کیسه صفرا: آناتومی، عملکردها

صفرا چیست؟

صفرا مایعی زرد تا سبز تیره است که از حدود 80 درصد آب تشکیل شده است. حدود 20 درصد باقیمانده عمدتاً از اسیدهای صفراوی و همچنین از مواد دیگری مانند فسفولیپیدها (مانند لسیتین)، آنزیم ها، کلسترول، هورمون ها، الکترولیت ها، گلیکوپروتئین ها (پروتئین هایی با محتوای کربوهیدرات) و مواد زائد تشکیل شده است. همچنین حاوی محصولات تجزیه متابولیک مانند بیلی روبین است که در هنگام تجزیه گلبول های قرمز تولید می شود و مسئول رنگ ترشحات است.

عملکرد صفرا چیست؟

اسیدهای صفراوی آنزیم های تقسیم کننده چربی و پروتئین را از پانکراس و روده کوچک فعال می کنند. آنها چربی هایی را که با غذا خورده شده اند امولسیون می کنند تا بتوانند توسط آنزیم های تجزیه کننده چربی تجزیه شوند. با محصولات تجزیه شده (اسیدهای چرب آزاد، مونوگلیسریدها)، اسیدهای صفراوی به اصطلاح میسل (مجموعه های کروی) را تشکیل می دهند و بنابراین جذب آنها را ممکن می کنند، اما خود در روده باقی می مانند و می توانند "به کار خود ادامه دهند".

در بخش‌های پایینی روده کوچک، بیشتر اسیدهای صفراوی جذب شده و از طریق ورید باب (گردش کبدی) به کبد بازگردانده می‌شوند - بنابراین تا حد معینی بازیافت می‌شوند و فقط باید دائماً در مقادیر کم تولید شوند.

صفرا در کجا تولید می شود؟

صفرا در سلول های کبد (حدود 0.5 تا 1 لیتر در روز) به صورت یک ترشح رقیق تولید می شود. این به عنوان صفرای کبد شناخته می شود. در شکاف های لوله ای بین سلول ها، به اصطلاح مویرگ ها یا لوله های صفراوی ترشح می شود. لوله های کوچک با هم ترکیب می شوند و لوله های بزرگتری را تشکیل می دهند و در نهایت به مجرای مشترک کبدی منتهی می شوند. این به دو شاخه تقسیم می شود: یکی به عنوان مجرای صفراوی مشترک به کیسه صفرا باز می شود. دیگری به عنوان مجرای صفراوی بزرگ به دوازدهه، بالاترین بخش روده کوچک منتهی می شود.

صفرا چه مشکلاتی می تواند ایجاد کند؟

قولنج صفراوی یا انسداد شدید روده می تواند منجر به استفراغ صفرا (کلمزیس) شود.

اگر صفرا حاوی مقادیر بیش از حد کلسترول یا بیلی روبین باشد، اینها می توانند رسوب کرده و «سنگ» (سنگ های کلسترولی، سنگ های رنگدانه) را تشکیل دهند. چنین کللیتیازیس می تواند منجر به عوارض بیشتر مانند زردی (ایکتروس) یا التهاب شود.