و کاهش درد ، درد را کاهش دهند داروهای ضد درد. اگر درد برای مدت طولانی تری ادامه یابد ، باید با پزشک مشورت شود.
تاندون عضله تیبیالیس خلفی از چندین مورد عبور می کند مفاصل و باید در برابر استرس شدید مقاومت کند. تحریک تاندون با هر مرحله انجام می شود. به خصوص با افزایش فشار ، مانند ورزشکاران قابل رقابت ، این تحریک می تواند منجر به التهاب تاندون شود.
اگر فشار بیش از حد زیاد باشد غلاف های تاندون نیز ممکن است ملتهب شده و بهم بچسبند. در هر دو مورد ، افراد مبتلا درد شدیدی دارند که با فشار بر روی تاندون شدت می یابد ، به عنوان مثال هنگامی که در حال اجرا. فراوانی التهاب تاندون با افزایش سن از زمان افزایش می یابد تاندون ها می تواند تحت تأثیر یک تغییر دژنراتیو (دژنراتیو) قرار گیرد.
التهاب تاندون ها یا غلاف تاندون می تواند به ساختارهای اطراف گسترش یابد. در بیشتر موارد یک درمان محافظه کارانه کافی است. با برخی تمرینات فیزیوتراپی تاندون بی حرکت شده و به عملکرد طبیعی باز می گردد.
در این مدت باید از تاندون آسیب دیده در امان ماند. مسکن ها و داروهای ضد التهاب نیز استفاده می شود. اگر درد شدید برای مدت طولانی تری ادامه یابد ، ممکن است برداشتن تاندون آسیب دیده از طریق جراحی در نظر گرفته شود.
در این حالت ، تاندون قطعه قطعه برداشته می شود و کنده دوباره به هم بخیه می شود. یک تاندون در معرض فشار شدید مکانیکی قرار دارد. به طور معمول ، تاندون ها دقیقاً به همین منظور ساخته می شوند و می توانند نیروهای زیادی را تحمل کنند ، اما یک بار ناگهانی و شدید باعث پارگی تاندون می شود. با افزایش سن ، کشش تاندون ها نیز کاهش می یابد و احتمال پارگی آن افزایش می یابد.
A تاندون پاره شده برای فرد مبتلا بسیار دردناک است و منجر به از دست دادن کامل عملکرد عضله آسیب دیده می شود. در بعضی موارد ، درمان محافظه کارانه کافی است ، در حالی که در صورت قطع کامل ، جراحی اغلب برای اتصال مجدد تاندون لازم است. سندرم خلفی تیبیالیس یک بیماری پیشرونده تاندون عضله تیبیالیس خلفی است.
این امر همیشه به دلیل تغییر دژنراتیو (تحلیل برنده) تاندون ایجاد می شود و در سنین بالاتر بیشتر اتفاق می افتد. زنان سه برابر بیشتر از مردان مبتلا می شوند. انحطاط فزاینده به تدریج منجر به محدودیت های عملکردی می شود.
مبتلایان به سختی می توانند پای خود را به سمت داخل حرکت داده و کف پا را بیشتر و بیشتر خم کنند. از آنجا که تاندون عضله تیبیالیس خلفی نیز قوس پا را تثبیت می کند ، روند بعدی بیماری منجر به ایجاد یک کف پا صاف مایل به بیرون و آسیب مفصلی مربوط به آن می شود ، زیرا حرکت پیاده روی دیگر نمی تواند به اندازه کافی بالش شود. اولین رویکرد درمانی معمولاً محافظه کارانه است.
مبتلایان باید از پا مراقبت کرده و فیزیوتراپی کنند. کفی کفش نیز به عنوان پشتیبان توصیه می شود. از داروهای ضد درد و ضد التهاب نیز می توان استفاده کرد.
برای دوره های شدیدتر بیماری ، ممکن است درمان جراحی در نظر گرفته شود. بافت ملتهب یا مرده برداشته شده و تاندون با تاندون های سالم بازسازی می شود. در بعضی از بیماران ، استخوان نیز باید درمان شود.
تمام مقالات این مجموعه:
