در اصل ، اختلال روانی از اسکیزوفرنیا قابل درمان در نظر گرفته می شود. با این حال ، از آنجا که علل دقیق این اختلال هنوز درک نشده است ، نمی توان در مورد درمان علتی صحبت کرد اسکیزوفرنیا. بیمارانی که مدت زمان مشخصی علائمی نداشته باشند ، درمان شده محسوب می شوند.
حدود 30٪ از کل اسکیزوفرنیا بیماران به این حالت می رسند. با این حال ، حتی اگر درمان برای بیمار امکان پذیر نباشد ، علائم را می توان به طور قابل توجهی با درمان کافی کاهش داد. فقط در موارد نادر است علائم اسکیزوفرنی تحت کنترل نیست
همچنین لازم به ذکر است که حداکثر 30٪ از تمام بیماران فرض شده در طول زندگی خود عود علائم را تجربه می کنند. درمان کاربردی معمولاً ترکیبی از درمان دارویی با داروهای ضد روان پریشی است (در گذشته) نورولپتیک) و روان درمانی. داروهای مورد استفاده بیشترین تأثیر را در مثبت دارند علائم اسکیزوفرنی، از جمله توهم یا هذیان.
تأثیر بر روی علائم منفی معمولاً کاهش می یابد ، به همین دلیل این علائم معمولاً می توانند برای مدت زمان طولانی تری ادامه داشته باشند. علاوه بر داروهای ضد روان پریشی کلاسیک ، مانند هالوپریدول ، اکنون داروهای ضد روان پریشی غیر معمولی نیز وجود دارد که معمولاً طیف کمتری از عوارض جانبی دارند. اگر اسکیزوفرنی با یک روش درمانی مناسب بهبود یابد ، هدف مهم بعدی پیشگیری از عود است.
علاوه بر مصرف مداوم دارو ، اما اکنون در دوزهای پایین ، تأثیرات بیرونی نقش تعیین کننده ای در این امر دارند. این موارد شامل ایجاد یک محیط اجتماعی با ساختارهای روشن ، جلوگیری از استرس بیش از حد و فعالیت های کافی اوقات فراغت است. این سه عامل بخشی از یک لیست طولانی از عوامل مثبت است که برای بهبود پیش آگهی اسکیزوفرنی اولیه شناسایی شده است.
این عوامل شامل سطح بالایی از تحصیلات ، شخصیتی نامشخص قبل از شروع بیماری ، بروز ناگهانی علائم و شروع زود هنگام دارودرمانی است. علاوه بر این ، زنان میزان بهبودی کمی بالاتر از مردان دارند. اگرچه فقط از هر XNUMX تا XNUMX بیمار می توان یک نفر را درمان کرد ، حتی اگر درمانی پیدا نشود می توان طیف و میزان علائم را به میزان قابل توجهی کاهش داد. اگر علیرغم درمان علائم ادامه یابد ، ممکن است پسماند اسکیزوفرنی وجود داشته باشد.
