کتاب "عطر" پاتریک سوسکیند ، داستان ژان باتیست گرنوی را روایت می کند ، در فقیرترین شرایط در 17 ژوئیه 1738 در پاریس متولد شد. از همان ابتدا ، او به این عیب مبتلا است که هیچ بوی بدی از بدن خود ندارد - نقصی که او را از مردم جدا می کند و او را به یک فرد خارجی تبدیل می کند. تا 25 سالگی است که فقدان خود را تشخیص می دهد بو در نتیجه یک سکانس رویایی ، که یک افراط است شوک تجربه برای او. خیلی چیزهای داستانی کتاب است. واقعیت این است که هر شخص بوی ذاتی خاصی دارد ، اما خودش آن را درک نمی کند.
چرا بوی خود را درک نمی کنیم؟
بوها از طریق عمل می کنند بینی مستقیماً وارد مغز: از طریق سلولهای بویایی موجود در بینی، اطلاعات به مراکز قدیمی مغز ما منتقل می شود. اتفاقاً ، بینی تنها اندام حسی است که تکانه های خود را مستقیماً به داخل بدن هدایت می کند مغز بدون اینکه هیچ سلول عصبی دیگری دخالت کند. بنابراین ، این اطلاعات دور می زند مغز و از ادراک آگاهانه انسان فرار می کند.
از آنجا که ما به طور مداوم در همه جا با رایحه ها و بوها روبرو می شویم ، مغز باید از خود در برابر اضافه اطلاعات محافظت کند - سیستم عصبی بنابراین نادیده می گیرد بو از بدن خودش فقط وقتی تغییر شدیدی در بوی بدن ایجاد شود ، مانند تعریق زیاد آیا بعد از ورزش یا رعایت نکردن بهداشت شخصی ، آیا بوی ذاتی را درک می کنیم ، زیرا پس از آن به صورت نمایشی تا بینی ما بالا می رود.
À پیشنهاد
در مقابل حس بو از حیواناتی مانند سگ یا گربه درنده ، حس بویایی انسان نسبتاً توسعه نیافته است. با این حال ، ما انسانها هنوز می توانیم حدود 10,000 هزار رایحه مختلف را از هم تشخیص دهیم.
